Μνήμες Μεγάλης Παρασκευής στο Παρεκκλήσιο του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών

Θάνατο βίαιο και οδυνηρό δέχτηκε πάνω στον Σταυρό ο Αρχηγός της Ζωής, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Τιμωρήθηκε Εκείνος, ως αντιπρόσωπος και εγγυητής μας, για να μην τιμωρηθούμε εμείς. Ελεύθεροι πλέον από την καταδίκη του θανάτου, καλούμαστε ν' ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του. Καλούμαστε να σταυρώσουμε τα πάθη μας, να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθούμε Τον Χριστό, ώστε ν' ανθίσει στην ψυχή μας μια νέα ζωή!

Τα τελευταία χρόνια, κάθε Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, μετά τον Εσπερινό της Αποκαθηλώσεως, μέσα στην ησυχία της ημέρας και του νου, κατακλύζουν τη σκέψη μου εικόνες απ' τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που τέτοια ημέρα, στο Παρεκκλήσιο του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών, τον Ευαγγελιστή Λουκά, ως ιερόπαις, μικρός και ταπεινός διακονητής του Θείου Πάθους, κρατούσα τη λαμπάδα και το θυμιατό στο πλευρό του ανθρώπου ο οποίος πρώτος μου φανέρωσε την αλήθεια του Ευαγγελίου, με ανάπαυσε κάτω απ' το πετραχήλι του, με νουθέτησε και με καθοδήγησε στα πρώτα μου βήματα στην εν Χριστώ ζωή, του πατρός Βασιλείου Κοντογιάννη, όσο εκείνος με την γλυκοστάλαχτη φωνή του, έψελνε τα εγκώμια μπροστά στον Επιτάφιο Του Κυρίου μας.

Έρχεται στη μύτη μου η μυρωδιά του μύρου, με το οποίο έραινε με το ραντιστήρι τον Επιτάφιο και το εκκλησίασμα, ψάλλοντας το «Έρραναν τον τάφο». Θυμάμαι τον αθώο τσακωμό με τα υπόλοιπα παιδιά, για το ποιός απ' όλους μας θα σηκώσει εξαπτέρυγο, Σταυρό ή φαναράκι.

Ο Επιτάφιος σηκωνόταν ψηλά από τους μεγαλυτέρους, εμείς τα μικρά σαν αγγελάκια γύρω από Τον Χριστό, ο Τίμιος Σταυρός να προπορεύεται και ξεκινούσαμε όλοι μαζί, την Πομπή της Ελπίδας, την Πομπή της Παρηγορίας, που θα έφτανε σε κάθε πτέρυγα, σε κάθε δωμάτιο στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο.

Πόσο έντονες στιγμές, βαθιά χαραγμένες στη μνήμη, που αναπόφευκτα τώρα, μέρα που είναι, επανέρχονται στο προσκήνιο. Άνθρωποι να σηκώνονται υποβασταζόμενοι, με τους ορούς στα χέρια, για να προσκυνήσουν τον Επιτάφιο! Και ο πατήρ Βασίλειος να έχει έναν γλυκό και παρήγορο λόγο για τον κάθε έναν από αυτούς! Να τους ραίνει με το μύρο που λίγο πρίν, έραινε το Σώμα Του Θεανθρώπου! Να επιμένει, ο Επιτάφιος, να φτάσει και στο τελευταίο δωμάτιο, στην τελευταία κλίνη. Ακόμη και στην Εντατική!

Στα παιδικά μου μάτια, φάνταζε αδύνατη η αντίληψη του πόνου που επικρατούσε σ' αυτόν τον εν Ελλάδι Γολγοθά. Αμέτρητοι ασθενείς με ποικίλα είδη ασθενειών που ταλαιπωρούσαν το σώμα και την ψυχή τους. Ένας αναστεναγμός η μόνη αντίδραση όλων των διακονητών και συμμετεχόντων στην λιτανεία. Όχι από την κούραση του ανεβοκατεβάσματος στις σκάλες, αλλά για τα δεινά που κατέτρεχαν τους ανθρώπους. Μέσα απ' αυτή την Αγία Περιφορά, μπορούσε κανείς να δει αθροιστικά την εικόνα αυτή του ανθρώπινου πόνου. Ο καθένας κουβαλούσε τον δικό του Σταυρό. Και ως αχθοφόρος του πόνου, ανθρώπινα, γονάτιζε, λύγιζαν τα γόνατά του από το βαρύ φορτίο.

Σ' ένα τέτοιο θλιβέρο περιβάλλον, όπου βασιλεύει η εκκωφαντική σιωπή των νοσοκομειακών θαλάμων, ξαφνικά έσχιζε τον αέρα η ψαλμωδία! Στον χώρο κυριαρχούσαν οι ευχές: «Περαστικά!», «Καλή Ανάσταση!». Ο Επισκεπτόμενος Κύριος, είχε έρθει για να τους χορηγήσει την μεγαλύτερη τονωτική ένεση Ελπίδας και Ζωής! Την διαβεβαίωση πως μετά τον Σταυρό, ακολουθεί η Ανάσταση!

Δεν περιγράφεται με λόγια η εμπειρία, ήταν συνάντηση αλλά όχι ανθρώπινη, ήταν το Μυστήριο της Ζωής εν τω Τάφω!

Κι όταν πια η πομπή έβγαινε από το χώρο του Νοσοκομείου και του Παραρτήματος, για να επιστρέψουμε στο ναό και μας χτυπούσε το δροσερό, βραδινό αεράκι, τότε ακόμη και στο παιδικό μας μυαλό, γινόταν σαφές, πως η Νίκη επί του θανάτου είναι πολύ κοντά και είναι βεβαία. Φεύγαμε μετά το «δι' ευχών», έχοντας ζήσει κάτι από την κάθοδο Του Χριστού στον Άδη!

Όσοι ασθενείς, ιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, έχουν περάσει από το εν λόγω Νοσοκομείο από τον Αύγουστο του 1986 και έπειτα, έχουν να λένε, για τον Ιεραπόστολο της Αγάπης και της Παραμυθίας, τον ιδρυτή της Εθελοντικης Διακονιας Ασθενων, τον άγιο θα τολμήσω εγώ να πω, των ασθενών και των νοσηλευομένων. Τον πατέρα Βασίλειο Κοντογιάννη! Η Εσταυρωμένη Αγάπη να τον έχει πάντα καλά! Το Θεάρεστο έργο του, είναι ανεκτίμητης αξίας και τέτοιες ημέρες, γίνεται ευκολότερα αντιληπτό.