20 Ιουλίου 1974: «Προσπαθώ..»

Προσπαθώ κάθε χρόνο, τέτοια ημέρα, ν' αναλογιστώ τον πόνο που κρύβει μέσα της η Κυπριακή ψυχή.

Προσπαθώ να προβάλλω στον νου μου τις εικόνες της φρίκης, όπως έχουν καταγραφεί στην ιστορία, από τις διάφορες μαρτυρίες.

Προσπαθώ ν' αφουγκραστώ τις κραυγές του πόνου, του φόβου, τις ριπές των πολυβόλων, τον ήχο των αεροπλάνων.

Προσπαθώ να οσμιστώ την μυρωδιά απ' ό,τι άφησε πίσω της η πυρκαγιά.

Προσπαθώ να αισθανθώ την τραγικότητα του να ζεις από την μια μέρα στην άλλη, σε ρημαγμένη γη, χωρίς σπίτι, χωρίς σύζυγο, χωρίς μάνα, χωρίς παιδί, χωρίς αδελφό, χωρίς ανάσα.

Προσπαθώ να νιώσω πως νιώθει εκείνος που ψάχνει μέσα στα συντρίμμια και σε κακογραμμένους καταλόγους, τους ανθρώπους του. Που σφίγγει τις γροθιές του οργισμένος απ' την αδικία και την πολλαπλή προδοσία. Που μέσα στο πέλαγος της δυστυχίας του, παλεύει να βρει μία σανίδα σωτηρίας, να σχεδιάσει την επόμενη μέρα. Που μετράει τους οβολούς της πίκρας του, σκαλίζοντας τις στάχτες και τ' αποκαΐδια της ψυχής του.

Μάταια όμως. Αν δεν έχεις βιώσει τα γεγονότα, αν δεν έχεις ξεσπιτωθεί, αν δεν έχεις βιαστεί, αν δεν έχεις ξεκληριστεί, αν δεν σου έχουν κλέψει τα πάντα, αν δεν σε έχουν προδόσει οι δικοί σου και οι ξένοι, δεν μπορείς να νιώσεις τον πόνο που αισθάνονται τ' αδέλφια μας οι Κύπριοι.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να ευχηθείς, να δώσει ο Θεός τον ήλιο και το νερό που χρειάζεται το χώμα που κρατούν ακόμη ζεστό μέσα στα χέρια τους, το ποτισμένο με το αίμα των ηρώων και γεμάτο με βλαστούς ανοιξιάτικων ανθών, για ν' ανθοβολίσουν ξανά η Αμμόχωστος και η Κερύνεια. Για να σημάνουν και πάλι οι καμπάνες της Αναστάσεως!

Γένοιτο!