Η θλιμμένη Μητέρα

Ετοιμαζόμαστε για την τελευταία παράκληση για φέτος στη Μάνα μας.

Ξέρετε, σκεφτόμουν όλες αυτές τις ημέρες, όταν βρισκόμουν στο ναό κι αντίκριζα την ιερή μορφή της, ότι την ώρα που όλα γύρω μου δείχνουν λαμπρά, εν τούτοις εκείνη φαίνεται θλιμμένη. Στο άγιο πρόσωπό της διέκρινα αποτυπωμένο κάποιο βάθυ πόνο.

Ήρθε στο νου μου ο πόνος της ρομφαίας, για τον οποίο μίλησε κατά την ώρα της Υπαπαντής, ο πρεσβύτης Συμεών, έξω απ' το ναό του Σολομώντος. Φαίνεται πως εξακολουθεί να υπάρχει. Σήμερα βέβαια η Παναγία βρίσκεται στους ουρανούς και χαίρεται τον θρίαμβο Του Αναστάντος Υιού της και υμνείται και μακαρίζεται απ' όλες τις γενιές των ανθρώπων. Όμως, απ' το ύψος του μεγαλείου της, βλέπει πως πολλοί από εμάς, με τη ζωή μας, ανασταυρώνουμε Τον Υιό της.

Πώς λοιπόν να χαίρεται και να ευφραίνεται και να μη λυπάται, όταν τιμούμε μεν εκείνη, αλλά δεν τιμούμε Τον Υιό της; 

Ποια σημασία μπορεί να έχει, η εντός ολίγων ημερών παρουσία εκπροσώπων της Πολιτείας στην εορτή της, όταν αρκετοί νόμοι του κράτους είναι εντελώς αντίθετοι με τις επιταγές του ευαγγελίου;

Πως να μην θλίβεται η Παναγία, όταν όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, ο τόπος αντηχεί από βλασφημίες προς την ίδια και προς Τον Υιό της και Θεό; Όταν η τηλεόραση, τα έντυπα και το διαδίκτυο, βρίθουν από χυδαιολογίες για Τον Μόνο Αναμάρτητο, υπό τον μανδύα μιας υποτιθέμενης ελευθερίας της έκφρασης;

Είδατε ποτέ μητέρα να μένει απαθής και να μην πονάει και βαθύτατα μάλιστα, όταν καταφρονείται το παιδί της; Πώς λοιπόν να μην ισχύσει και εδώ ο αιώνιος «μητρικός νόμος»;

Εκτός αν δεν πιστεύουμε ότι η Παναγία ζει και τώρα στη θριαμβεύουσα εκκλησία και παρακολουθεί απ' εκεί τη ζωή των μελών της στρατευομένης επί γης εκκλησίας. Αν όμως δεν το πιστεύουμε, προς τι τότε οι εορταστικές εκδηλώσεις, οι τιμές, τα μηνύματα για την Παναγία; 

Η τιμή έχει αξία, όταν συμβαδίζει και βεβαιώνεται με τα ανάλογα έργα και τη σύμφωνη ζωή. Διαφορετικά, όσο εξαρτάται από εμάς, η Παναγία θα εξακολουθεί να παραμένει η θλιμμένη Μητέρα.

Ας το αποτρέψουμε!

Καλό Δεκαπενταύγουστο!