Κυριακή των Αγίων Πάντων: Πως να γίνουμε άγιοι

Την αυριανή ημέρα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, ολοκληρώνεται η μακρά αυτή και ψυχωφέλιμος διαδρομή, που ξεκινήσαμε τον Φεβρουάριο, την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Μία εβδομάδα μετά απ' τον εορτασμό του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία μας μας παρουσιάζει τα παράγωγά Του, τα πιο όμορφα και ευωδιαστά άνθη της Εκκλησίας: Τους Αγίους μας!

Κάθε πραγματικός Χριστιανός που τίμησε ή τιμά Τον Θεό στη ζωή του, ήταν και είναι άγιος. Μεταξύ αυτών μπορεί να συμπεριληφθεί ο καθένας από εμάς. Άσχετο πόσο αμαρτωλό είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Ο Απόστολος Παύλος γράφοντας στους Χριστιανούς των διαφόρων εκκλησιών της εποχής του, δεν δίσταζε να τους αποκαλεί άγιους! Ακόμη και τους Εφεσίους. Η Έφεσος, ξέρετε, ήταν μία απ' τις πιο αμαρτωλές πόλεις του τότε κόσμου. Κι όμως στην Έφεσο υπήρχαν άγιοι! Δεν πιστεύω να είχαν κάποιο εξωτερικό γνώρισμα για να αναγνωρίζονται απ' τον κόσμο. Εκείνο που τους διέκρινε ήταν ότι βρίσκονταν «εν Χριστώ Ιησού». Δηλαδή, με την ειλικρινή τους πίστη στο τετελεσμένο έργο Του Χριστού επάνω στον Σταυρό, ήταν παιδιά Του Θεού, αναγεννημένοι!

Οι άγιοι, δεν κάνουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους αγίους. Ο Θεός τους αγιάζει. Αν ψάξουμε την ετυμολογία του ρήματος «αγιάζω», θα δούμε ότι σημαίνει «χωρίζω». Γι' αυτό και μία εκκλησία ή ένα αντικείμενο καλούνται «άγια», γιατί είναι χωρισμένα για μια ειδική χρήση από Τον Θεό. Όταν λοιπόν πιστεύεις στον Χριστό και Τον δεχτείς ως Σωτήρα σου, από το ρυπαρό περιβάλλον σου μετατίθεσαι στον κύκλο Του Χριστού. Γίνεσαι δηλαδή «εν Χριστώ», όπως αναφέραμε παραπάνω. Είσαι καινούργιο κτίσμα, με καινούργια φύση, με νέες επιθυμίες, με καρδιά εξαγνισμένη. Βρίσκεσαι μέσα στον κόσμο κι όμως δεν είσαι του κόσμου.

Ήμουν μια μέρα σ' ένα μοναστήρι κι άκουσα κάποιον να χαρακτηρίζει τον προστάτη του άγιο «αγιάρα», υπερτονίζοντας άραγε κατ' αυτόν τον τρόπο την αγιότητά του σε σχέση με των υπολοίπων; Δεν γνωρίζω. Εκείνο που γνωρίζω είναι πως μου γεννήθηκε τότε η σκέψη και η απορία, αν υπάρχει βαθμός αγιότητας. Ερευνώντας πολύ και συμβουλευόμενος πατέρες, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο δρόμος που οδηγεί στην αγιότητα, η εν Χριστώ ζωή δηλαδή, δεν είναι για όλους ίδιος. Υπάρχει αύξηση, πρόοδος. Είναι σαν το βρέφος και τον ενήλικα. Υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Κι όμως κι οι δύο κατέχουν κάτι το πολύ απαραίτητο και βασικό: Τη ζωή. Ο ενήλικας όμως, έχει ωριμάσει στη γνώση και σε πολλά άλλα πεδία της ζωής. Έτσι και τα παιδιά Του Θεού. Είναι όλοι άγιοι χάρη στο γεγονός που κατέχουν τη ζωή Του Θεού, την αιώνια ζωή που τους χάρισε ο Χριστός όταν θυσιάστηκε γι' αυτούς. Απ' αυτή την άποψη, η αγιότητα κάθε πιστού, είναι τελεία και πλήρης.

Από την πρακτική όμως πλευρά έχουμε διαβαθμίσεις αγιότητας. Έχουμε ένα τέρμα να φτάσουμε ως αγωνιζόμενοι. Κάθε φορά που υπακούμε, τιμούμε και ευαρεστούμε Τον Χριστό, ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι προς το τέρμα. Πολύ όμορφα εκφράζει πάλι ο Απόστολος Παύλος το δικό μας καθήκον καθημερινού αγιασμού, στην δεύτερη προς Κορινθίους Επιστολή του: «Έχοντας λοιπόν αγαπητοί ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσομεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιοσύνην εν φόβω Θεού».

Ας γίνουν λοιπόν όλοι μας άγιοι, σαν τους Αγίους Πάντες, δεχόμενοι Τον Χριστό και τιμώντας Τον κάθε μέρα!

Καλή αυριανή σε όλες και όλους!