«Μεθ' ημών ο Θεός»

Εμμανουήλ: Ένα όνομα ανθρώπινο, που χάρισε η γη στον Βασιλέα των Ουρανών. Σήμαινει «Μεθ' ημών ο Θεός». Αλήθεια τι όμορφα που ήταν τότε, όταν και τα ονόματα των ανθρώπων δεν ήταν απλά διακριτικά αλλά έκλειναν μέσα τους ένα νόημα βαθύ!

«Μεθ' ημών ο Θεός»: Όμορφο όνομα που χαρίσαμε στον Μεγάλο και Μοναδικό Επισκέπτη της γης! Κι όχι μόνο όμορφο, μα και αληθινό! Αληθινό, γιατί ο Κύριος ήρθε κοντά μας, ανάμεσά μας. Έγινε σαν ένας από εμάς. Δεν θα μπορούσε τάχα από τον ουρανό να εργαστεί για την σωτηρία μας; Αληθινό, γιατί δεν ήρθε μόνο κοντά μας, μα και έμεινε και μένει και θα μένει αιώνια, εφ' όσον εμείς το επιθυμούμε.

Εμμανουήλ: Εμείς του δώσαμε ένα όνομα από τη γη κι Εκείνος δεν το διέψευσε. Έμεινε για πάντα μεθ' ημών ο Θεός. Μεθ' ημών στις χαρές και στις λύπες, στη ζωή και στο θάνατο.

Με τον ερχομό Του, μας έδωσε το δικαίωμα να πάρουμε κι εμείς ένα όνομα απ' Αυτόν: Χριστιανοί, που σημαίνει: Αυτοί που ανήκουν στον Χριστό, αυτοί που έχουν σχέση με Τον Χριστό, αυτοί που μένουν κοντά Του.

Τι κάναμε στ' αλήθεια με τούτο το όνομα; Πόσο ντρέπομαι όταν αναλογίζομαι, ότι αυτό το όνομα, δεν ήταν ένα από το σωρό, δεν ήταν τυχαίο, μα ήταν Του Θεού όνομα. Κι εμείς το πετάξαμε όχι μόνον από τις ταυτότητες, αλλά και από τη ζωή, την καθημερινή ζωή μας. Δεν μας συγκινεί πια, δεν καυχόμεθα γι' αυτό, δεν αισθανόμαστε προνομιούχοι. Χριστιανοί και δεν νιώθουμε ούτε κρύο, ούτε ζέστη, εμείς που παθιαζόμαστε, γρονθοκοπιόμαστε ως Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί, ως Νεοδημοκράτες ή Συριζαίοι, ως εμβολιασμένοι ή ανεμβολίαστοι ή οτιδήποτε άλλο.

Χριστιανοί κι όμως μίλια μακριά οι καρδιές μας από Εκείνον. Στο πάθος Του ήμασταν «εστώτες από μακρόθεν». Στη Γέννησή Του μας ενδιαφέρει περισσότερο ο ψεύτικος διάκοσμος της Φάτνης παρά ο θησαυρός που κλείνει μέσα της. Θεέ μου, που καταντήσαμε το όνομά Σου, που καταντήσαμε εμείς οι ίδιοι. Να ονομάζουμε «χιούμορ» την προσβολή σ' εκείνη που με ταπείνωση υπούργησε το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου Του Θεού, από την οποία προσέλαβε ο Χριστός την ανθρώπινη φύση και την θέωσε..

Τώρα που βάζω δίπλα-δίπλα τα δύο ονόματα, νιώθω διπλή ντροπή. Αλλάξαμε με Τον Θεό δυό ονόματα. Εκείνος πήρε ένα δικό μας και το έκανε με την Γέννησή Του και τη ζωή Του, αληθινή ευλογία στη δική μας ζωή. Εμείς πήραμε το δικό Του όνομα, το αδειάσαμε από κάθε περιεχόμενο, το γδύσαμε από την ανεκτίμητή του αξία και το αφήσαμε γυμνή λέξη. Τι σημασία στ' αλήθεια έχει, αν ο Θεός είναι μεθ' ημών κι εμείς μακριά Του;

O Xριστός κοντά μου, εγώ κοντά Του.. Να μιά ευτυχία, που ακόμη δεν έχω ζήσει..