Ματοβαμμένα Χριστούγεννα

Ήταν Χριστούγεννα. Στην όμορφη και μεγάλη πόλη της Νικομήδειας, ενώ ο ειδωλολατρικός κόσμος συγκέντρωνεται γύρω από τα είδωλα για να γιορτάσει τη νίκη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, μεγάλου διώκτη των Χριστιανών, στην Αιθιοπία, οι Χριστιανοί, μαζεμένοι όλοι μαζί, πανηγυρίζουν μαζί με τον επίσκοπό τους Άνθιμο την Γέννηση Του Χριστού.

Ξαφνικά, ένα νέο έρχεται να συνταράξει το κατανυκτικό κλίμα: Στρατός και όχλος έχουν περικυκλώσει τον ναό. Ο επίσκοπος, καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα που πλησιάζει, δεν τα χάνει. Κοινωνεί όσο πιο γρήγορα μπορεί τους πιστούς, βαπτίζει τους κατηχουμένους και σκορπίζει θάρρος και ουράνια παρηγορία στα λογικά του πρόβατα, που τώρα ζουν κάτω από την απειλή των λύκων.

Όλοι ετοιμάζονται να συναντήσουν τον θάνατο. Στην κρίσιμη εκείνη περίσταση, θα περίμενε κανείς να δει στα πρόσωπα ζωγραφισμένο τον τρόμο και την αγωνία, την φρίκη. Τίποτα απ' αυτά. Σ' όλων τα πρόσωπα, από τα ρυτιδωμένα των γέρων ως τα ανθηρά των παιδιών, έλαμπε τέτοια ανδρεία, που όμοιά της δεν συναντάς ούτε στον γενναιότερο στρατό. Κανείς δεν σκέφτηκε να φύγει, κανείς ν' αρνηθεί Τον Χριστό. Από τα μάτια δεν σβήστηκε η χαρά της γιορτής και η θεία κοινωνία τους έγινε ασπίδα αδιαπέραστη. Έγιναν κι έμοιαζαν οι ίδιοι μ' άπαρτα κάστρα.

«Ευτυχία να πεθάνουμε τη μέρα που γεννήθηκε Εκείνος», «Δόξα που δεν την φανταστήκαμε ποτέ», «Αρχίσαμε τη γιορτή στη γη, θα την τελειώσουμε στον ουρανό» και μικροί και μεγάλοι, γονείς, σύζυγοι, παιδιά, μία ευχή έδιναν κι έπαιρναν:

«Όλοι μαζί στον ουρανό!».

Με την προσμονή λοιπόν του ουρανού και το γλυκό του όραμα στα μάτια, περίμεναν από στιγμή σε στιγμή ν' αντικρύσουν τις άγριες όψεις των διωκτών. Μα αυτοί, βρήκαν άλλο σατανικότερο τρόπο για να εκδηλώσουν την θηριωδία τους: Έκλεισαν τις πόρτες του ναού κι έβαλαν φωτιά για να τους κάψουν όλους ζωντανούς.

Χιλιάδες ήταν αυτοί που κάηκαν. Εκατοντάδες τα παιδιά. Οι φλόγες που φώτισαν τον ουρανό της Νικομήδειας εκείνο το βράδυ, έδειξαν για ακόμη μία φορά, την αίγλη και τη λαμπρότητα της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι μαρτυρικές εκείνες ψυχές φανέρωσαν, πως η Πίστη αναδεικνύει και τις γυναίκες και τα παιδιά αληθινούς σημαιοφόρους Του Χριστού. Εκείνα τα Χριστούγεννα στη Νικομήδεια, το Θείο Παιδί, όπως κάθε χρόνο, γεννιόταν στ' άχυρα. Εκατοντάδες παιδιά, την ίδια ημέρα της γιορτής, πέθαιναν για χάρη Του, ντυμένα την πορφύρα του αίματος.

Ένας Ηρώδης κάποτε κατεδίωξε με λύσσα Τον νεογέννητο Χριστό και μέσα στη μανία του έσφαξε τόσα νήπια. Ένας νέος Ηρώδης, ύστερα από 303 χρόνια, ξεσήκωσε τη μέρα των Χριστουγέννων διωγμό κατά των Χριστιανών κι έκαψε μέσα στην ώρα της λατρείας κι έσφαξε κι έπνιξε στα περίχωρα, 20.000 προσκυνητές του Θείου Βρέφους. 20.000!

Όταν διαβάζουμε στο ημερολόγιο της 28ης Δεκεμβρίου: «Μνήμη των Αγίων Δισμυρίων των εν Νικομηδεία καέντων», πόσο αδιάφορα προσπερνούμε τη λέξη «δισμυρίων»..

Η Νικομήδεια βέβαια ερημώθηκε από Χριστιανούς. Από την ιερή στάση όμως των χιλιάδων μαρτύρων, ξεπετάχτηκαν άλλοι, πολλοί περισσότεροι μάρτυρες κι απ' αυτούς πάλι, ατελείωτες φάλαγγες Χριστιανών, καυχήματα της Εκκλησίας, η όποια με τέτοια τέκνα και τέτοιους στρατιώτες, συνέτριψε και κατεντρόπιασε των Καισάρων τα σκήπτρα.

Να έχουμε την ευχή τους!