Η ευλογία Του Θεού

Απ' τα πρώτα παιδικά μου χρόνια, ιδιαιτέρως με είχε γοητεύσει η διήγηση του μεγάλου θαύματος Του Κυρίου, το οποίο περιγράφεται στην ευαγγελική περικοπή της αυριανής ημέρας: Η ευλόγηση των πέντε άρτων και ο δι' αυτών χορτασμός πέντε χιλιάδων ανθρώπων.

Είχε κυριευθεί η ψυχή μου από έκπληξη και θαυμασμό για το υπερφυσικό αυτό γεγονός. Και τολμηρά είχε η παιδική μου φαντασία φτερουγίσει, πέρα απ' την παραλία της Γεννησαρέτ, στο ερημικό εκείνο μέρος, για να συλλάβει κάτω απ' τα χρώματα του γαλήνιου δειλινού, το απέραντο και απέρριτο συνάμα εκείνο τραπέζι.

Η γη, στρωμένη με το πλούσιο ανοιξιάτικο χαλί της, έχει δεχθεί επάνω της όσο είναι δυνατόν αναπαυτικά τα πλήθη. Και ο έρημος εκείνος τόπος, με την τάξη που ο Δημιουργός έχει επιβάλλει, έχει μεταβληθεί σε καλλιτεχνικό κήπο, με κυκλικά παρτέρια από χιλιάδες «έμψυχα φυτά», τους προ ολίγου ακροατές του θείου λόγου.

Ο Πολυεύσπλαγχνος Κύριος, που επί ώρες είχε θρέψει τις ψυχές τους με το ουράνιο μάννα, δεν ήταν δυνατόν ν' αδιαφορήσει και για τις ανάγκες του σώματος. Δεν θέλησε να τους αφήσει να φύγουν νηστικοί και να φροντίσουν οι ίδιοι για την τροφή τους, όπως είχαν προτείνει προηγουμένως οι μαθητές Του. Άνθρωποι που είχαν δείξει τόσο ζήλο και είχαν υποβληθεί σε τόσους κόπους και με τόση προσοχή είχαν ακούσει την διδασκαλία Του, έκρινε ο Πανάγαθος Κύριος, ότι έπρεπε να λάβουν και άλλη, ιδιαίτερη ευλογία. Θα την έδινε δε σ' αυτούς ως αμοιβή, κάτα κάποιον τρόπο, του ζήλου και του κόπου τους.

Γι' αυτόν ακριβώς τον σκοπό, είχε πει και προς τους μαθητές Του:

«Δότε αυτοίς υμείς φαγείν».

Δηλαδή:

«Δώστε τους εσείς να φάνε».

Αλλά με τι να χορτάσουν οι μαθητές όλο αυτό το πλήθος; Λαός ολόκληρος είναι. Και δεν είχαν παρά μόνο πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Δεν είχαν, βλέπετε, ακόμη φτάσει τότε στο σημείο ν' αντιληφθούν, ότι δεν είχε σημασία που βρίσκονταν σ' έρημο τόπο, αφού είχαν μαζί τους Τον Μέγα Δημιουργό και Προνοητή του σύμπαντος, Τον Πανάγαθο Τροφοδότη της οικουμένης!

Προσέφεραν ευχαρίστως όμως τα φτωχικά τους τρόφιμα στον Κύριο. Και περίμεναν μ' απορία να δουν τι θα γίνει.

Ο Χριστός, υψώνει τα μάτια Του στον ουρανό και ευχαριστεί Τον Ουράνιο Πατέρα Του. Κι αμέσως κόβει τους άρτους και τους παραδίδει στους μαθητές. Οι μαθητές σβέλτα κινούνται μεταξύ των ανθρώπων με τα κοφίνια γεμάτα. Σκορπίζουν πλούσια στην κάθε παρέα, όσο θέλουν ψωμί, όσο θέλουν ψάρι.

Η ευαγγελική περικοπή, με τέσσερις απλές λέξεις, χαρακτηρίζει το εκπληκτικό, υπερφυσικό αποτέλεσμα:

«Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν».

Χόρτασαν όχι λίγοι καλοζωϊσμένοι, όπως συνήθως γίνεται στα επίσημα γεύματα, αλλά λαός, πολύς! Πέντε και πλέον χιλιάδες νηστικοί, άνδρες, γυναίκες και πλήθος παιδιών!

Και η διήγηση του θαύματος, δεν σταματά εδώ. Ακολουθεί δεύτερη σκηνή. Επίσης εκπληκτική: 

Οι μαθητές και πάλι με τα κοφίνια στα χέρια, άδεια όμως αυτή τη φορά,  κινούνται ανάμεσα στις παρέες των συγκεντρωμένων. Αρχίζουν να τα γεμίζουν με τα κομμάτια των άρτων που περίσσεψαν. Βιάζονται να τα συγκεντρώσουν πρίν σηκωθούν τα πλήθη κι έτσι, όπως είναι χορτασμένοι τα ποδοπατήσουν ή μείνουν εκεί αχρησιμοποίητα. Με μεγάλη τους έκπληξη, διαπιστώνουν πως με τα περισσεύματα, έχουν γεμίσει δώδεκα κοφίνια! Έπειτα απ' τον χορτασμό χιλιάδων λαού!

Βαθιά χαράκτηκε στην ψυχή των μαθητών το θαύμα αυτό. Γι' αυτό και το αναφέρουν και οι τέσσερις Ευαγγελιστές. Είναι δε ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό, ότι αναφέρουν και τα περισσεύματα. Κι αυτό όχι μόνον ως απόδειξη της ευλογίας Του Χριστού, αλλά και ως μάθημα οικονομίας το οποίο τους δίδαξε ο ίδιος ο Θεός.

Σίγουρα έχετε βρεθεί στην εκκλησία την ώρα μιας αρτοκλασίας, η οποία συνδέεται με το αυριανό ευαγγέλιο. Στο τέλος της λειτουργικής αυτής πράξης, ακούγεται ένας απ' τους ψαλμούς του Δαυίδ, ο 33ος, ο οποίος λέει:

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

Πόσες περιπτώσεις πλουσίων έχει καταγράψει η ανθρώπινη ιστορία, οι οποίο λόγω του ότι δεν είχαν την ευλογία Του Θεού, βρέθηκαν απ' τη μία μέρα στην άλλη, φτωχοί και απόλυτα δυστυχισμένοι. Αντιθέτως, άνθρωποι φτωχοί, πλην όμως τίμιοι και πιστοί, δεν παραπονέθηκαν πότε για την έλλειψη υλικών αγαθών. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια διακηρύσσει ο ψαλμός αυτός της αρτοκλασίας. 

Η σοφή μας μάνα, η Εκκλησία, που γνωρίζει την αναγκαιότητα των υλικών πραγμάτων για τους ανθρώπους, δεν παραλείπει ποτέ να ευχηθεί για την εξασφάλισή τους και να ευλογήσει για την αύξησή τους. Εύχεται «υπέρ ευκρασίας αέρων», «ευφορίας των καρπών της γης». Ζητά να πληθύνουν ο άρτος, ο οίνος και το έλαιο σ' όλη τη γη. Γνωρίζει όμως παράλληλα και μας διδάσκει, πως τα υλικά μέσα δεν είναι ο σκοπός της ζωής, αλλά η απόκτηση της βασιλείας Του Θεού, δια μέσου της πνευματικής καλλιέργειας της ψυχής μας, με τ' αξεπέραστα μέσα που μας η ίδια η Εκκλησία μας παρέχει. Και στην προσπάθεια αυτή, η ευλογία Του Θεού μας προσφέρει ανεκτίμητη βοήθεια.

Πρώτα λοιπόν τα πνευματικά και έπειτα τα υλικά. Πρώτα η ψυχή μας κι έπειτα το ψωμί μας!

Καλή αυριανή σε όλες και όλους!