Ο Ιερός Πολύκαρπος

Kάπου στη Μικρά Ασία, λίγο πρίν το 60 μ.Χ., αντικρίζει το πρώτο φως της ημέρας, ο Άγιος την μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα: Ο Άγιος Πολύκαρπος.

Ήταν περίπου είκοσι ετών, όταν είχε την ξεχωριστή χάρη, να γίνει μαθητής του φλογερού Αποστόλου της Αγάπης, του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Η ολόθερμη αφοσίωση που είχε στον Χριστό ο δάσκαλός του, πόσο τον είχε συγκινήσει! Έτσι στην ευγενική ψυχή του, φούντωσε ο ίδιος ιερός πόθος.

Όταν αργότερα θα γίνει Επίσκοπος της Σμύρνης, ακόμη κι οι ειδωλολάτρες θα τον αποκαλούν: «Της Ασίας ο διδάσκαλος». Άγρυπνος θα παραστέκει στο ποίμνιό του, θα ενισχύει τους φυλακισμένους Χριστιανούς, θα γράφει επιστολές στις γειτονικές Εκκλησίες και παράλληλα θα πασχίζει να φέρει τους ειδωλολάτρες στο φως της Αλήθειας.

Θα φτάσει όμως και η ώρα του δικού του διωγμού. Ύστερα από μια ζωή πραγματικά πολύκαρπη. Είναι πλέον έτοιμος να υποστεί το μαρτύριο για την αγάπη Του Χριστού. Προσεύχεται γεμάτος γαλήνη και παραδίδεται άφοβα στους στρατιώτες. Τον φέρνουν στο στάδιο. «Κακολόγησε Τον Χριστό και σε απολύω», θα του πει ο ανθύπατος. Κι ο σεβάσμιος γέροντας θα απαντήσει: «Ογδόντα έξι χρόνια υπηρετώ Τον Χριστό χωρίς ποτέ να μ' αδικήσει. Πως μπορώ να βλασφημήσω Τον Σωτήρα μου;». Mία απάντηση, όχι μόνο στον ανθύπατο, αλλά και σ' όλους εκείνους, μέχρι σήμερα, που δίχως λόγο και χωρίς ίχνος ντροπής, βλασφημούν το όνομα Του Χριστού..

Ήταν 23 Φεβρουαρίου του 167. Ένω τα πλήθη λυσσομανούν: «Θάνατος, θάνατος!», σαν θυμίαμα ανεβαίνει η προσευχή του: «Κύριε, σε ευλογώ γιατί με αξίωσες να φτάσω σε τούτη την ώρα». Μέτρα υψώνονται οι φλόγες. Μα το σώμα του Ιερού Πολυκάρπου δεν τον αγγίζουν. Σχηματίζοντας μία καμάρα, το αφήνουν ανέπαφο. Το ξίφος του δημίου όμως θα φέρει το τέλος.

Έτσι ξέρουν να ζουν, αλλά και να πεθαίνουν όσοι κλείνουν στην καρδιά τους Τον Χριστό.

Καλήμερα με τις πρεσβείες του Αγίου!