Υπάρχει λόγος να εορτάζεται ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων, μία συγκεκριμένη ημέρα και με συγκεκριμένο μάλιστα τρόπο;

Θεωρώ ότι το πως αντιλαμβάνεται κανείς τον έρωτα, παίζει σημαντικό ρόλο και στην απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, αλλά κυρίως στην ίδια την κοινωνικότητα αυτού του ατόμου και εν τέλει στην ευτυχία του.

Ο έρωτας, αδιαμφισβήτητα, είναι η πιο ισχυρή και ταυτόχρονα γλυκιά δύναμη που νιώθει μέσα του ο άνθρωπος για έναν συνάνθρωπό του. Σε κάνει να χαζογελάς τρισευτυχισμένος ενώ περπατάς μόνος σου στο δρόμο. Κάνει τα πόδια σου να τρέμουν από αγωνία ώσπου να συναντήσεις αυτήν ή αυτόν που αγαπάς. Σε μετατρέπει σε ποιητή, δίχως να γνωρίζεις λογοτεχνία, σε μουσικό, χωρίς να έχεις μουσική παιδεία. Κι είναι και βαθύτατα Χριστιανικός, διότι στην αγνή του πάντοτε μορφή, δεν εμπεριέχει ούτε μίσος, ούτε εγωισμό, ούτε υπερηφάνεια.

Το κακό είναι, πως είναι αδύνατον, εκ των πραγμάτων, να διαρκέσει πολύ. Μπορεί όμως ν' αποτελέσει τον πρόδρομο της αγάπης ενός ζευγαριού, η οποία αν είναι να έρθει, θα έρθει συν τω χρόνω και δεν θα μαραθεί ποτέ. Ο έρωτας λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως είναι, πρέπει δηλαδή να είναι, ένα όχημα προς την αγάπη. Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει αυτόνομα, διότι όταν αυτό συμβαίνει και δυστυχώς συμβαίνει έντονα στην εποχή μας, τότε τα πράγματα εκτροχιάζονται και μόνο κακό επιφέρει αυτή η κατάσταση στις σχέσεις των ανθρώπων.

Κακά τα ψέμματα, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, όλοι ή σχεδόν όλοι, έχουμε βιώσει μία παρόμοια κατάσταση.

Στο ερώτημα λοιπόν αν πρέπει να εορτάζεται ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων, η απάντηση νομίζω πως είναι ότι καλό θα ήταν να εορτάζεται αέναα η αγάπη και το κατόρθωμα των ανθρώπων να φτάσουν τελικώς σε αυτήν, με όχημα τον έρωτα.

Μια τέτοια Αγάπη, βίωσαν το ζεύγος Ακύλας και Πρίσκιλλα, την μνήμη των οποίων τιμά η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, στις 13 Φεβρουαρίου, όχι για να τους αντιπαραβάλει στον Βαλεντίνο ή για να ορίσει μία συγκεκριμένη ημέρα εορτασμού της αγάπης, αλλά γιατί διέκρινε στα πρόσωπά τους, το ιδανικό ζευγάρι. Ένα ιδανικό πρότυπο για τα νέα ζευγάρια, που δεν αναζητούν τον εφήμερο ερωτικό σεξισμό και την ουτοπία, την ικανοποίηση της έλξης, που οδηγεί δυο πρόσωπα σε δυο παράλληλες μοναξιές, όπου ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει τον εαυτό του χωρίς να νοιάζεται για τον άλλο, αλλά την αγνή, ανόθευτη, άδολη αγάπη που διαρκεί στο χρόνο και παράγει θείους καρπούς.

Που βοηθά και τους δύο ν’ ανακαλύψουν, σιγά-σιγά, πως μπορούν να προσφέρουν τον εαυτό τους στον άλλο για να τον ευχαριστήσουν και πως δύο «εγώ» μπορούν να γίνουν ένα «εμείς». Κι ίσως, με την ευλογία Του Θεού, η σχέση αυτή να καταλήξει σε μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Αυτή η αγάπη, πανηγυρίζει κάθε ημέρα, στα πρόσωπα όσων την κατόρθωσαν, χωρίς ανούσια υλικά δώρα, τετριμμένα τσιτάτα και κονσερβοποιημένες ευχές κι αν την θέσουμε στο επίκεντρο του σκοπού της ζωής μας, στοχεύουμε στην ολοκλήρωση, στην αυτοπραγμάτωση και στην ψυχική πληρότητα.