Το Ζάλογγο και οι δυο όψεις του

Ήταν σαν αύριο, πρίν από 218 χρόνια, στις 18 Δεκεμβρίου του 1803, όταν 57 Σουλιώτισσες, με τα μωρά τους στην αγκαλιά, για να μην πέσουν στα χέρια των τουρκαλβανών, στήσαν χορό θανάτου και μία-μία, με το τραγούδι στα χείλη, έπεσαν στο απόκρημνο βάραθρο του Ζαλόγγου.

Μία πράξη που πέρασε αθάνατη στην ιστορία κι έχει δύο όψεις. Η καθεμιά με τον τρόπο της έχει να πει πολλά σ' όποιον δεν παρατρέχει τα γεγονότα της ιστορίας.

Η πρώτη:

Όταν κινδυνεύει η πατρίδα σου, η τιμή κι η αξιοπρέπειά σου, όταν την πίστη σου και τα ιδανικά σου, εχθροί φανεροί ή ύπουλοι προσπαθούν να τα καταπατήσουν, τότε το δικό σου χρέος είναι να ορθώσεις το ανάστημά σου και να παλέψεις. Να μη φοβηθείς μπρος στις επιθέσεις του εχθρού, στις απειλές, στις ειρωνείες του. Αλλά να πολεμήσεις γενναία, με την απόφαση να μην υποχωρήσεις μπροστά σε οποιαδήποτε θυσία. Ακόμη και στον θάνατο. Διότι πρέπει να πιστεύεις, πως είναι προτιμότερος ο ένδοξος θάνατος από τη δειλή υποχώρηση και την αμαχητί υποταγή.

Η δεύτερη όψη είναι η εξής:

Μας προκαλεί αποτροπιασμό η συμπεριφορά των τουρκαλβανών. Θρασύδειλοι. Δεν έχουν την παλληκαριά να πολεμήσουν στήθος με στήθος. Γι' αυτό παραβαίνουν τις συμφωνίες. Αθετούν την υπογραφή τους. Παίρνουν για όπλα τους τον δόλο και την ψευτιά. Πετυχαίνουν έτσι μία άνανδρη «νίκη» που έμεινε στην ιστορία τους ως μιά σελίδα ντροπής και καταισχύνης.

Αύριο είναι μία καλή ευκαιρία ν' αναλογιστούμε το Ζάλογγο και με τις δυό αυτές όψεις. Κι ύστερα να σκεφτούμε, ότι και στον καιρό της «ειρήνης» που ζούμε εμείς, δίνουμε καθημερινά μάχες. Σ' αυτές τις μάχες, ποια είναι η δική μας στάση; Βρίσκεται ο εαυτός μας κάθε φορά που πολεμάει στην τιμημένη θέση που είχαν το θάρρος να πάρουν οι ηρωίδες του Ζαλόγγου;

O εξαιρετικός πίνακας με την εκπληκτική λεπτομέρεια είναι έργο της εικαστικού Bάσως Γκλίστη.