Kυριακή του τυφλού: Θαρρετή ομολογία

Βυθισμένος μες στο σκοτάδι ο δύστυχος τυφλός χρόνια και χρόνια, καθισμένος σε μια γωνιά του δρόμου, απλώνει ικετευτικά το χέρι στους διαβάτες. Πλήθος πολύ περνοδιαβαίνει καθημερινά από μπροστά του. Άλλοι αδιάφοροι κι άλλοι δίνοντάς του κάποια ελεημοσύνη.

Ήρθε όμως η ώρα να διαβεί από τον δρόμο εκείνο κι ο Μεγάλος Ιατρός, ο σπλαγχνικός Ιησούς, ο Κύριος. Μπρος στον ανθρώπινο πόνο, όπως και τόσες άλλες φόρες, σταματάει με συγκίνηση. Η απέραντη αγάπη του, προχωρεί απ' τα συναισθήματα της συμπόνιας στην πράξη. Φτύνει στο χώμα, κάνει πηλό και τον βάζει στο σημείο των ματιών του τυφλού. Στην συνέχεια τον στέλνει να ξεπλυθεί στην στέρνα του Σιλωάμ. Και να, το θαύμα έγινε! Για πρώτη φορά στη ζωή του, ο τύφλος αντικρίζει τον ήλιο, τον ουρανό, την φύση, τους ανθρώπους. Ανέκφραστη η χαρά, βαθιά η ευγνωμοσύνη του!

Τον βλέπουν οι γείτονες, οι γνωστοί του και παραξενεύονται! Αναρωτιώνται μεταξύ τους, απορούν. Περιτριγυρίζουν λοιπόν τον ίδιο, για να μάθουν τι συνέβη. «Άνθρωπος λεγόμενος Ιησούς πηλόν εποίησε και επέχρισέ μου τους οφθαλμούς. Απελθών δε και νιψάμενος ανέβλεψα».

Ξεκάθαρη απάντηση. Ειλικρινής. Θαρρετή. Τον πάνε τότε στους Φαρισαίους. Κι εκεί οι ίδιες ερωτήσεις. Μα ο πρώην τυφλός δεν εννοεί ούτε για μια στιγμή να κρύψει την αλήθεια. Ομολογεί και πάλι Τον Ευεργέτη του. Απ' τους Φαρισαίους άλλοι απορούν κι άλλοι δεν πιστεύουν στο θαύμα κι ας το βλέπουν ολοκάθαρο μπροστά τους. Άρχισαν τότε να μαλώνουν μεταξύ τους. Μερικοί να υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί αυτός ο άνθρωπος (ο Κύριος δηλαδή) να είναι από Τον Θεό, αφού δεν σέβεται την αργία του Σαββάτου κι έκανε αυτή την ημέρα θεραπεία. Κι άλλοι πάλι σκέφτονται πως μπορεί ένας απλός άνθρωπος να κάνει τέτοια θαύματα;

Εν τω μεταξύ, όσο βλέπουν ο τυφλός να επιμένει και ολόψυχα να πιστεύει ότι προφήτης πρέπει να 'ναι ο άγνωστος ευεργέτης του, τόσο περισσότερο οργίζονται. Καλούν τότε και ρωτάνε τους γονείς του θεραπευμένου τυφλού, για να μάθουν από εκείνους, τι τέλος πάντων έγινε. Εκείνοι τους διαβεβαιώνουν ότι πραγματικά το παιδί τους γεννήθηκε τυφλό. Όσο για τη θεραπεία, τους παραπέμπουν στον ίδιο. Φοβήθηκαν βλέπετε οι καημένοι να πουν πέρα για πέρα την αλήθεια.

Φωνάζουν ξανά λοιπόν τον τυφλό, πιέζοντάς τον να παραδεχτεί ότι εκείνος που τον έκανε καλά είναι αμαρτωλός. Η ευγνωμονούσα ψυχή όμως του τυφλού αγανακτεί και τους απαντά με παρρησία εκείνο που πιστεύει: «Πως είναι δυνατόν ο Θεός ν' ακούει έναν αμαρτωλό;».

Οι Φαρισαίοι λυσσομανούν. Τον διώχνουν κακήν-κακώς. Μα να, εκείνη τη στιγμή βρίσκεται κοντά του ο Κύριος, επιβραβεύοντας τον έτσι για το θάρρος και την παρρησία με την οποία απάντησε στις συκοφαντίες των Φαρισαίων.

Αυτό ήταν συνοπτικά το περιστατικό που θα ακούσουμε αύριο, Κυριακή του τυφλού, στο Ευαγγέλιο της ημέρας. Είναι ένα περιστατικό που μας θυμίζει πως πολλές φορές, η αλήθεια χτυπιέται από το ψέμα και το άδικο πάει να καταπιεί το δίκιο. Ευτυχισμένος όμως, όποιος μπορεί να κρατάει ψηλά τη σημαία της αλήθειας και να 'ναι θερμός υποστηρικτής της, αψηφώντας όλες τις δυσκολίες και τους κινδύνους. Έτσι όπως ακριβώς έκανε και ο τυφλός.

Δεν είναι καθόλου αργά, να μάθουμε τον εαυτό μας, όχι μονάχα να βλέπει την αλήθεια, μα και να την υποστηρίζει μέχρι τέλους. Ευκαιρίες έχουμε πολλές. Στο σπίτι, στη δουλειά, στην παρέα, στο δημόσιο λόγο, στην πολιτική. Ας λέμε το σωστό και το δίκαιο ακόμη κι αν είναι να υποστούμε συνέπειες γι' αυτό. Ας ομολογούμε με θάρρος την αλήθεια, αψηφώντας τις κρίσεις των γύρω μας. Κι αν προς στιγμήν φαίνεται να 'ναι όλοι εναντίον μας, μην φοβάστε. Γιατί τότε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, συμπαραστέκεται στον αγώνα μας ο Χριστός. Γινόμαστε σύμμαχοι μ' Εκείνον που διακήρυξε, ότι είναι η Αλήθεια και η Ζωή!

Καλή αυριανή σε όλες και όλους!