Με μία ανάπηρη Ειρήνη, είμαστε όλοι μας ανάπηροι

Συνηθίσαμε.. Κι αυτό είναι πολύ κακό. Εξοικειωθήκαμε με τη βία, με τον ξεριζωμό, με τις γενοκτονίες, με τους κατατρεγμούς, με τους εμπόλεμους αμάχους. Όταν δεν υπολογίζεις πόσο κακό είναι ένα κακό πού γίνεται στους συνανθρώπους σου, τότε έχεις πάθει ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί..

Συνηθίσαμε την Ειρήνη να τη φανταζόμαστε και να τη βλέπουμε να στηρίζεται στα δεκανίκια της ισορροπίας του τρόμου, στα «ναι μεν, αλλά», στα δεκανίκια κάποιων διαπραγματεύσεων, κάποιων συμφωνιών που υπογράφονται τη μία στιγμή και σκίζονται την άλλη.

Συνηθίσαμε το θείο όνομά της να το ακούμε, να προσπαθούμε να το ακούσουμε, μέσα απ' τον φρικτό ήχο των σειρήνων, μέσα απ' τις εκπυρσοκροτήσεις των βομβών, μέσα απ' το κροτάλισμα των πολυβόλων, μέσα απ' τις σπαρακτικές φωνές των θυμάτων. Συνηθίσαμε το όνομά της να το βλέπουμε δίπλα σε νούμερα εξοπλισμών, πάνω σε κουρελιασμένα πανό και μισογκρεμισμένους τοίχους, με αίμα πάνω σε δρόμους, σε ισοπεδωμένες πολιτείες.

Μία Ειρήνη χωρίς Θεό, που τη λάβωσαν θανάσιμα αυτοί που δεν θέλουν να κλείσουν ειρήνη μαζί Του.

Ως πότε η Ειρήνη θα στηρίζεται σ' αυτά τα δεκανίκια; Ως πότε θα είναι ανάπηρη;

Με μία ανάπηρη Ειρήνη, είμαστε όλοι μας ανάπηροι.