Παραβολή του Ασώτου: Tο μεγαλείο της ευσπλαχνίας και της στοργικότητας Του Θεού για τον άνθρωπο

Έχει ειπωθεί ότι, αν για κάποιο λόγο χανόταν το Ευαγγέλιο κι έμενε μόνο η παραβολή που θ' ακούσουμε αύριο στις εκκλησίες, η Παραβολή του Ασώτου, αυτή θα έφτανε και θα περίσσευε για ν' αντικαταστήσει το σπουδαίο μήνυμα Του Θεού-Πατέρα προς όλους εμάς, τα παιδιά Του.

Πράγματι, η συγκεκριμένη παραβολή, κρυβεί μέσα τής όλο το μεγαλείο της ευσπλαχνίας και της στοργικότητας Του Θεού για τον άνθρωπο, το αμέτρητο, το απύθμενο, της πατρικής Του, Εσταυρωμένης Αγάπης.

Αλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ, ουσιαστικά όμως, Τον Θεό ως τον πατέρα της αυριανής παραβολής; Tην ώρα που το σπλάχνο του, που συγκέντρωνε πάνω του όλη την προσοχή και την αγάπη του, απαίτησε το μερίδιό του από την πατρική περιουσία κι έφυγε μακριά για να ζήσει μία άσωτη ζωή; Nιώσαμε τον πόνο του; Αναλογιστήκαμε τo μέγεθος της υπομονής του; Σκεφτήκαμε πως κατάφερε να μην πει κουβέντα, να μην απειλήσει, να μην παρατηρήσει, να μην παραπονεθεί; Πως ζούσε από εκείνη την ημέρα μέσα στο σπίτι του, στο παλάτι όπου έμενε, το οποίο του φαινόταν πια στενάχωρο, σαν φυλακή;

Aπ' την άλλη, είδαμε ποτέ τον εαυτό μας στον γιό; Toν νέο που ένιωθε καταπιεσμένος από την πατρική στοργή και την βίωνε ως θηλιά στο λαιμό; Που γύρευε να φύγει μακριά, να βρεί την «ελευθερία» του, να ζήσει τη ζωή του;

«Δωσ' μου εδώ και τώρα ο,τι μου αναλογεί».

Κι ο Πατέρας του έδωσε. Τίποτα δεν του στέρησε. Πλούτη, υγεία, χαρίσματα, δεξιότητες, εξυπνάδα. Ο,τι δίνει ο Θεός σ' όλα Του τα παιδιά. Ακόμη και σ' αυτά που φεύγουν από κοντά Του.

Mήπως δεν γνώριζε που θα καταντούσε το παιδί του; Σε ποια εξαχρείωση κι εξαθλίωση; Όλα τα ήξερε. Και γιατί τότε δεν έκανε κάτι να το εμποδίσει; Δεν μπορούσε; Ασφαλώς και μπορούσε. Αλλά δεν το έκανε. Γιατί γι' αυτόν Τον Πατέρα, το μεγαλύτερο δώρο που έχει δώσει στο παιδί Του είναι η Ελευθερία. Αυτήν δεν την καταστρατηγεί ούτε ο Ίδιος!

Του έδωσε λοιπόν ο,τι ζητούσε για «να ζήσει τη ζωή του», κι εκείνος τα μάζεψε κι έφυγε. Έφυγε κι άφησε έναν Πατέρα πίσω του να πονά, να υποφέρει, να υπομένει, να ελπίζει, να προσδοκά. Έφυγε και πήγε μακριά. Κι εκεί «έζησε τη ζωή του», έζησε το χαμό του, το θάνατό του. Έφτασε το αρχοντόπουλο να βόσκει γουρούνια. Και να επιθυμεί μάλιστα να φάει από την τροφή τους και κανείς να μη του δίνει!

Κι ο Πατέρας εν τω μεταξύ; Να βγαίνει κάθε μέρα και ν' αγναντεύει μακριά, κατά κεί που χάθηκε το παιδί του, μήπως και το δει να επιστρέφει..

Γι' αυτό κι όταν εκείνο μετάνιωσε κι αποφάσισε το γυρισμό του, ο Πατέρας ήταν που πρώτος το είδε από μακριά και έτρεξε κι άνοιξε την αγκαλιά του να πέσει μέσα το παιδί του. Και πάλι λόγια φορτικά («που ήσουν τόσο καιρό», «πως σε περίμενα», «πόσο λυπόμουν για σένα» κ.ο.κ.), ούτε δεοντολογίες («είσαι υποχρεωμένος τώρα να κάνεις τούτο, εκείνο...»), δεν ξεστόμισε. Μόνο δυό χέρια άνοιξε κι ένα στόμα να καταφιλεί. Κι έπειτα απλά στράφηκε προς τους υπηρέτες:

«Δώστε του να φορέσει τη λαμπρή στολή που φορούσε πρώτα, και δαχτυλίδι στο χέρι (δείγμα αρχοντιάς και εξουσίας) και υποδήματα». Πλήρης αποκατάσταση. «Και σφάξτε το καλύτερο θρεφτάρι που συντηρούμε, να γίνει χαρά και πανηγύρι τρανό στο σπίτι».

Και μετά απ' αυτό;

Παλι στενοχώρια για τον πατέρα. Ο άλλος γιός τώρα, ο μεγαλύτερος. Tο «φρόνιμο» παιδί, που ήταν γεμάτο ζήλεια και φθόνο και πείσμα και δεν ήθελε να μπει μες στη χαρά, μες στον Παράδεισο, γιατί ο Πατέρας ήταν «άδικος», έτσι έλεγε. Κι άντε πάλι ο Πατέρας, με το πέλαγος της αγάπης και της υπομονής Του, να πηγαίνει να παρακαλάει το παιδί Του να μπεί στον Παράδεισο. Κι εκείνο να μη θέλει!...

Σ' αυτόν τον γιο άραγε βλέπουμε τον εαυτό μας; Να μην μας περνάει απ' το νου πόσο τυχεροί είμαστε που δεν κάναμε την τρέλα του αδερφού μας; Να μην σκεφτόμαστε τους κινδύνους που πέρασε, που μπορεί να ήταν μοιραίοι; Να μην σκεφτόμαστε το βάθος του εξευτελισμού του, όταν όλοι τον περιφρονούσαν, όταν τον έζωνε ανυπόφορα η πείνα;

Συλλογιστήκαμε άραγε ποτέ, πως με τον χαρακτήρα που έχουμε τον μίζερο, ίσως να μην φτάσουμε ποτέ στο μεγαλείο της μετάνοιας και της συντριβής του ασώτου υιού; Κι ίσως να μην βρούμε ποτέ τον δρόμο της επιστροφής, που χαρ΄ζει την συγχώρεση και την αγάπη του Πατέρα ακόμη μεγαλύτερη;

Ο Πατέρας μας όμως και σ' αυτή την περίπτωση, μας αγκαλιάζει στοργικά και μας λέει:

«Παιδί μου, πρέπει να χαρείς για τον αδελφό σου, να χαρείς! Γιατί ήταν νεκρός και ξανάζησε! Ήταν χαμένος και ξαναβρέθηκε! Έπρεπε να χαρείς παιδί μου. Να χαρείς! Γιατί, αλίμονο, δεν είναι βέβαιο ότι γυρίζουν πίσω στον Πατέρα όλοι οι άσωτοι»..

Καλή αυριανή!