Ο πιο μεγάλος θησαυρός

Ένας πλούσιος κι ένας φτωχός. Δύο αντιπροσωπευτικές μορφές, παρμένες μέσα απ' τη ζωή, μας παρουσιάζει το Ευαγγέλιο της αυριανής ημέρας, δίνοντάς μας την ευκαιρία να στοχαστούμε πιο βαθιά πάνω στο σοβαρό θέμα του πλούτου, της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων.

Σε μαρμαρόκτιστο πολυτελές παλάτι κατοικεί ο πλούσιος. Όλα τα αγαθά του κόσμου είναι δικά του. Αρκεί να θελήσει κάτι κι αμέσως το έχει. Υπηρέτες τον περιτριγυρίζουν, έτοιμοι να πραγματοποιήσουν κάθε επιθυμία του. Πολυτελέστατα ενδύματα και κοσμήματα κοσμούν το σώμα του. Tραπέζια γεμάτα απ' τα πλουσιώτερα και νοστιμότερα φαγητά τον περιμένουν ανά πάσα στιγμή. Διοργανώνει συχνά συμπόσια που τα χαρακτηρίζει η αφθονία κάθε απόλαυσης και ηδονής.

Την ίδια στιγμή, σε μία γωνία έξω απ' το σπίτι του πλούσιου, φτωχός, πεινασμένος, πονεμένος, περιφρονημένος, με μια οδυνηρή αρρώστια να τον βασανίζει, κάθεται ο φτωχός που τ' όνομά του είναι Λάζαρος. Μοναδική του συντροφιά τ' αδέσποτα σκυλιά που γλύφουν τις πληγές στο σώμα του. Τροφή του είναι τα ξεροκόμματα που του πετά κάπου-κάπου κάνενας πονόψυχος υπηρέτης του πλουσίου. Παρ' όλ' αυτά, ένα παράπονο, ένας αγκομαχητό, μία κατάρα, δεν βγήκε ποτέ απ' το στόμα του. Υπέμενε καρτερικά την δυστυχία του.

Ο πλούσιος κι ο Λάζαρος! Δυό άνθρωποι τόσο κοντά ο ένας στον άλλον κι όμως τόσο χωρισμένοι. Τα άφθονα αγαθά έχουν υψωθεί γύρω από τον πλούσιο σαν πανύψηλα τείχη και του φράζουν το δρόμο στις ομορφιές της αγάπης προς τον συνάνθρωπό του. Μπορεί κανείς να πιστέψει, πως ο πλούσιος της παραβολής είναι στην πραγματικότητα πιο αξιολύπητος από τον φτωχό Λάζαρο;

Κι όμως σε λίγο καιρό αυτό έρχονται να δείξουν τα πράγματα. Τα αντιστρέφει ο θάνατος και των δύο. Ο Λάζαρος πάμπλουτος κι ευτυχισμένος στην αγκαλιά του Πατριάρχη Αβραάμ στον Παράδεισο και ο πλούσιος μέσα στην φρικτή ατμόσφαιρα της κολάσεως, αγέλαστος, ανήσυχος, γεμάτος αγωνία, αιώνια δυστυχισμένος, να ικετεύει για έλεος.

Φυσικά ο Κύριος δεν θέλει να μας πει πως κάποιος θα χάσει τον Παράδεισο επειδή είναι πλούσιος. Επίσης κάθε φτωχός δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει εξασφαλίσει την παρουσία του στην βασιλεία Του Θεού. Ο μεν πλούσιος της παραβολής, ενώ είχε αμύθητα πλούτη και ζούσε μες στην χλιδή και στην άνεση, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τον αναξιοπαθούντα αδελφό του στα σκαλιά του αρχοντικού του. Ο δε φτωχός Λάζαρος, παρά το γεγονός πως βίωνε μία φρικτή κατάσταση, δεν τα έβαλε ποτέ με Τον Θεό γι' αυτό, αντιθέτως σήκωνε τον Σταυρό του με αξιοθαύμαστη υπομονή.

Πόσοι από εμάς άραγε, μυστικά ή φανερά, δεν εκφράσαμε μέσα από την καρδιά μας, ένα παράπονο προς Τον Θεό, γιατί δεν έχουμε τα αγαθά κάποιου από τους πλουσίους που γνωρίζουμε; Ε, η αυριανή παραβολή, μας δίνει την αφορμή, όποτε ξαναγεννηθεί αυτό το παράπονο στην καρδιά μας, να θυμόμαστε τον Λάζαρο που μας δίνει το παράδειγμα της αγόγγυστης υπομονής.

Αλλά και όσοι από εμάς, έχουμε στη διάθεσή μας όλα τα μέσα και τα αγαθά για να ζούμε μία άνετη ζωή, να προσέξουμε μη φράξουν αυτά και σ' εμάς το δρόμο της αγάπης και μας κάνουν σκληρούς και ψυχρούς απέναντι στους αδελφούς μας.

Πλούτη δίχως αγάπη, δεν εξασφαλίζουν την ευτυχία. Ποτέ.

Αγάπη όμως και δίχως πλούτη, είναι ο πιο μεγάλος θησαυρός για κείνον που την κατέχει!

Καλή αυριανή εύχομαι στην καθεμία και στον καθέναν από εσάς!