Mε αφορμή τη μεγάλη, δεσποτική εορτή της Αναλήψεως

Για τελευταία φορά εμφανίζεται ο Κύριος ανάμεσα στους μαθητές Του, αυτούς που αγάπησε πάνω στη γη, με μια τέλεια αγάπη. Τους εμφανίζεται προκειμένου να τους δώσει τις τελευταίες Του οδηγίες, τα στερνά Του παραγγέλματα, τις θεικές Του υποθήκες. Έρχεται ανάμεσά τους χαροποιός, ειρηνοποιός και τους αποστέλλει σ' όλο τον κόσμο για να κηρύξουν το ευαγγέλιο. Να διαδώσουν παντού το χαρμόσυνο μήνυμα της συγχώρησης των αμαρτιών διαμέσου της μετάνοιας και της σωτηρίας του κόσμου με τη δύναμη της απολυτρωτικής θυσίας και του ατίμητου αίματος Του.

«Εσείς είστε μάρτυρες όλων όσων έκανα κι έπαθα για τη σωτηρία του κόσμου. Και τώρα, προς το παρόν, μείνετε εδώ στην Ιερουσαλήμ, έως ότου δεχθείτε δύναμη από τον ουρανό». Αναφερόταν στον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, το οποίο επρόκειτο να έρθει σε δέκα μέρες.

Αυτά τα λόγια Του ήταν τα τελευταία. Κι έπειτα τους οδήγησε έξω απ' την πόλη, στο όρος των Ελαιών, το αγαπημένο Του μέρος, όπου συνήθιζε και παλαιότερα να πηγαίνει με τους μαθητές Του. Έφτασαν εκεί και τότε σήκωσε τα χέρια Του σε σχήμα ευλογίας. Ήταν αυτή η τελευταία Του πράξη πάνω στη γη. Διότι, ενώ τους ευλογούσε κι αυτοί ατένιζαν έναν Διδάσκαλο όλο φως και δόξα, όλο στοργή και πραότητα, με τις ουλές των τραυμάτων Του να προδίδουν έναν Θεό τραυματισμένο απ' αγάπη για το πλάσμα Του, άρχισε να υψώνεται από τη γη. Ένα σύννεφο φωτεινό ήρθε και σαν όχημα Τον παρέλαβε και τον ανέβαζε ψηλά.

Αυτοί έμειναν ν' ατενίζουν. Κι όσο ακόμα ήταν σε θέση να διακρίνουν τη θεία Του μορφή, αυτό έβλεπαν: Δυό χέρια υψωμένα να ευλογούν, όχι μόνον τους ίδιους, άλλα όλους τους

ανθρώπους από τότε μέχρι σήμερα, να ευλογούν όλη τη γη, ολόκληρη την κτίση.

Έτσι, Τον έχασαν από τα μάτια τους. Κι αμέσως δυό άγγελοι εμφανίσθηκαν ανάμεσά τους, μέσα στα λευκά και τους είπαν:

«Άνδρες Γαλιλαίοι, τι στέκεστε ακόμα βλέποντας στον ουρανό; Αυτός, ο Ιησούς, που πριν λίγο αναλήφθηκε από ανάμεσά σας, έτσι θα 'ρθει και πάλι στη γη, όπως Τον είδατε ν' ανεβαίνει στον ουρανό».

Άλλο δεν είχαν να περιμένουν οι Απόστολοι εκεί. Επέστρεψαν λοιπόν στα Ιεροσόλυμα με μια έντονη χαρά μέσα τους και πλέον περνούσαν τις μέρες τους συνεχώς στο Ναό, δοξάζοντας και ευλογώντας Tον Θεό.

Είναι αξιοσημείωτο πως ο αποχωρισμός του λατρευτού τους Δασκάλου, δεν τους γέμισε με λύπη, με οδύνη ψυχής, με κατήφεια, αλλά το αντίθετο: Γύρισαν γεμάτοι από χαρά! Και δεν ήταν αυτό ένα παροδικό συναίσθημα. Ήταν το βαθύ εσωτερικό βίωμα που τους άφηνε η τελευταία πράξη του Χριστού πάνω στη γη: Η ευλογία Του!

Ο Κύριος, έφυγε απ' αυτόν τον κόσμο ευλογώντας Τον. Κι ας Τον σταύρωσε ο κόσμος. Κι ας Τον έβρισε, ας Τον χλεύασε, ας Τον θανάτωσε. Ο Κύριος έφυγε ευλογώντας τον κι όποιος μπορεί ν' αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό, δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει παρά να βρίσκεται μέσα σε μια μόνιμη, βαθιά εσωτερική χαρά!

Διότι, αφού ο Κύριος είναι συμφιλιωμένος μαζί μας, αφού γνωρίζουμε ότι έχουμε επάνω μας την ευλογία Του, αφού και οι όποιες αμαρτίες μας, δεν είναι ικανές να μας στερήσουν την αγάπη Του, καθώς μπορούν πιά να συγχωρούνται, τότε τι μπορεί να σκιάσει τη χαρά μας αυτή; Ποια δυσκολία, ποια θλίψη, ποια στέρηση, ποια ανάγκη, είναι δυνατόν να υπερκαλύψει την ευλογία Tου Θεού μας;

Κι αφού τίποτε δεν είναι ικανό να μας αποσπάσει απ' τη στοργή Του, τότε γιατί ακόμα ανησυχούμε; Γιατί φοβόμαστε; Γιατί η χαρά, η δική Του χαρά, η μεγάλη και βαθιά και αναφαίρετη, δεν έχει πλημμυρίσει τα φυλλοκάρδια μας; Γιατί;

Μ' αυτές τις σκέψεις, που έγιναν με αφορμή την αυριανή, μεγάλη δεσποτική εορτή της Αναλήψεως, εύχομαι στην κάθεμία και στον καθέναν από εσάς, πολλές προσωπικές, πνευματικές ανόδους!