Ο Άγιος των θαλασσών

Ήταν περίπου το 300 μ.Χ., όταν στην μικρή πόλη της Λυκίας, τα Πάταρα, κινούνταν δραστήρια ένας ενάρετος νέος, μοναχογιός ευσεβών γονέων. Όλοι τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν, γιατί τον γνώριζαν από μικρό παιδί και παρακολουθούσαν την γεμάτη ηθικό μεγαλείο ζωή του. Λένε μάλιστα, πως όταν ακόμη ήταν βρέφος, Τετάρτη και Παρασκευή, αρνούνταν να θηλάσει από την μητέρα του, σαν να γνώριζε την νηστεία των συγκεκριμένων ημερών.

Όσο μεγάλωνε, τόσο γινόταν σοφότερος και σοβαρότερος. Απέφευγε τις κακές συναναστροφές και επιζητούσε την φιλία γηραιότερων και σοφότερων ανθρώπων. Του άρεσε πολύ να μαθαίνει κι απολάμβανε ιδιαίτερα τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Διακρινόταν για την απλότητα και την καταδεκτικότητά του. Το στολίδι όμως του χαρακτήρα του ήταν η υπέρμετρη φιλανθρωπία του.

Μετά το θάνατο των γονέων του, διένειμε όλη την περιουσία που κληρονόμησε απ' αυτούς, στους φτωχούς, ενδιαφερόμενος μόνο για τον πλούτο της ψυχής του μέσω των αρετών. Η καλοσύνη του, η απλότητά του κι η ευσέβειά του, τον κατέστησαν ιδιαίτερα δημοφιλή κι αγαπητό στην πόλη του κι όλοι τον υπέδειξαν ως άξιο για το ύψιστο αξίωμα της ιερωσύνης. Χειροτονήθηκε λοιπόν ιερέας απ' τον αδελφό του πατέρα του και πήρε τ' όνομά του: Νικόλαος.

Όταν εκοιμήθη ο Μητροπολίτης των Μύρων, συνήλθαν οι επίσκοποι των γειτονικών επαρχιών για να εκλέξουν νέο δεσπότη. Μεταξύ των διαφόρων που μίλησαν, ακούστηκε κι ένας επίσκοπος, ο οποίος εξέφρασε την εξής πρόταση:

«Καλό θα είναι να παρακαλέσουμε Τον Θεό, να μας υποδείξει Εκείνος με τον τρόπο που γνωρίζει τον άξιο και ικανό».

Έτσι κι έγινε. Σχεδόν αμέσως, το επόμενο βράδυ, Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον γηραιότερο των επισκόπων και του είπε τα εξής:

«Επίσκοπε, γιατί κοπιάζετε; Ο άξιος υποψήφιος για την χηρεύουσα επισκοπή, βρίσκεται πολύ κοντά σας. Είναι ένας ευσεβής και συνετός που ονομάζεται Νικόλαος. Πήγαινε στην εκκλησία και θα έρθει. Αυτόν να αναδείξετε Μητροπολίτη Μυρέων».

Ο γηραίος επίσκοπος, ανέφερε την αποκαλυπτική αυτή οπτασία και στους υπολοίπους αρχιερείς και άπαντες συμφώνησαν να χειροτονήσουν εκείνον που υπέδειξε ο Θεός. Πράγματι λοιπόν, ο γηραιός επίσκοπος μετέβη στον ναό και περίμενε. Μετά από λίγο, εμφανίστηκε ο προσδοκώμενος. Αφού με κατάνυξη και ευσέβεια προσευχήθηκε, ετοιμαζόταν να βγει από τον ναό. Εκείνη την στιγμή τον πλησιάζει ο Επίσκοπος και με γλυκύτητα τον ρωτά:

«Πως ονομάζεσαι παιδί μου;». «Νικόλαος, άγιε δέσποτα», απαντά με πραότητα και γαλήνη ο ερωτώμενος. «Ακολούθησέ με παιδί μου», του λέει τότε ο αρχιερέας.

Ευθύς τον πηγαίνει στους υπολοίπους επισκόπους κι εκείνοι, με το που τον είδαν, με μία φωνή κραύγασαν: «Άξιος, άξιος!». Έτσι εξέλεγη κι αμέσως χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Μύρων της Λυκίας.

Μετά την χειροτονία του, δεν έπαψε ν' αγαθοεργεί και να ευεργετεί τους πάντες, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό απ' ότι το έκανε προηγουμένως. «Έθηκε την ψυχή του υπέρ του λαού του», όπως μας λέει το κοντάκιό του. Έσωσε πολλούς από βέβαιο θάνατο, αναδείχτηκε προστάτης χηρών και ορφανών, έθρεψε πεινασμένους, προίκισε φτωχούς, απελευθέρωσε φυλακισμένους.

Έτσι, μ' ευεργεσίες και φιλανθρωπίες διήνυσε την ζωή του ο Άγιος Ιεράρχης, έως ότου απεδήμησε εις Κύριον, περίπου το 330 μ.Χ., για να ν' απολαύσει τα επαξίως ετοιμασθέντα γι' αυτόν αγαθά της μακαριότητας του Παραδείσου.

Έκτοτε και μέχρι σήμερα, ο Άγιος Νικόλαος, εξακολουθεί να δίνει το «παρών» της αγιότητάς του. Και είναι τόσα πολλά και καταπληκτικά τα θαύματά που επιτελεί, ώστε και ο ουρανός αν γινόταν βιβλίο, δεν θ' αρκούσε για να γραφτούν. Είναι δε ο προστάτης των ναυτικών, αφού πάμπολλες φορές, πολλούς θαλασσοδαρμένους, έσωσε από βέβαιο πνιγμό.

Άγιε των θαλασσών, τους ναυτικούς μας μην αφήνεις, προστάτευέ τους πάντοτε και πρέσβευε να έχουν ούριους άνεμους και γαλήνια ταξίδια! Και στο ξωκκλήσι το μικρό που θα πανηγυρίζει, για σένα, Άγιε Νικόλαε, πάντα λιβάνι θα μυρίζει!