Ο θάνατος και η Ζωή

Το έφερε στον κόσμο. Το μεγάλωσε με στερήσεις και πίκρες. Μόνη, χωρίς τον άνδρα της, αφού έμεινε χήρα, σήκωσε όλη την ευθύνη της μονογονεϊκής οικογένειας.

Ποιος μπορεί να μετρήσει τα ξενύχτια της; Να λογαριάσει τις θυσίες της; Ποιος μπορεί να υπολογίσει τις προσδοκίες που είχε η χήρα μάνα απ' τον μοναχογιό της; Μα εκείνη την ημέρα την οποία μας περιγράφει το αυριανό ευαγγέλιο, όλ' αυτά είχαν γίνει συντρίμμια μπροστά της. Ο θάνατος πήρε το παιδί της, πρίν προλάβει ακόμη να το χαρεί.

Και να την τώρα, πονεμένη, το συνοδεύει στον τάφο. Κλαίει απαρηγόρητη. Μαζί της, συγγενείς, φίλοι και συμπολίτες θρηνούν τον πρόωρο χαμό του νέου. Περισσότερο όμως συμπονούν τη χαροκαμμένη μάνα. Η νεκρική πομπή προχωρεί να θάψει την στερνή της ελπίδα.

Εκεί όμως, στην πύλη της πόλεως, έγινε η απροσδόκητη συνάντηση. Μπροστά τους βρέθηκε ο Αρχηγός της Ζωής, ο Εξουσιαστής του θανάτου. Ο Χριστός. Έμπαινε εκείνη την ώρα στην πόλη τους, την Ναΐν, μαζί με τους μαθητές Του και πλήθος κόσμου να Τον ακολουθεί.

Η θέα της νεκρικής πομπής, η όψη της δυστυχισμένης χήρας, Τον συγκινούν βαθιά. Η ευαίσθητη ψυχή Του πονάει πολύ μπροοστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Πλησιάζει την χήρα με στοργή και συμπάθεια και της λέει:

«Μην κλαίς».

Που να καταλάβει εκείνη την ώρα η καημένη, η πονεμένη γυναίκα, τι σήμαιναν εκείνα τα λόγια; Πως να γνωρίζει ποιος ήταν Εκείνοος που της τα έλεγε; Αν γνώριζε πως ο ξένος εκείνος ήταν ο Παντοδύναμος Θεός, φυσικά και δεν θα έκλαιγε.

Το έμαθε όμως πολύ γρήγορα. Σχεδόν αμέσως, όταν ο Χριστός γύρισε προς το νεκρό παιδί. Οι τέσσερις άνδρες που το κρατούσαν στους ώμους τους σταμάτησαν απορημένοι. Ποιος είναι άραγε αυτός που τους δίνει εντολή να σταθούν μία τέτοια ώρα; Η φωνή Του Κυρίου ξανακούστηκε πάλι:

«Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι».

Ποιος μπορεί να περιγράφει τι έγινε τότε; Τα δάκρυα της μάνας και των συγγενών, οι στεναγμοί, ο πόνος, μετεβλήθησαν σε χαρά, σε ενθουσιασμό, σε επιφωνήματα σαν είδαν τα κλειστά μάτια ν' ανοίγουν, την αναπνοή να επανέρχεται, το ξαπλωμένο σώμα ν' ανασηκώνεται, τα σφαλισμένα χείλη να μιλούν. Ο Αρχηγός της Ζωής, χάρισε τη ζωή το νεκρό παιδί της χήρας!

Είναι αλήθεια πως εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε τον θάνατο ένα από τα πιο θλιβερά περιστατικά της ζωής, αν όχι το πιο θλιβερό και το πιο φοβερό. Έιναι γεγονός όμως πως είναι το πιο βέβαιο. Γι' αυτό και ο καθένας μας πρέπει να μάθει να το αντιμετωπίζει σωστά.

Πρώτα-πρώτα δεν πρέπει να τον φοβόμαστε. Αυτός ο φόβος έχει τις ρίζες του στα βάθη των αιώνων, τότε που ο θάνατος ήταν πραγματικός θάνατος, χωρίς την ελπίδα της αναστάσεως. Όμως ο θάνατος νικήθηκε με την Ανάσταση Του Χριστού και δεν υπάρχει πια. Όλοι οι άνθρωποι που φεύγουν απ' αυτόν τον κόσμο, δεν χάνονται. Ζουν κοντά στον Χριστό. Βέβαια ο χωρισμός αυτός από αγαπητά μας πρόσωπα μας προκαλεί πόνο και λύπη. Μας ενθαρρύνει όμως η σκέψη πως ζουν και κάποια μέρα ο Νικητής του θανάτου και Αρχηγός της Ζωής, θα ζωοποιήσει και θ' αναστήσει όλους τους νεκρούς, με τα σώματά τους, για να ζήσουν μια άφθαρτη ζωή κοντά Του.

Επομένως, ο θάνατος, όσο θλιβερός κι αν είναι, δεν είναι παρά ένα επεισόδιο μπροστά στην αιώνια ζωή. Αρκεί κάθε άνθρωπος να προσπαθεί να ζει σ' αυτή τη ζωή, σύμφωνα με το θέλημα Του Θεού.

Ας γίνει λοιπόν η αυριανή ευαγγελική περικοπή που θ' ακούσουμε στην Εκκλησία, η αφορμή για να κρατήσουμε τούτη την αλήθεια για πάντα στο μυαλό μας:

Δεν υπάρχει θάνατος! Ο θάνατος νικήθηκε! Τον νίκησε ο Χριστός μας! Όλοι οι νεκροί ζουν κοντά στον Θεό και κάποια ημέρα θ' αναστηθούν με τα σώματά τους για να ζήσουν αιώνια!

Καλή αυριανή σε όλες και όλους!