Κυριακή της Σαμαρείτιδος: Η ψυχή μου λαχταρά κάτι πολύ ανώτερο απ' τα υλικά και τα γήινα

Κάθε Κυριακή της Σαμαρείτιδος, όταν ακούω το Ευαγγέλιο στην Εκκλησία, είναι σα να βλέπω την Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα, κοντά Στον Μεγάλο Δάσκαλο, να πέφτει από έκπληξη σε έκπληξη. Και δεν γίνεται να μη λαχταρήσω κι εγώ μέσα μου μια τέτοια συντροφιά ιερή. Να μη λαχταρήσω ν' απολαύσω μία τέτοια βαθυστόχαστη συνομιλία με Τον Κύριο Ιησού.

Μια συνομιλία που θα μου ανοίξει νέους δρόμους. Θα μου ανοίξει τα μάτια και θα μου φανερώσει την ομορφιά του πνεύματος. Θα δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Θα ξεδιψάσει την ψυχή μου με ουράνια δροσιά.

Το νερό το συνηθισμένο, αυτό που πίνουμε καθημερινά, δεν μπορεί να μας σβήσει μια και καλή τη δίψα. Θα μας ξεδιψάσει για λίγο, όμως η δίψα θα επανέρχεται και θα επανέρχεται, μαζί με την ανάγκη μας για νερό.

Σκεφτείτε με τι λαχτάρα τρέχουμε κάθε φορά να προμηθευτούμε το νέο μοντέλο, τη νέα έκδοση, τη νέα συσκευασία, των διαφόρων καταναλωτικών αγαθών που κυκλοφορούν κι έχουν κατακλύσει την εποχή μας. Λέμε πως αν το αποκτήσουμε αυτό, μετά δε θα θελήσουμε ξανά κάτι άλλο. Κι όμως. Σε λίγο καιρό πάλι η ίδια απαίτηση για το νεότερο. Έτσι δεν είναι;

Αυτή η αλήθεια αλληγορικά μας αποκαλύπτεται μέσα απ' το θαυμαστό αυτό περιστατικό στο πηγάδι της Σιχάρ, το οποίο ενθυμούμαστε αύριο: Ότι δηλαδή η ανθρώπινη ψυχή, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με πράγματα υλικά, γήινα, μάταια, παροδικά. Κάτι άλλο αναζητά. Κάτι πολύ ανώτερο.

Ας συλλογιστούμε λοιπόν τα παραπάνω με αφορμή την αυριανή ημέρα κι ας παρακαλέσουμε Τον Χριστό, να μας δώσει αυτό τ' αστείρευτο, τ' ολοζώντανο νερό που μόνον Εκείνος διαθέτει. Το νερό που αν το πιούμε, θα ικανοποιήσουμε μια για πάντα, όλες μας τις επιθυμίες, όλους μας τους πόθους, όλα μας τα όνειρα!

Καλή αυριανή σε όλες και όλους!