Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε

Τα γεγονότα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον πλανήτη μας, ήρθαν να καταδείξουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι δεν μπορούμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε τίποτε υλικό.

Είχαμε μάθει, ειδικότερα η γενιά μου, να στηριζόμαστε στα μάταια και φευγαλέα. Σε χρήματα, σε κινητά κι ακίνητα, σε μισθωτές σχέσεις, σε επιδοτούμενη ευζωία. Όμως το στήριγμά μας αυτό, για το οποίο μάλιστα καυχιόμασταν, αποδείχτηκε σαθρό και κατέρρευσε από τη μια στιγμή στην άλλη.

Παρ' όλ' αυτά όμως, φαίνεται πως επιμένουμε να κωφεύουμε στο προφητικό μήνυμα της Παλαιάς Διαθήκης, που ακούγεται ηχηρό δια μέσου των αιώνων:

«Μη καυχάσθω ο σοφός εν τη σοφία αυτού και μη καυχάσθω ο ισχυρός εν τη ισχύι αυτού και μη καυχάσθω ο πλούσιος εν τω πλούτω αυτού, αλλ’ ή εν τούτω καυχάσθω ο καυχώμενος συνίειν και γινώσκειν ότι εγώ ειμί Κύριος ο ποιών έλεος και κρίμα και δικαιοσύνην επί της γης, ότι εν τούτοις το θέλημά μου, λέγει Κύριος» (Ιερεμίας).

Συντετριμμένοι πλέον στη γη, αλλά με τα μάτια μας στραμμένα στον ουρανό, μπορούμε άραγε να κατανοήσουμε, πως μόνο αυτή, η «εν Κυρίω καύχηση», όπως μας την ορίζει ο Απόστολος Παύλος σε δύο από τις επιστολές του (την Α' προς Κορινθίους και την Προς Ρωμαίους) επιζεί και σε εξευτελιστικά ανθρώπινα σχήματα; Όσο κι αν αυτό ακούγεται οξύμωρο, είναι πραγματικότητα: O άνθρωπος μπορεί να καυχιέται για τις θλίψεις και τα δεινά του, διότι μέσα απ' αυτά, μπορεί να οδηγηθεί στη Σωτηρία του.

Μπορεί να καυχιέται όμως και για ένα ακόμη πράγμα: Για το γεγονός πως ο Κύριος, του παραχώρησε την Παναγία μητέρα Του. Καύχημα αναμφίβολο όλου του ανθρωπίνου γένους η εκλεκτή κόρη, που διακρίθηκε για έναν μοναδικό ρόλο: Nα σβήσει την σκηνή της ανυπακοής της Εύας με την απόλυτη υποταγή της στο σχέδιο της Σωτηρίας.

Αποτελεί καύχημα η Παναγία μας για κάθε άνθρωπο. Για την ζεύση γης και ουρανού που πέτυχε. Για την προσέγγιση του ανθρώπινου προτύπου. Για την πραγματοποίηση του «καθ' ομοίωσιν». Για τη μεσιτεία της. Για την θαυματουργία της.

Έφτασε και φέτος η μέρα, σε μία ιδιαίτερα δύσκολη και αγωνιώδη περίοδο, όπου, πρώτα ο Θεός, θα σπεύσουμε στους ιερούς μας ναούς, για να της ψάλλουμε την πρώτη Στάση των Χαιρετισμών. Νομίζω πως φέτος, με όλ' αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να νιώσουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, πως δεν θα πάμε απλώς να διαβάσουμε και ν' ακούσουμε ένα θεσπέσια μελοποιημένο ποίημα, από τον μεγαλύτερο ελληνόγλωσσο ποιητή όλων των εποχών, τον Άγιο Ρωμανό τον Μελωδό, αλλά για να χαιρετίσουμε και να εκφράσουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη μας σε εκείνη που υπήρξε και υπάρχει για όλους εμάς η «Προστασία η Ακαταίσχυντος», «η Υπέρμαχος Στρατηγός», «ο Πύρινος Στύλος», η «Μάνα» από το φουστάνι της οποίας πιασμένοι σφιχτά, βαδίζουμε στη διαδρομή των αιωνών. Σ' εκείνη που αποτελεί το καταφύγιό μας στην αδυναμία, την δύναμή μας στην αρρώστια, την παρηγοριά μας στην θλίψη, την διέξοδό μας στην δυσκολία.

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, έλεγε για τη Στάση εκείνη των Χαιρετισμών που θ' ακούσουμε απόψε, την πρώτη: «Άνδρες και γυναίκες, να μάθετε το "Άγγελος Πρωτοστάτης" να το λέτε στην προσευχή σας».

Να το μάθουμε αδέλφια μου. Και να το λέμε. Τώρα που έχουμε την Μάνα μας τόσο πολύ ανάγκη. Να μας παρηγορήσει. Να μας ενισχύσει. Να μας σκουπίσει τα δάκρυα. Να ζεστάνει και να μαλακώσει τις σκληρές καρδιές μας, που δεν τις μαλακώνουν ούτε λοιμοί, ούτε λιμοί, ούτε πόλεμοι, ούτε πόνος, ούτε προσφυγιά. Τώρα που περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη να παραμείνει στο πλευρό μας,

αμήν!