Εγκώμιον, θρήνος κι ευχή

Δεν συναντούμε περιστατικά πολλά στις ιστορίες των λαών της γης, όπως αυτό που μας παρουσιάζει η σημερινή ημέρα για εμάς. Μια αυτοκρατορία, με χίλια εκατό περίπου χρόνια ζωής πίσω της, σβήνει από τους χάρτες της υφηλίου. Η πτώση της Βαβυλώνας, της Καρχηδόνας, της Ιερουσαλήμ, φαντάζουν ασήμαντα γεγονότα μπροστά στην πτώση του Βυζαντίου. Γιατί καμιάς το πέσιμο δεν άλλαξε την ιστορία του κόσμου, όπως θα συμβεί με τη μοναδική αυτή πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη.

Η πόλη του Βύζαντα και του Μεγάλου Κωνσταντίνου ζει τις τελευταίες στιγμές της. Για τελευταία φορά σήμερα λειτουργείται ο ναός που ένωσε στο ρυθμό του τη μεγαλοπρέπεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τον Ανατολίτικο μυστικισμό και το κάλλος της Ελληνικής αρχαιότητας.

Κάτω απ' τους ανάερους τρούλους με την τολμηρή αρχιτεκτονική, για τελευταία φορά οι δύο χοροί αναπέμπουν δεήσεις προς Τον Θεό. Σήμερα συντελείται στη Μεγάλη Του Χριστού Εκκλησία, η ύστατη αναίμακτη θυσία της Ορθόδοξης λειτουργίας. Για τελευταία φορά στη ζωή του, ο αυτοκράτωρ, μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων. Από δω και πέρα κανείς ιερέας δεν θα ετοιμάσει πλέον για τους πιστούς το Σώμα και το Αίμα Του Κυρίου προς ζωήν αιώνιον.

Ο πελώριος Σταυρός του κεντρικού θόλου, που άπλωνε τα χέρια επί χίλια χρόνια και αγκάλιαζε την παγκόσμια θλίψη, θα πέσει. Ο πάταγος από το πέσιμο αυτό θ' αντηχήσει στην οικουμένη ολόκληρη.

Οι βαρύτονες καμπάνες, τα χαρούμενα σήμαντρα, που σήμαιναν τους Όρθρους και τους Εσπερινούς, τις γιορτές, τους κινδύνους, το Πάσχα, θα σιγήσουν για πάντα. Δεν θα σημαίνει ο Θεός, δεν θα σημαίνει η γης, ούτε τα επουράνια.

Με την ελπίδα, άσβεστη φλόγα μέσα μας πάντοτε, να ξανασημάνει η Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι, εύχομαι σε όλες και όλους σας, καλό υπόλοιπο Κυριακής!