Δεν υπάρχει δόξα χωρίς ταπείνωση

Αισθήματα ικανοποίησης εξέφραζε ο φλογερός μαθητής, ο Πέτρος, όταν κατά την ώρα της Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος, απευθυνόταν σ' Εκείνον και Του έλεγε:

«Διδάσκαλε, καλόν έστιν ημάς ώδε είναι».

Δηλαδή: 

«Καλό θα ήταν δάσκαλε, για εμάς τους μαθητές Σου, να είμαστε διαρκώς εδώ, να βλέπουμε τη θεία, τη δοξασμένη μορφή Σου και ν' απολαμβάνουμε το υπέροχο μεγαλείο Σου».

Δεν τον ενδιέφερε αν βρισκόταν σε τόπο έρημο, στην κορυφή ενός βουνού. Εάν ο επισιτισμός του θα ήταν δύσκολος. Έαν ο ήλιος τον έψηνε και το κρύο τον περόνιαζε. Έαν μακριά απ' τους ανθρώπους δεν θα είχε τη δυνατότητα της επικοινωνίας. Τίποτα απ' αυτά δεν τον ενδιέφερε. Ένα ήθελε μόνο: Να βλέπει Τον Χριστό έτσι δοξασμένο!

Δεν είχε ασφαλώς συλλάβει, ο θερμός την πίστη Αποστόλος, το νόημα της Μεταμορφώσεως Του Κυρίου. Φαντάστηκε, ότι ο Δάσκαλός του, εισήλθε πλέον οριστικά στην κατάσταση της δόξας Του. Δεν γνώριζε ότι η περίοδος της επι γης ζωής Του Σωτήρος, ήταν περίοδος ταπεινώσεως και θυσίας, που θα κατέληγε στον επονείδιστο Σταυρό και τον θάνατο. Έδειξε βέβαια την ώρα αυτή μια λαμπρή ακτίνα της θεότητός Του, με την οποία ήταν πάντα ενωμένος. Και η ακτίνα αυτή έκανε να λάμψει το πρόσωπό Του σαν ήλιος και τα ρούχα Του να γίνουν λευκά σαν το φως. Αλλ' αυτό δεν επρόκειτο να διατηρηθεί. Θα φώτιζε και θα ενίσχυε την πίστη των μαθητών και θα αναδείκνυε την λαμπρότητα που περιμένει τους δικαίους.

Έτσι, ενώ αισθήματα ανώτερα και υψηλότερα εξέφραζε ο Πέτρος με την πλήρη αυταπαρνήσεως πρότασή του, εν τούτοις, βρισκόταν εντελώς εκτός πραγματικότητος. Γιατί η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Ήταν ότι θα εξακολουθούσαν να βλέπουν Τον Χριστό περιβεβλημένο με την άκρα ταπείνωση και ότι θα περνούσαν ώρες πόνου, όταν έπειτα από λίγο, θα Τον αντίκριζαν πάνω στον Σταυρό, πονεμένο, αδύνατο, καταπληγωμένο, αιμόφυρτο.

Η σκηνή αυτή με τον Πέτρο, επαναλβάνεται πολύ τακτικά εδώ και δύο χιλιάδες περίπου χρόνια. Σε κάθε εποχή. Από πλήθος πιστών. Τον δοξασμένο και με λαμπρό πρόσωπο και ενδύματα Ιησού της Μεταμορφώσεως, όλοι θέλουμε και έχουμε πόθο βαθύ να Τον απολαμβάνουμε. Να θαυμάζουμε την ομορφιά του προσώπου Του. Να παίρνουμε κι εμείς απ' τη δική Του λάμπρότητα. Να γινόμαστε μέτοχοι της θεϊκής Του δόξας. Και δεν υπάρχει τίποτα το επιλήψιμο στον πόθο μας αυτό. Απ' Τον Θεό προέρχεται. Εκείνος τον φύτευσε στις καρδιές όλων μας. Και θα έρθει η ημέρα, κατά την οποία, αν το θελήσουμε και το κατακτήσουμε απ' αυτή τη ζωή, θα γίνουμε «θείας κοινωνίας φύσεως», λαμπεροί όπως ο ήλιος στην βασιλεία Του Πατρός μας. Αυτά δεν τα λέω εγώ. Η Αγία Γραφή τα λέει. Κι επειδή ακριβώς τα λέει η Αγία Γραφή, «ο μάρτυς ο πιστός κι αληθινός», θα γίνει. 

Αλλά για να φτάσουμε εκεί, πρέπει να περάσουμε από τον μοναδικό δρόμο από τον οποίο πέρασε κι ο ίδιος ο Χριστός: Απ' τον δρόμο της ταπεινώσεως και της θυσίας. 

Δεν υπάρχει δόξα χωρίς ταπείνωση. Ούτε λαμπρότητα χωρίς θυσία. Απ' αυτόν τον δρόμο πέρασαν οι Απόστολοι κι έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι της Εκκλησίας μας. Απ' αυτόν και οι μάρτυρες της Πίστεώς μας, οι Όσιοι, οι Ομολογητές. Ταπεινώθηκαν και υψώθηκαν. Θυσίασαν, ό,τι οι περισσότεροι θεωρούμε σπουδαίο και πολύτιμο, ανάπαυση, καλοπέραση, κοινωνική προβολή, για να ακολουθήσουν Εκείνον που θυσίασε τα πάντα για εμάς. Γι' αυτό και έτυχαν αιώνιας μακαριότητας.

Ας τους ακολουθήσουμε λοιπόν κι εμείς στον δρόμο της ταπεινώσεως και της θυσίας. Σ' αυτή τη δοξασμένη πορεία. Ή μάλλον ας ακολουθήσουμε Εκείνον, που πρώτος βάδισε αυτό τον δρόμο. Εκείνος μας βεβαίωσε ότι «ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται». Και ο λόγος Του παραμένει αιώνιο συμβόλαιο. Η δισχιλιετής ιστορία του Χριστιανισμού το επιβεβαιώνει.

Χρόνια πολλά για την αυριανή ημέρα!