«Σάρξ εκ της σαρκός μου»

Ο Δημιουργός Θεός, επειδή δε θα ήταν καλό να μείνει στον Παράδεισο μόνος ο πρωτόπλαστος άνθρωπος, αποφασίζει να δημιουργήσει ένα όχι κατώτερό του, ένα όχι βοηθητικό ον, αλλά ένα που θα έχει την ίδια μ' αυτόν ουσία και βέβαια, την ίδια αξία.

Ο δεύτερος άνθρωπος, δεν πλάθεται με χώμα από τη γη όπως ο πρώτος, αλλά απ' την πλευρά του πρώτου. Οι Πατέρες, ερμηνεύουν πως αυτό έγινε για να προέλθει το ανθρώπινο γένος από την ίδια ρίζα και να μην έχει δύο αρχές, πράγμα που θα δημιουργούσε διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων. Όπως μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεν πήρε, ο Δημιουργός, κάποιο οστό από το κεφάλι του, για να μη γίνει η γυναίκα κύριος και αφέντης του, ούτε απ' τα πόδια, για να μην είναι δούλη του, αλλά πήρε από την πλευρά, για να είναι ισότιμη και ισάξια μ' εκείνον.

Έτσι, οι δύο άνθρωποι, με τη δημιουργική πνοή Του Θεού, αποκτούν τις ίδιες ιδιότητες και τις ίδιες δυνατότητες, αφού κι οι δύο είναι «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν» Του. Ο άνδρας στο πρόσωπο της γυναίκας, αναγνωρίζει έναν άνθρωπο που είναι σάρκα απ' τη σάρκα του, έχει την ίδια φύση και την ίδια αξία, ταυτόχρονα όμως είναι διαφορετικός απ' αυτόν. Θα έχει στον κόσμο έναν μοναδικό ρόλο, θα είναι μητέρα όλων των γενεών των ανθρώπων. Γι’ αυτό και την ονομάζει Εύα, που σημαίνει ζωή.

Οι πρωτόπλαστοι, είναι μία σάρκα σε δύο πρόσωπα, μέχρι που στη ζωή τους μπαίνει η αμαρτία. Αυτή διασπά την ενότητα και καταστρέφει την ομοτιμία που ο Δημιουργός είχε ορίσει. Μιλώντας για τις συνέπειες της παρακοής, λέει στην Εύα ο Θεός:

«Όλη σου η ζωή θα είναι ζυμωμένη με λύπες. Και με οδύνες θα φέρνεις στον κόσμο τα παιδιά σου. Στα βάσανα και στους κινδύνους σου όμως, θα καταφεύγεις στην προστασία του άνδρα σου κι ενώ αυτός θα είναι η καταφυγή σου, θα γίνει και κύριος και εξουσιαστής σου».

Τα θεικά λόγια επαληθεύονται. Στη μεταπτωτική κοινωνία, η γυναίκα, κατά κανόνα, είναι κατώτερη του άνδρα και συχνά ζει σε εξευτελιστικές συνθήκες. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να πραγματοποιηθεί το σχέδιο της σωτηρίας μας. Απαραίτητη γι' αυτό ήταν η συγκατάθεση του ανθρώπου. Αυτή δόθηκε από μια γυναίκα. Η νέα Εύα, η Παναγία, θεραπεύει με την υπακοή της, την παρακοή της προμήτορος Εύας και προσφέρει στο Θεό την ανθρώπινη φύση μας, για να την ενώσει με τη δική Του, τη θεία, και να έρθει ανάμεσά μας, Θεάνθρωπος Λυτρωτής μας.

Τα τρία χρόνια του δημόσιου έργου Του στη γη, ο Χριστός, δέχεται εκτός από τους δώδεκα μαθητές, να τον ακολουθούν, ν' ακούν τη διδασκαλία Του και να τον διακονούν ευλαβείς γυναίκες, οι μαθήτριές Του. Κι ενώ οι Ιουδαίοι νομοδιδάσκαλοι απαξίωναν τις γυναίκες και δε δίδασκαν το Νόμο σ' αυτές, ο Ουράνιος Διδάσκαλος, δε διστάζει ν' αποκαλύψει μεγάλες αλήθειες ακόμη και το Μεσσιακό πρόσωπό Του, σε μια γυναίκα που στο παρελθόν είχε σκοτεινή ζωή και ιστορία, αλλά στο μέλλον, φωτεινή ψυχή και πορεία. Την ώρα της ύψιστης θυσίας Του Κυρίου, οι γυναίκες μένουν κάτω από το Σταυρό, κοντά στη Μητέρα Του. Κι ενώ το κλίμα της τρομοκρατίας έκλεισε τους μαθητές στα σπίτια τους, οι μαθήτριες τολμούν να φθάσουν στον Πανάγιο Τάφο, για ν' αποδώσουν λατρευτική τιμή στο νεκρό σώμα του Διδασκάλου τους. Εκεί, αυτές πρώτες, βλέπουν άδειο τον Τάφο, ακούν από τον Άγγελο ότι «Χριστός Ανέστη» και γίνονται, οι ίδιες, Απόστολοι των Αποστόλων, κομίζοντάς τους «χαράς ευαγγέλια».

Κι όταν το Σώμα Του Χριστού, η Εκκλησία, συνεχίζει το έργο Του στη γη, πολύτιμοι συνεργοί των Αποστόλων, στην Ιεραποστολή και στη φιλανθρωπία γίνονται οι γυναίκες. Από τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, μαθαίνουμε ότι η Τρύφαινα, η Τρυφώσα, η Περσίδα, η Ευοδία, η Συντύχη, η Απφία, η Ιουνία, η Χλόη και άλλες «πολλά εκοπίασαν εν Κυρίω». Στη Φοίβη, την οποία ονομάζει «διακόνισσα και προστάτη» δική του και πολλών άλλων Χριστιανών, εμπιστεύεται ο Απόστολος των Εθνών τη μεταφορά της επιστολής του «προς Ρωμαίους». Η έξυπνη και δυναμική έμπορος πορφύρας Λυδία, γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που δέχεται το χριστιανικό βάπτισμα και το σπίτι της, δημιουργείται η πρώτη Χριστιανική Εκκλησία στην Ευρώπη.

Στα δύσκολα χρόνια των διωγμών, οι γυναίκες αξιώνονται να δώσουν μαρτυρία Χριστού, να μαρτυρήσουν για το Όνομά Του και πολλές φορές «ν' αγωνιστούν περισσότερο από τους άνδρες και να στήσουν λαμπρότερα τρόπαια νίκης», όπως πάλι μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Η τιμητική θέση, την οποία ο Θεός έδωσε στη γυναίκα, γίνεται τιμημένη από τις μεγάλες άγιες γυναικείες μορφές που έζησαν και ζούν στην Εκκλησία Του, δείχνοντας στις γυναίκες όλων των εποχών τον τρόπο ζωής που αληθινά τις καταξιώνει.

Να σας χαιρόμαστε!