Οι δύο τυφλοί

Στην αυριανή ευαγγελική περικοπή, Κυριακή Ζ' Ματθαίου, μας παρουσιάζονται δύο τυφλοί, οι οποίοι μας άνοιξαν από τότε τα μάτια, όσον αφορά τον τρόπο που κι εμείς, σήμερα, μπορούμε να καταφεύγουμε στον Χριστό και να επικοινωνούμε μαζί Του.

Στο άκουσμα ότι ο Ιησούς βρισκόταν στη χώρα τους, αναθάρρεψαν. Κοινός ο πόνος τους, κοινή κι η κρυφή ελπίδα που γεννήθηκε μέσα τους. Άναψε στη σκοτεινιασμένη καρδιά τους το ελπιδοφόρο της φως. Γλύκανε το φοβερό τους σκοτάδι. Κι έβαλε σε κίνηση το νου και τη σκέψη τους. Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Κι αμέσως, βρέθηκαν κι οι δυό τους στο δρόμο για τη μεγάλη συνάντηση: Τη συνάντησή τους με Τον Χριστό!

Εκείνη μόλις τη στιγμή, ο Χριστός, είχε βγεί απ' το σπίτι του Ιαείρου, όπου είχε αναστήσει την κόρη του. Οι δύο τυφλοί Toν ακολουθούν. Και με φωνή δυνατή, με κραυγή βγαλμένη απ' τα κατάβαθά τους, αρχίζουν να ικετεύουν:

«Υιέ Δαυίδ, ελέησέ μας! Σπλαγχνίσου μας και δώσε μας το φως μας».

Ο Χριστός, φάνηκε να μη τους προσέχει. Να μη τους δίνει σημασία. Να μένει ψυχρός κι αδιάφορος στον πόνο τους, στα παρακάλια τους. Συνεχίζει την πορεία Του.

Οι δύο τυφλοί όμως, δε χάνουν το θάρρος τους. Δεν τους απογοητεύει η σιωπή Του. Ούτε για μια στιγμή δεν περνάει στην ψυχή τους η αμφιβολία, η αποθάρρυνση, η απελπισία. Ίσα-ίσα, συνεχίζουν να Τον ακολουθούν, με βήμα σίγουρο και σταθερό. Δυναμώνουν την παράκλησή τους. Κι επιμένουν. Η ελπίδα, που τους είχε σπρώξει να Τον συναντήσουν, τώρα έχει θεριέψει. Έχει γίνει πίστη βαθιά και ζωντανή στην καρδιά τους.

Κι η μεγάλη στιγμή φτάνει! Ο Ιησούς, που δεν Τον βλέπουν μα Τον αισθάνονται πολύ κοντά τους, λες και νικιέται, μπρος στην επίμονη κραυγή της ικεσίας τους. Σπάει τη φαινομενική σιωπή Του και τους λέει:

«Πιστεύετε πως έχω τη δύναμη να σας κανώ αυτό που ζητάτε;».

«Ναι Κύριε», του απαντούν μ' ένα στόμα.

«Ε, λοιπόν, ας γίνει σύμφωνα με την πίστη σας».

Κι ευθύς αμέσως, ο λόγος Του, έργο γίνεται. Γιατί τίποτα δεν είναι αδύνατο στον Παντοδύναμο Θεό!

Όλοι μας έχουμε τα προβλήματά μας. Όλοι ανεξαιρέτως κουβαλάμε τους φόβους μας, τις στενοχώριες μας, τις δυσκολίες μας, τις αρρώστιες μας, τις φτώχειες μας, τις διάφορες ατομικές και οικογενειακές μας ανάγκες. Αλλά και η κάθεμια και ο καθένας από εμας, έχει και τα όνειρά του για τη ζωή, τα σχέδια του για το μέλλον, τις φιλοδοξίες του. Για όλα αυτά, οι άνθρωποι, όσο κι αν θέλουν, όσο κι αν μας αγαπούν, τις πιο πολλές φορές, είναι ανήμποροι να μας βοηθήσουν. Ένας μόνο μπορεί και τώρα και πάντοτε να μας βοηθήσει πραγματικά και σωστά:

Ο Χριστός!

Αρκεί να καταφεύγουμε σ' Αυτόν μ' εμπιστοσύνη. Χωρίς επιφύλαξη. Χωρίς αμφιβολία. Χωρίς ερωτηματικά. Κι όταν φαίνεται πως δεν μας ακούει, να μη χάνουμε το θάρρος μας. Κι όταν αργεί να μας απαντήσει, να μην απογοητευόμαστε. Κι όταν μοιάζει να αδιαφορεί, να επιμένουμε με όλη μας την εμπιστοσύνη.

Και να 'μαστε βέβαιοι: Καμία προσευχή μας δεν πάει χαμένη.

Καλή αυριανή εύχομαι σε όλες και όλους!