Συνοδοιπόροι Του Νικητή

Χριστός Ανέστη!

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, μας ταξίδεψε για μία ακόμη φορά, σ' εκείνη την Κυριακή, πρίν από 1988 χρόνια! Στην μοναδική κι αξέχαστη Κυριακή που αναστήθηκε ο Κύριoς και Σωτήρας μας!

Ήταν απόγευμα. Όλα σιωπηλά και φοβισμένα στην αιματοβαμμένη Ιερουσαλήμ. Δύο από τους μαθητές Του Χριστού, προχωρούν για τους Εμμαούς, γειτονικό χωριό, δύο ώρες περίπου απόσταση με τα πόδια. Περπατούν μέσα σε καταπράσινα χωριά, που η άνοιξη τα 'χει ντύσει με τη γιορτινή τους φορεσιά. Πέρα στα χωράφια, τα στάχυα έχουν αρχίσει να μεστώνουν. Οι ανθισμένες λεμονιές μυρώνουν την αναπνοή τους και οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου, που χάνεται στη δύση, ροδίζουν απαλά το βλέμμα τους. Όλα γύρω τους γελούν. Όλα γιορτάζουν μυστικά κι αθόρυβα στην ανοιξιάτικη φύση.

Μα οι καρδιές των μαθητών είναι βουβές και σφαλισμένες. Προχωρούν συλλογισμένοι και μελαγχολικοί. Τι κι αν η φύση γύρω πανηγυρίζει; Τι κι αν τα πουλιά κελαϊδούν τ' ανοιξιάτικο τραγούδι τους; Γι' αυτούς όλα έχουν σωπάσει. Πένθος και λύπη βαριά πλακώνει την καρδιά τους. Η σκέψη τους διαρκώς φτερουγίζει στον αγαπημένο τους Δάσκαλο. Δεν μπορεί το μυαλό τους να χωρέσει το τραγικό Του τέλος. Νιώθουν σαν κάτι να τους ξερίζωσαν απ' την ψυχή. Σαν να τους σκότωσαν την πιο τρανή τους ελπίδα.

Αναπολούν τα περασμένα. Τόσες ευτυχισμένες μέρες κοντά Του. Στο βουνό, στη λίμνη Γεννησαρέτ, στις αμμουδιές της Τιβεριάδας, στην ψαρόβαρκα, στους αγρούς. Εκείνες τις υπέροχες διδασκαλίες, που έλυναν τα ερωτηματικά τους κι έχυναν φως στις καρδιές τους. Τα εκπληκτικά θαύματα! Εκείνη την απέραντη καλοσύνη που αγκάλιαζε όλους κι όλους τους συγχωρούσε. Αναμνήσεις ιερές, γεμάτες πόνο και νοσταλγία.

Ξάφνου, εκεί που περπατούν, ακούνε βήματα πίσω τους. Ποιος να είναι άραγε; Κάποιος άγνωστος, με γλυκιά και σοβαρή μορφή, τους έχει κιόλας φτάσει. Τους χαιρετά με καλοσύνη. Τους κοιτάζει στα μάτια. Κι αμέσως πιάνει κουβέντα μαζί τους:

«Σας βλέπω σκεπτικούς. Γιατί; Μπορώ να μάθω τι σας συμβαίνει;».

Εκείνοι τον κοιτάζουν με απορία:

«Μα καλά, εσύ διαμένεις στην Ιερουσαλήμ και δεν πήρες είδηση τα φοβερά γεγονότα που συνέβησαν αυτές τις ημέρες;».

«Ποια γεγονότα;», ρωτά ο άγνωστος.

Με την ερώτηση αυτή του άγνωστου συνοδοιπόρου, άνοιξε εκείνο το αναστάσιμο δειλινό, μία αξιοζήλευτη συζήτηση, ανάμεσα στους τρείς οδοιπόρους προς Εμμαούς. Μία συνομιλία, που έδιωξε από την ψυχή τους τη λύπη και την γέμισε χαρά και αγαλλίαση και που από τότε, καταγράφηκε στο Ευαγγέλιο και ζωντανεύει αυτές τις ημέρες.

Η υπέροχη εκείνη συζήτηση και σήμερα γεννάει στις καρδιές μας φλογερή την επιθυμία, να πάρουν κι αυτές την ευτυχισμένη θέση του συνοδοιπόρου κοντά Στον Αναστημένο Νικητή, όπως οι μαθητές.

Συνοδοιπόροι Του Χριστού! Όχι για δύο ώρες μονάχα δρόμο μαζί Του. Μα για ολόκληρη την πορεία της ζωής μας! Ν' ατενίζουν ορθάνοιχτα τα μάτια μας την ολόφωτη, γλυκιά μορφή Του! Ν' ακούν τ' αυτιά μας τα σωτήρια και δημιουργικά συνθήματά Του! Να καίγονται οι καρδιές μας απ' την χαρά της μυστικής παρουσίας Του μαζί μας!

Να βαδίζουμε πάντα μαζί Του! Τι μεγαλύτερο απ' αυτό να επιθυμήσει η ψυχή μας!