Παλιγγενεσία, Ευαγγελισμός, Θείο Πάθος: Θυσία

Ατενίζοντας τη μέρα του Ευαγγελισμού την Παναγία μας να σκύβει ταπεινή μπρος στο θείο θέλημα, με επίγνωση των συνεπειών αυτής της αποδοχής, αλλά και όλες εκείνες τις μορφές των ηρώων που μας χάρισαν την λευτεριά, που την κράτησαν ζωντανή μέσα στα σκελετωμένα κορμιά τους τα σκοτεινά τετρακόσια χρόνια κι επειδή, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ζούμε τις μέρες τούτες του Μαρτίου την προσμονή του Θείου Πάθους, επιτρέψτε μου να κάνω μια εμβάθυνση στο μέγα και ιερό θέμα της θυσίας.

Οι ήρωες της πατρίδας μας, έκαναν θυσίες οικονομικές, θυσίες σταδιοδρομίας, καρδιάς, ζωής. Ατσάλωσαν τη θέλησή τους κι αποδιώχνοντας σαν ένοχο ό,τι τερπνό μέσα τους τους αντιμαχόταν, τράνωσαν την απόφαση της πιο ακραίας ευαισθησίας και ανδρείας: Eλευθερία ή Θάνατος! Και πέρασαν έτσι στην ελευθερία και πρίν απ' τον θάνατο «ύψωναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη», όπως μας λέει ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός.

Η Παναγία μας, όδευε τον δρόμο της θυσίας σ' όλη της τη ζωή. Στα Εισόδια, στη Γέννηση, μέτα τη Γέννηση, στην προσφυγιά, τα τριάντα χρόνια της σιωπής Του Υιού της και Υιού Του Θεού, την ώρα του Σταυρού και του Τάφου.

Εκείνος, ο Χριστός, προσέφερε την υπέρτατη θυσία.

Η θυσία, είναι στη φύση μας. Το «πάση θυσία», είναι ανθρώπινη διατύπωση. Στη μητρότητα, στην πατρότητα, στην αγάπη, στην τέχνη. Έτσι ανασταίνουμε ό,τι δημιουργούμε. Όμως κάποτε μας φαντάζει τόσο ξένη..

Η θυσία είναι το στοιχείο του «θέλω» και του «δεν θέλω». Αν λείψει ένα από τα δύο, καταλύεται η έννοιά της. Το «εκουσίως θύσω σοι» που διαβάζουμε στο Ψαλτήρι, μοιάζει πλεονασμός, αλλά εξηγείται σαν νικητήρια κραυγή της ανθρώπινης καρδιάς, που βρίσκεται σε αέναη πάλη με τον εαυτό της.

Στην πτώση, αποφύγαμε την θυσία της υπακοής και ξεπέσαμε. Από τότε η ανάληψη της θυσίας είναι πράξη καθάρσεως. Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους Επιστολή του μας παρακαλεί: «Παραστήσαι τα σώματα ημών θυσία ζώσαν», δηλαδή να παρουσιάσουμε τα σώματά σας σαν θυσία ζωντανή, άγια, ευάρεστη στο Θεό, που είναι η λογική λατρεία μας και στην δεύτερη Προς Τιμόθεον, μας πληροφορεί για τον ίδιο: «Εγώ ήδη σπένδομαι», δηλαδή ότι εκείνος ήδη προσφέρεται ως θυσία.

Η θυσία είναι στάση ελεύθερης ψυχής και συνάμα η δικαίωσή της. Η πάνσοφος μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη, ακουμπά με τόση άνεση στον τροχό του μαρτυρίου της κι ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής κρατάει τόσο σταθερά την τιμία κεφαλή του «επί πίνακι». Και τόσες άλλες και τόσοι άλλοι..

Υπάρχουμε ως ανθρώπινες υπάρξεις χάρη σε μια θυσία: Tων γονέων μας. Γιατί, αφού μας έφεραν στη ζωή, μας κράτησαν στην αγκαλιά τους και δεν μας απόρριψαν.

Ζούμε πνευματικά χάρη στη θυσία Του. Αυτή μας τρέφει Σώμα και Αίμα Θεού. Ενισχυόμαστε χάρη στις θυσίες των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Είμαστε σήμερα ελεύθεροι χάρη στις θυσίες των προγόνων μας.

Η θυσία είναι η ύψιστη επιλογή του ανθρώπου, γιατί είναι ταυτόχρονα και θάνατος και ζωή. Η ιστορία του κόκκου σιταριού. Μας σκεπάζουν αιώνες τώρα τα δέντρα που πρόβαλαν από τους τάφους των μαρτύρων και των ηρώων. Άραγε στον δικό μας τάφο θα βρει τον ίσκιο για να τρανέψει το παιδί μιας επόμενης γενιάς;

Σήμερα παραπονιόμαστε για το.. «κακό χώμα», όμως δυνατότερος απ' το χώμα είναι ο σπόρος, που θάβεται μέσα του κι ένα πρωί σκίζει νικηφόρα το έδαφος. Και δίνει την μαρτυρία του σε μια ολόκληρη ξηρή έκταση. Η μαρτυρία είναι μια φλόγα που ξεπηδάει απ' τη θυσία. Διάβαζα σ' ένα βιβλίο για τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα, Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, πως ο ίδιος είχε γράψει:

«Εγώ αυτό που θα ήθελα είναι να συντελέσω για να φτάσει σε έναν άλλο μάρτυρα η τρεμάμενη φλόγα της ψυχής μας. Το σημαντικό είναι να μην τη σβήσουν στον αιώνα μας, αυτόν τον αιώνα του ατσαλιού και του ατόμου, αυτόν τον αιώνα του σύμπαντος, της ενέργειας, της κυβερνητικής».

Aυτή η φλόγα της θυσίας μας είναι το κάτι παραπάνω που μπορεί να προσφέρει ο καθένας μας σήμερα ως Έλληνας και Χριστιανός που πρέπει να στοχάζεται και να θυμάται.

Χρόνια πολλά, ελεύθερα και υγιεινά σε όλες και όλους!
Με το καλό αύριο!