Ονειρεύομαι..

Έχει σουρουπώσει. Τα πρώτα φώτα της πόλης έχουν ανάψει. Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Ξεχωρίζω ένα άφεγγο άστρο σε μία λωρίδα ουρανό που μόλις βλέπω. Ονειρεύομαι..

Όλο και πιο πολλά άστρα εμφανίζονται. Ριγμένα πια σε διάφορους σχηματισμούς, ολοφώτεινα. Σ' έναν άκλειστο πλατύ ουρανό με προεξάρχοντα το ολόγιομο φεγγάρι που παίρνει σιγά-σιγά τη θέση του στον θρόνο της νύχτας.

Ο θόρυβος της πόλης που συνήθισαν τ' αυτιά μου, αλλά πάντα μου πληγώνει τη σκέψη, έχει πάψει. Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι..

Γλυκιά ησυχία. Απόλυτη. Τόσο που ν' ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου ρυθμικά να συνοδεύουν τις ανάσες σου. Κι η σκέψη σου να φεύγει ψηλά, στον Πλάστη σου.

Ονειρεύομαι..

Ένα ταπεινό, πανέμορφο εκκλησάκι, φωτισμένο μέσα στη νύχτα. Σαν μια μικρή ζεστή αγκαλιά. Να θεραπεύει τους πόνους μου, να σηκώνει το βάρος της αδυναμίας μου, να γεμίζει ελπίδα και χαρά την ψυχή μου. Να μου φέρνει κοντινό συμπαραστάτη, μία θαρραλέα Αγία.

Ονειρεύομαι..

Και στ' όνειρό μου δεν είμαι μόνος. Στο φως την καντηλιών που τρεμοπαίζει, ξεχωρίζω λαμπερά, καθαρά, νεανικά βλέμματα. Όλων αυτών που στο ταξίδι της ζωής είναι συνοδοιπόροι μου.