Λεβεντιά που σ' αφήνει άφωνο

Το άγαλμα του Οπλαρχηγού
Γιάννη Ντάβαρη
στην Κεντρική Πλατεία Παιανίας

Διάβαζα σ' ένα δημοσίευμα, πως στην πόλη της Οδησσού της Ουκρανίας, οι κάτοικοι κάλυψαν ένα άγαλμα που αποτελεί σύμβολο για την πόλη με σακιά γεμάτα άμμο για να το προστατεύσουν από τους βομβαρδισμούς. Το περιστατικό αυτό, μου θύμισε ένα άλλο, που έμαθα όταν μελετούσα την νεότερη ιστορία της πόλης μου της Παιανίας και επ' αφορμή και της Εθνικής μας Επετείου, θέλησα να σας το μεταφέρω:

Όταν ο Οπλαρχηγός Γιάννης Ντάβαρης από το Λιόπεσι, την σημερινή Παιανία δηλαδή, μαζί με τα παλληκάρια του κι άλλους αρβανίτες των πέριξ της Αθήνας περιοχών πολιορκούσαν την Ακρόπολη όπου βρίσκονταν οι Τούρκοι, κάποιο πρωί βλέπουν κατάπληκτοι τους Τούρκους, ανεβασμένους στον Παρθενώνα, να προσπαθούν να χαλάσουν το μνημείο. Ρώτησαν κι έμαθαν, πως οι πολιορκημένοι, μη έχοντας άλλο μολύβι για να φτιάξουν βόλια, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το μολύβι που ήταν χυμένο μέσα στις κολώνες για να τους δίνει δύναμη και σταθερότητα. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο με τους Έλληνες.

Τότε ήταν που ο ηρωϊκός πρόκριτος των Μεσογείων και οι συναγωνιστές του μαζί με τα παλληκάρια τους, έκαναν κάτι που μας αφήνει άφωνους: Όλοι, με μια φωνή και μια γνώμη, αποφάσισαν να μηνύσουν στους αποκλεισμένους, ότι αυτοί θα τους προμήθευαν μολύβι, όσο ήθελαν, φτάνει να σταματήσουν την καταστροφή! Με απλά λόγια, ήταν σαν να τους έλεγαν:

«Βόλια σας λείπουν για να μας σκοτώσετε; Εμείς θα σας τα δώσουμε. Μόνο τα μάρμαρα μη χαλάσετε!».

Έτσι κι έγινε: Οι Έλληνες εξαγόρασαν με το αίμα τους τον Παρθενώνα:

«Πάρτε βόλια και σκοτώστε μας! Εμείς σας τα δίνουμε, γιατί τούτα τα μάρμαρα αξίζουν πιότερο και από την ζωή μας!».

Σε ποια ακαδημία, ο Γιάννης Ντάβαρης, οι υπόλοιποι οπλαρχηγοί και τα παλληκάρια τους, είχαν πάρει τέτοια υψηλά μαθήματα περί τέχνης, περί προγονικής κληρονομιάς, περί υποχρεώσεων απέναντι στο παρελθόν; Ποιος τους είχε μιλήσει για εθνική ταυτότητα και εθνική συνείδηση και τα παρόμοια και πως έφτασαν σ' αυτό το ακμαίο σημείο, που αγγίζει την κορυφή του μεγαλείου;

Εγώ δεν έχω να πω τίποτα. Από την πρώτη στιγμή που το έμαθα, έχω μείνει άφωνος. Το μάθημα όμως, το πήρα: Σε τέτοιους αγώνες, δεν πολεμάς μόνο για το σήμερα και για το αύριο. Πολεμάς και για το χθες. Γιατί αυτό το χθες σ' εμψυχώνει στον αγώνα σου.

Σ' ευχαριστώ μεγάλε μου δάσκαλε, Αθάνατε Λιοπεσιώτη Οπλαρχηγέ Γιάννη Ντάβαρη!

Το μνημείο του Δούκα ντε Ρισελιέ,
που αποτελεί ένα από τα σύμβολα της Οδησσού,
καλυμμένο με σακιά γεμάτα άμμο