Άυγουστος Παρακλητικός

Mε τα πρώτα μελτέμια του Αυγούστου, η Ελλάδα ολόκληρη, κάθε δειλινό, στο ταπεινό της λιβανιστήρι, ανάβει το θυμίαμα της πονεμένης ικεσίας προς την παρηγορήτρια Μητέρα Του Θεού, στις παρακλήσεις. Η ελληνική ψυχή, εναποθέτει τον ψυχικό της συντριμμό στην Παναγία, με την ικετευτική κραυγή:

«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου, Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν».

Πέραν όμως απ' τη συγκινητική πεποίθηση στην «πρεσβεία θερμή και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, του κόσμου καταφύγιον», που η Ορθοδοξία έχει θησαυρίσει μέσα της για την Παναγία από τα πρώτα βυζαντινά χρόνια, έχει κανείς να σταθεί με άπειρο σεβασμό στο φαινόμενο και να το μελετήσει κι άπο άλλες πλευρές.

Καμία μορφή σε ανθρώπινες διαστάσεις (δεν μιλάμε για Τον Θεάνθρωπο Κύριο) δεν συγκεντρώνει σε παγκόσμια κλίμακα με τόση θέρμη την ευλάβεια των ανθρώπων. Η Παναγία είναι η πρώτη στην κλίμακα των αξιών και των Αγίων. Η Εκκλησία μας την ονομάζει: «Τιμιωτέραν των Χερουβείμ και Ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Και στα ουράνια πρώτη κοντά στον θρόνο του Θριαμβεύοντος Υιού της και Θεού. Πρώτη και στις καρδιές των Χριστιανών της γης, που την μεγαλύνουν ως Μητέρα Θεοτόκο.

Η ψυχή μας, η ανθρώπινη ψυχή, σ' όλο τον κόσμο και σ' όλους τους αιώνες, γνωρίζει αυτοδίδακτη από τη φύση, την ισχύ που έχει η μάνα στην καρδιά του παιδιού της. Μια μάνα που παρακαλεί τον γιό της, είναι θέαμα αβάσταχτα συγκλονιστικό. Πόσο μάλλον η Παναγία Μητέρα Του Θεανθρώπου Χριστού, πλεονεκτεί στις ικεσίες της, όταν αναλαμβάνει με «μητρικήν παρρησίαν» να παρουσιάσει στο θρόνο Του Λυτρωτού, τα αιτήματά μας. Η μητρική της ιδιότητα, της έχει δώσει το προνόμιο να είναι «των Χριστιανών το καταφύγιον», σε κάθε ηλικία, τόπο, γενιά. Κι ήταν αυτό η τιμή που της έπρεπε, ένα είδος αμοιβής, για το ότι στάθηκε, η μόνη ικανή, τόσο άξια, μοναδικά, στον μοναδικό Υιό του κόσμου, Τον Υιό Του Θεού, που έγινε Υιός του ανθρώπου.

Αλλά και που είχε την μεγαλύτερη και βαθύτερη μετοχή στο Πάθος Του, που κορυφώθηκε σε άφατο πόνο, όταν Τον είδε πάνω στο Σταυρό και διαπέρασε την καρδιά της η ρομφαία της προφητείας του Συμεών. Η ευλαβική ευαισθησία των Χριστιανών ζωγράφων, απεικόνισε συμβολικά τούτο τον πόνο στο μαντήλι που της έβαλε στο χέρι, το υψωμένο σε ιεροπρεπή έκφραση οδύνης προς Τον Εσταυρωμένο. Ενω εκείνο το άλλο μαντήλι, που κρατά μισοαπλωμένο στο γόνατό της, ένθρονη, με το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά, ως Πλατυτέρα στην κόγχη του ιερού, εκφράζει τη μετοχή της στον πόνο των ανθρώπων, με την απόφαση να τους σκουπίζει τα δάκρυα.

Δυναμικότερη σε στοργή και ανταπόκριση προστασία, δεν ήταν δυνατό να δοθεί στο ανθρώπινο γένος, από την Παναγία. Την Μητέρα όχι μόνον Του Θεού, αλλά και όλου του ανθρώπινου πόνου που σηκώνει ο πλανήτης μας. Γι' αυτό και στην οποιαδήποτε ιερή ακολουθία, η Εκκλησία μας, ακουμπάει την ελπίδα της στην «Προστασία φοβερά και ακαταίσχυντον». Και δεν διαψεύδεται. Γι' αυτό και η Παράκληση που θ' αναπέμπεται από αύριο στην χάρη της, είναι το πρώτο φάρμακο, η άμεση γιατρειά της πονεμένης ψυχής.

Για τον Ορθόδοξο κόσμο όμως, η Παναγία, δεν είναι μονάχα η εκπροσώπηση του πόνου. Είναι η μορφή που ενσαρκώνει το ιδανικό της αγνότητας που υποτάσσεται στο θείο πρόσταγμα και που προσφέρεται ελεύθερα στη θυσία. Ιδιαίτερα ο Ορθόδοξος Ελληνισμός, έκπληκτος απ' την ηθική ομορφιά της ψυχής της, συγκινημένος απ' το παρθενικό μεγαλείο της, ψάλλει τον λυρικώτατο ύμνο:

«Tην ωραιότητα της παρθενίας σου και το υπέρλαμπρον το της αγνείας σου..».

Ο Έλληνας Ορθόδοξος, στην Παναγία βρήκε τον ιδανικό τύπο της κόρης, που μάταια ο ειδωλολατρικός λογισμός του αναζητούσε στις πλασματικές ηρωΐδες και υποτιθέμενες θεές του, χωρίς να 'χει τη δύναμη να τις βγάλει αψεγάδιαστες στο φως της λαμπερής αγνότητας που αναζητούσε.

Η Παναγία, ανέτειλε σαν αυγή, με τα γλυκά, δροσερά, απαλά της χρώματα, προάγγελος του Νοητού Ηλίου. Εβλάστησε ως «άνθος της αφθαρσίας», που ικανοποιεί τη βαθιά κρυμμένη αγνότητα της ανθρώπινης ψυχής. Η προσωπική της συμβολή στο έργο της λυτρώσεως του ανθρώπου, με το θησαύρισμα της καθαρότητας μέσα στην ψυχή της, συγκεντρώνει το θαυμασμό των πιστών που εκφράζεται με θαυμαστές, εγκωμιαστικές εκφράσεις, γεμάτες ευλάβεια και αναγνώριση της αρετής της.

Οι δειλινές καμπάνες που θ' αρχίσουν να σημαίνουν από αύριο, διατρανώνουν την συγκλονιστική εμπιστοσύνη που τρέφει η ψυχή μας στην Παναγία Μητέρα Του Ελεήμονος Θεού, καθώς τα τροπάρια ανεβάζουν τις παρακλήσεις μας στον θρόνο της Χάριτος.

Tροπάρια όπως το:

«Χαράς μου την καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, η της χαράς δεξαμένη το πλήρωμα, της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα».

Ή εκείνο που εκφράζει πολλούς από εμάς, αυτή την περίοδο που η πανδημία βρίσκεται πάλι σε έξαρση και όχι μόνο:

«Eν κλίνη νυν ασθενών κατάκειμαι και ουκ έστιν ίασης τη σαρκί μου, αλλ' η Θεόν και Σωτήρα του κόσμου και τον λυτήρα των νόσων κυήσασα, σου δέομαι της αγαθής, εκ φθοράς νοσημάτων ανάστησον».

Η κορύφωση όμως της ικεσίας έρχεται με το:

«Μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων υπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν και λαόν, των πολεμουμένων η ειρήνη, των χειμαζομένων η γαλήνη, η μόνη προστασία των πιστών».

Μ' αυτές τις σκέψεις, θέλησα να σας ευχηθώ καλό μήνα, καλό στάδιο, μιας κι από αύριο ξεκινά η νηστεία εν όψει του Δεκαπενταυγούστου και όπως ο λαός μας συνηθίζει να εύχεται τούτη την περίοδο με την αγνή κι ολόθερμη ευσέβειά του:

«Καλή Παναγιά»!

Υ.Γ. Πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, μπορεί να διαβάσετε παλαιότερο άρθρο μου σχετικά με τις Αυγουστιάτικες Παρακλήσεις στην Παναγία μας και το πως αυτές ξεκίνησαν: https://anestisvlachosjr.blogspot.com/2021/08/blog-post_1.html