Δεν είσαι μόνη/μόνος

Είναι στιγμές που αισθάνεσαι μόνη/μόνος. Νομίζεις, πως όλοι σ' έχουν εγκαταλείψει. Κανείς δεν σε σκέπτεται. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για σένα. Όλοι σου φέρθηκαν σκληρά. Ακόμη και οι πιο στενοί σου φίλοι. Απομακρύνθηκαν από κοντά σου την ώρα που τους είχες πιο πολλή ανάγκη. Τώρα, που στις δυσκολίες σου, στον πόνο σου, στη μοναξιά σου, είχες ανάγκη από συμπαράσταση. Ήθελες κάπου ν' ακουμπήσεις. Ν' ανοίξεις την καρδιά σου. Κάποιο στοργικό χέρι να σφίξει το δικό σου. Να σου μεταγγίσει αισιοδοξία, εμπιστοσύνη, ελπίδα, χαρά. Κάποιος να σου πει: «Κουράγιο! Μη φοβάσαι, προχώρα! Σύννεφο είναι και θα περάσει. Ο ήλιος και πάλι θα φανεί. Ο χειμώνας δεν είναι μόνιμη εποχή».

Σ' αυτές τις στιγμές κι αν όλοι σ' εγκαταλείπουν, να ξέρεις πως Ένας ποτέ δεν σ' εγκαταλείπει: Είναι ο Ιησούς. Ο Εσταυρωμένος Κύριος. Μόνο, μάθε να Τον αναζητάς. Να Τον ατενίζεις. Να Του ανοίγεις την καρδιά σου.

Είναι ο καλύτερός σου φίλος. Έτσι πρέπει να Τον βλέπεις. Κι όταν Του μιλάς, να περιμένεις ν' ακούσεις τη φωνή Του. Είναι η φωνή της πιο μεγάλης αγάπης.

Ίσως, απόψε, κατά την Ακολουθία των Παθών, ατενίζοντάς Τον πάνω στον Σταυρό, πονεμένο, ματωμένο, μ' απλωμένα τα χέρια, μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους, να ξεχωρίσεις τη φωνή Του:

«Παιδί μου, για σένα, ανέβηκα πάνω στον Σταυρό. Για σένα, έχυσα το αίμα μου. Για χάρη σου, υπέμεινα τα πιο φρικτά μαρτύρια. Η αγάπη μου για σένα, μ' οδήγησε στον πιο οδυνηρό θάνατο. Ναι, έστω κι αν επρόκειτο να σώσω και μία μόνο ψυχή, τη δική σου και τότε θα ερχόμουν για χάρη σου. Για μένα είσαι ανεκτίμητη/ανεκτίμητος. Κι αν όλοι σ' αρνηθούν, εγώ δεν θα φύγω από κοντά σου. Αρκεί, εσύ να μην απομακρυνθείς από κοντά μου. Ίσως για τους άλλους, είσαι μικρή/μικρός, ασήμαντη/ασήμαντος για να σε προσέξουν. Για μένα όμως, είσαι μοναδική/μοναδικός. Σ' αγαπώ τόσο, σαν να είσαι ο μόνος κάτοικος πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη.

Πονάς; Υποφέρεις από την εγκατάλειψη; Σου φέρθηκαν άσχημα; Σε αδίκησαν; Αυτό σε πληγώνει; Όχι, μην αφήνεις την απογοήτευση να θρονιάζει στην ψυχή σου!

Σήκωσε τα μάτια σου! Κοίταξέ με! Ο Σταυρός μου, οι πληγές μου, πόσα έχουν να σου πουν! Πρώτος εγώ δοκίμασα, στην πιο απαίσια μορφή της, την εγκατάλειψη, την άρνηση, την προδοσία. Άκουσα υποσχέσεις πιστότητας, αφοσίωσης, αγάπης και στην πιο κρίσιμη στιγμή, όλα λησμονήθηκαν. Ο μαθητής μου, ο Ιούδας, με πούλησε για τριάντα αργύρια και με πρόδωσε με υποκριτικό φίλημα. Ο φίλος μου ο Πέτρος, που 'χε διακηρύξει πως ήταν έτοιμος για χάρη μου να φυλακισθεί και να θανατωθεί, μ' αρνήθηκε τρείς φορές, σαν μην με είχε ποτέ γνωρίσει. Μήπως οι υπόλοιποι μαθητές μου; Δεν σκορπίστηκαν κι αυτοί για το φόβο των Ιουδαίων;

Kι εγώ προδομένος, εγκαταλελειμμένος, μόνος, μπροστά στο συνέδριο των παρανόμων. Μόνος μπροστά στον Πιλάτο. Χωρίς συμπαραστάτη, χωρίς υπεράσπιση. Ποια φωνή υψώθηκε για μένα; Που χάθηκαν όλοι οι ευεργετημένοι; Μονάχα οι απειλητικές φωνές του αχάριστου όχλου αντηχούσαν. Ποιο χέρι ήρθε να σκουπίσει τον ιδρώτα μου που έτρεχε ποτάμι;

Γνώρισα όλη την ανθρώπινη αχαριστία, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι και ν' απολαύσουν, τη λύτρωση και τη σωτηρία.

Λοιπόν, δεν είσαι μόνη/μόνος. Είμαι εγώ κοντά σου. Αρκεί, να 'σαι κι εσύ κοντά μου».