Αγία Μαρίνα η Μεγαλομάρτυς

Μία ακόμη ηρωίδα, που παρελαύνει μέσα στην απειροπληθή φάλαγγα των μαρτύρων της Πίστεως, ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε αύριο.

Πρόκειται για την Αγία Μαρίνα. Την μεγαλοπρεπή και καταπληκτική για τα κατορθώματα και την καρτερικότητά της. Ένα φωτεινό παράδειγμα, έναν αστερισμό, που μέσα στη δύσκολη εποχή μας, που απαιτεί υψηλό φρόνημα, μας φανερώνει πως ο δρόμος της αρετής, είναι δρόμος αγωνιστικός και περπατιέται μόνον απ' όσους έχουν μεγαλείο ψυχής και ζουν με αυταπάρνηση και θυσία.

Έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, περίπου το 270 μ.Χ, στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στη Μικρά Ασία. Ήταν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας της ο Αιδέσιος, ήταν ειδωλολάτρης και μάλιστα ιερέας των ειδώλων. Την μητέρα της δεν ευτύχησε να την γνωρίσει, διότι απεβίωσε κατά την γέννα της. Το ατυχές όμως αυτό γεγονός της ζωής της, έγινε το θεμέλιο της αιώνιας ευτυχίας που της προσέφερε η γνωριμία της με την Χριστιανική Πίστη, αφού ο πατέρας της, την παρέδωσε σε μία γυναίκα της περιοχής, για να την φροντίσει μέχρι να μεγαλώσει.

Η γυναίκα αυτή ήταν Χριστιανή και μέσα στο ευλογημένο σπίτι της, η Μαρίνα άκουσε για πρώτη φορά να γίνεται λόγος για Τον Ιησού Χριστό. Με την απονήρευτη παιδική της αθωότητα, δεχόταν ευπρόσδεκτα όσα άκουγε και τα εναπόθετε στο ευγενέστερο μέρος της ψυχής της. Όσο μεγάλωνε, μεγάλωνε και το ενδιαφέρον της για τα νάματα της Πίστεως και η φιλόστοργη παραμάνα της, της ανέπτυσσε λεπτομερώς τα περί της Θείας οικονομίας, της αγάπης Του Θεού για τον άνθρωπο, της απολυτρικής θυσίας Του Χριστού κτλπ.

Όπως ήταν επόμενο, ο πατέρας της, παρατήρησε την μεταστροφή της. Την έβλεπε ψυχρή και αδιάφορη προς τα είδωλα και δεν άργησε να διαπιστώσει πως η μοναχοκόρη του είχε βαπτιστεί Χριστιανή. Προσπάθησε τότε να την μεταπείσει. Μάταια όμως. Η Μαρίνα του μιλούσε με απαξίωση για τα είδωλα και με ανέκφραστο ενθουσιασμό για Τον Χριστό. Ήταν τόση η οργή του πατέρα της όταν τα άκουγε αυτά, που έφτασε στο σημείο να μισήσει και να αποστραφεί το ίδιο του το παιδί. Τι κι αν όμως την απεστράφη ο επίγειος πατέρας της; Την περιέβαλλε με την υπερφυσική και παντοδύναμη στοργή του ο Ουράνιος Πατέρας.

Η Μαρίνα έτρεφε μεγάλο σεβασμό για τους μάρτυρες. Τους επισκεπτόταν στην φυλακή, τους περιποιούνταν, ενταφίαζε τα λείψανά τους όταν παρέδιδαν το πνεύμα και γενικά ήταν ένας άγγελος παρηγορίας για εκείνους. Δεν άργησε έτσι, παρά το νεαρό της ηλικίας της, να γεννηθεί μέσα της η επιθυμία να μαρτυρήσει κι εκείνη για το όνομα Του Χριστού.

Ο Έπαρχος της Ανατολής Ολύμβριος, στο πλαίσιο των περιοδειών του, έφτασε μία μέρα στην Αντιόχειας της Πισιδίας. Λίγο προτού μπει στην πόλη, συνάντησε μια βοσκοπούλα με το κοπάδι της. Ήταν τόσο όμορφη, που όλοι έμειναν έκθαμβοι. Ο Έπαρχος την ερωτεύτηκε αμέσως. «Πως ονομάζεσαι κόρη», την ρώτησε. «Ποια είναι η κοινωνική σου κατάσταση και ποιους θεούς λατρεύεις;». Και η βοσκοπούλα, που μέχρι εκείνη την στιγμή προσευχόταν θερμά, προετοιμαζόμενη για την μεγάλη σύγκρουση, του απαντά: «Ονομάζομαι Μαρίνα, είμαι κόρη ελεύθερων γονέων και λατρεύω τον μόνον αληθινό Θεό, που δημιούργησε το σύμπαν, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό».

Όλοι τότε θαύμασαν το θάρρος της νεαρής κοπέλας. Ο Έπαρχος εξοργισμένος, χωρίς καν να της απαντήσει διέταξε να την κλείσουν στην φυλακή. Από εκείνη την ώρα ξεκινούν τα φρικά μαρτύρια της. Οι στρατιωτές του Έπαρχου, την έδερναν τόσο πολύ και τόσο αλύπητα, που η γη κοκκίνιζε από το αίμα της. Η καρτερική όμως Μαρίνα, ήταν τόσο απαθής, που ούτε καν δάκρυζε! Τι κι αν προσπαθούσε ο Έπαρχος να την μεταπείσει, τι κι αν την δελέαζε με προσφορές, τι κι αν της έταζε πως θα την κάνει σύζυγό του και την ευτυχέστερη γυναίκα στην Ανατολή, εκείνη ήταν αμετακίνητη. Τότε ο έρωτας του μετετράπη σε άσπονδο μίσος. Διατάζει σκίσουν τις σάρκες της Μαρίνας με σιδερένια νύχια. Σε λίγα μόλις λεπτά, η πανέμορφη νεαρή κοπέλα, είχε μετατραπεί σε έναν άμορφο αιμάτινο όγκο. Ήταν τέτοια η κατάσταση της, που όχι μόνον όλοι οι παριστάμενοι στο μαρτύριο της εξέφρασαν την συμπάθειά τους, αλλά και ο ίδιος ο τύραννος απέστρεψε το πρόσωπό του από το φρικτο θέαμα.

Σ' αυτή την κατάσταση την φυλακίζει ξανά ο Ολύμβριος και διατάζει να μην της δοθεί ούτε φαγητό, ούτε νερό. Η λογική λέει πως μετά από τόσα εξαντλητικά μαρτύρια, μία γυναίκα, ακόμη κι αν δεν λύγιζε, θα υφίστατο μία κατάπτωση, θα μεταβαλλόταν σε ένα ψυχικό και σωματικό ράκος. Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Όσο περισσότερο ταλαιπωρείτο η σάρκα της Μαρίνας, τόσο χαιρόταν το πνεύμα και η ψυχή της.

Βλέποντας αυτό το ψυχικό μεγαλείο, την πρωτοφανή αντοχή και το ηρωισμό μίας γυναίκας ο μισόκαλος διάβολος, αποφασίζει ο ίδιος να την καταπλήξει, να την τρομάξει και να την καταβάλλει. Για τον σκοπό αυτό, μεταμορφώνεται σε μεγάλο και τρομακτικό στην οψή δράκοντα. Φωτιές και φλόγες έβγαζε από το στόμα και τα μάτια του. Οποιοσδήποτε θα τρόμαζε στην θέα ενός τέτοιου πλάσματος. Η γενναία όμως Μαρίνα, μπροστά στο φοβερό αυτό θέαμα, αρχίζει θερμή προσευχή. Η ψυχή της τότε αμέσως γέμισε με θάρρος και δύναμη και δεν φοβόταν τον διάβολο. Η τόλμη της αυτή τον εξόργισε και σαν λιοντάρι αγριεμένο, όρμησε κατ' απάνω της για να την κατασπαράξει. Και πάλι όμως η Αγία δεν έχασε το θάρρος της. Έκανε το σημείο του Σταυρού και αμέσως εξαφανίστηκε ο διάβολος. Η Αγία δόξασε Τον Θεό για την απολύτρωσή της. Εντός όμως ολίγου, επανήλθε ο διάβολος. Τότε η Αγία, πάνοπλη από το θάρρος της αγάπης Του Χριστού, ορμά αυτή πλέον εναντίον του και τον πιάνει από τα κέρατα του κεφαλιού του. Με ενα δε σφυρί που βρήκε πρόχειρο, τον χτύπησε στο κρανίο και τον ταπείνωσε. Πόσο θάρρος και δύναμη από ένα 15χρονο κορίτσι! Και πόσο ενισχύει ο Θεός τους πιστεύοντας σ' Αυτόν, σε σημείο να θριαμβέυουν έναντι οποιουδήποτε εχθρού!

Κι ενώ βρισκόταν βυθισμένη η Μαρίνα σ' αυτές τις σκέψεις, βλέπει μπροστά της ένα γλυκό και παρήγορο φως. Εντός ολίγου το φως αυτό είχε υπερκεράσει το σκοτάδι της φυλακής. Ένας μεγαλοπρεπής Σταυρός κι ένα ολόλευκο περιστέρι που πετούσε γύρω του, εμφανίζεται μπροστά της. Το περιστέρι, πλησιάζει την κατάπληκτη Μαρίνα και της λέει:

«Χαίρε Μαρίνα, λογικό περιστέρι Του Θεού, διότι ενίκησες τον φοβερό και τρομακτικό δράκοντα. Είσαι πιστή και καλή δούλη Του Κυρίου, διότι προτίμησες την αγάπη Του από τα πρόσκαιρα και φθαρτά αγαθά του κόσμου. Να είσαι χαρούμενη διότι σε λίγο θα εισέλθεις στην ατελεύτητη χαρά Του Κυρίου σου».

Μετά από αυτά τα λόγια, το σώμα της Μαρίνας αποκαταστάθηκε πλήρως από τις πληγές και επανήλθε στην προ του μαρτυρίου της κατάσταση. Η Μαρίνα τότε έπεσε στα γόνατα και όλο το βράδυ δοξολογούσε Τον Θεό. Το πρωί, οι δεσμοφύλακες που την οδήγησαν και πάλι στον Έπαρχο, δεν πίστευαν στα μάτια τους. Το ίδιο κι εκείνος που προσπάθησε να αποδώσει την θεραπεία της Μαρίνας στα είδωλα, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να την μεταπείση να τα ασπαστεί. Μάταια όμως.

«Πλανάσαι Έπαρχε, αν νομίζεις, ότι αυτά τα νεκρά και αναίσθητα είδωλα με θεράπευσαν», του απάντα η Μαρίνα. «Εκείνος που με θεράπευσε, είναι ο Σωτήρας μου. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός, που και εσύ πρέπει να προσκυνήσεις και να λατρεύεις».

Μετά από αυτή τη θαρραλέα ομολογία, νέα μαρτύρια διατάσσει ο Έπαρχος. Μεταξύ άλλων, την έγδυσαν και την κρέμασαν σ' ένα ξύλο και με λαμπάδες τις έκαιγαν το σώμα. Μετά την έριξαν μέσα σε μια στέρνα με νερό για να πνιγεί. Η Μαρίνα με ακόμη περισσότερο θάρρος υπέμενε τα νέα μαρτύρια. Κι αφού ο Ολύμβριος είδε κι αποείδε, διατάσσει να την αποκεφαλίσουν. Τότε έγινε μεγάλος σεισμός και όλοι κατατρόμαξαν, αλλά και στράφηκαν προς την Χριστιανική Πίστη.

Πόσο πράγματι η Πίστη μας είναι θαυμάσια, φαίνεται από την ηρωική άθληση τέτοιων γυναικών όπως η Αγία Μαρίνα, η οποία ας ευχηθούμε να πρεσβεύει υπέρ πάντων όσων φέρουν το ένδοξο όνομά της, αλλά και όσων θα τιμήσουν την μνήμη της απόψε και αύριο. Ας ευχηθούμε επίσης να μας ενισχύει στους αγώνες και τις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής!