Απολογισμός 35ετίας

Συνηθίζεται όταν πλησιάζει η ημέρα των γενεθλίων μας, να κάνουμε έναν απολογισμό, μία ενδοσκόπηση, μία κουβέντα αν θέλετε με τον εαυτό μας, σχετικά με τα πεπραγμένα της μέχρι τώρα πορείας μας σ' αυτή τη ζωή και με τα όσα αποκομίσαμε απ' αυτή, καλά ή κακά.

Είναι γεγονός πως ο χρόνος, οι στιγμές, περνούν δίπλα μας και φεύγουν. Γλιστρούν όπως οι κόκκοι της άμμου μέσα στην γυάλινη κλεψύδρα. Συμπαρασύρουν μαζί τους όχι μόνο νιάτα και όμορφες καταστάσεις, αλλά δυστυχώς και αγαπημένα πρόσωπα. Από την άλλη, ο χρόνος, έχει γεμάτα τα χέρια του με διάφορα καλούδια, αλλά και με επικίνδυνα και δηλητηριώδη αντικείμενα. Το θέμα είναι τι κερδίζουμε εμείς από το πέρασμά του.

Αν με ρωτήσετε τι έμαθα σ' αυτά τα τριανταπέντε έτη ζωής που συμπληρώνονται αύριο, 6 Ιουλίου, δεν θα σας πω πολλά πράγματα. Δεν μπορώ να πω πως απέκτησα ιδιαίτερη σοφία. Μου έγινε κατανοητό όμως, πως μία στιγμή υπομονής μπορεί να χαρίσει δέκα χρόνια γαλήνης και πως μία στιγμή τρέλας μπορεί έυκολα να φτιάξει μία ζωή γεμάτη μεταμέλεια.

Έμαθα επίσης πως οι συνήθειες δύσκολα ξεριζώνονται μετά από τριανταπέντε χρόνια. Πως ο θερισμός, εξαρτάται από την σπορά και την ποιότητα του σπόρου. Πως η υγεία, ακόμη και στα τριανταπέντε, εξαρτάται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από την καλή χρησιμοποίησή της τα προηγούμενα χρόνια. Ό,τι αυτά που θέλω ν' αποκτήσω, απαιτούν χρόνο, υπομονή και κόπο. Πως τίποτα δεν επιτυγχάνετε με το τίποτα. Πως είναι μεγάλη ανοησία να μην λαμβάνει κανείς υπόψη του τις συμβουλές των μεγαλύτερων και εμπειροτέρων στη ζωή. Πως ο παππούς μου, δεν ήταν τελικά τόσο οπισθοδρομικός όσο τον νόμιζα. Πως οι συστάσεις και οι συμβουλές του, ήταν σοφές.

Και να που τώρα, βρίσκομαι εδώ, μ' αυτά τα πολύτιμα εφόδια που αποκόμισα από το σακούλι του χρόνου και μπροστά μου όσα χρόνια μου επιτρέψει ακόμη ο Θεός να ζήσω. Μέσα σ' αυτά, επιθυμώ να εργαστώ, ν' αγωνιστώ, να σκεφτώ, να προσφέρω, να θυσιαστώ, να γνωρίσω κι άλλους ανθρώπους, με ποικίλες ιδέες, να έρθω αντιμέτωπος με στιγμές καλές και κακές. Κι αν με αξιώσει ο Θεός να ζήσω άλλα τριανταπέντε χρόνια, να ξανακάνω αυτό τον απολογισμό, όμως να μην λέω «αν ήξερα πρίν από τριανταπέντε χρόνια ότι..» αλλά να λέω «ευτυχώς που πρίν από τριανταπέντε χρόνια ήξερα ότι..».

Κυρίως όμως επιθυμώ και εύχομαι, οι κόκκοι της άμμου που σωρεύονται σταδιακά στην κάτω φιάλη της κλεψύδρας μου, όταν μετρηθούν, να βρεθούν στην πλειοψηφία τους χρυσοί..