Ο φίλος των αμαρτωλών

«..ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν..»

Τι άλλο δηλώνει, αν όχι τέλεια συγκατάβαση και ταπείνωση και αγάπη προς τους ασημότερους των ανθρώπων, το γεγονός ότι ο Χριστός, όταν ήρθε στη γη, συγκρότησε την ομάδα των Αποστόλων Του από ταπεινούς, φτωχούς και αγράμματους ψαράδες;

Κι αν αυτό είναι έτσι, τότε τι πρέπει να πούμε για τ' ότι σε κείνη την ομάδα, ο Χριστός, κάλεσε και ανθρώπους από κείνους που είχαν τη χειρότερη τότε φήμη μες στην κοινωνία, ανθρώπους που ζούσαν μέσα στην ανομία και την απανθρωπιά;

Κι όμως. Κάλεσε και τέτοιους! Και τους έκανε Αποστόλους Του! Και Ευαγγελιστές! Απόδειξη το τιμώμενο πρόσωπο της σημερινής ημέρας: Ο Ματθαίος. Ο πρώην τελώνης. Ο μετέπειτα άγιος και απόστολος και πρώτος ευαγγελιστής.

Το αναφέρει ο ίδιος το παρακάτω περιστατικό, στο ευαγγέλιό, του που ακούστηκε σήμερα κατά τη Θεία Λειτουργία:

Συνέβη κάποια από κείνες τις ημέρες, διηγείται ο Ευαγγελιστής, να περνάει ο Ιησούς έξω απ' την πόλη Καπερναούμ, την παραθαλάσσια. Και καθώς περπατούσε, πέρασε από κάποιο γραφείο εισπράξεως φόρων. Τη στιγμή εκείνη, ο υπάλληλος του γραφείου, ο Λευίς, όπως ήταν τότε τ' όνομά του, ο μετέπειτα Ματθαίος, βρισκόταν εκεί, στο τραπέζι του κι εργαζόταν.

Άδικοι άνθρωποι οι φοροεισπράκτορες τότε. Άρπαγες, άπληστοι, εκμεταλλευτές, έβγαζαν παράνομα κέρδη απ' την είσπραξη των δασμών του διακομιστικού εμπορίου. Όσο ήθελαν «φούσκωναν» τα ποσά. Ένα μέρος το απέδιδαν στο κράτος. Το υπόλοιπο; Στην τσέπη τους! Είχε γίνει το όνομα τελώνης, συνώνυμο της αισχροκέρδειας, της αμετροέπειας, της έλλειψης κάθε ίχνους ανθρωπιάς.

Εκείνον τον τελώνη είδε ο Χριστός. Τον κοίταξε διαπεραστικά, μέχρι τα βάθη της ψυχής του και του 'κανε την πρόσκληση:

«Ακολούθησέ με».

Η όλη έκφραση Του Χριστού, ο τρόπος Του, η φωνή Του, σαγήνευσαν τον Ματθαίο. Χωρίς να το σκεφτεί, σηκώθηκε, τα παράτησε όλα όπως ήταν και Τον ακολούθησε, γενόμενος δικός Του πλέον. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά ήταν τόση η χαρά του και η τιμή που ένιωθε, που ετοίμασε μεγάλο τραπέζι στο σπίτι του για Τον Χριστό και κάλεσε όλους τους συναδέλφους του!

Η συγκέντρωση αυτή δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη απ' τους Φαρισαίους. Αυτοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους καθαρούς και δεν άντεχαν, σιχαίνονταν τους ανθρώπους αυτούς. Αμέσως λοιπόν η πικρόχολη ερώτηση προς τους μαθητές:

«Γιατί ο δάσκαλός σας τρώει μ' όλους τους τελώνες κι αμαρτωλούς; Τι γυρεύει ανάμεσά τους»;

Τ' άκουσε ο Χριστός και γύρισε και τους είπε:

«Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς αλλά όσοι είναι άρρωστοι. Πάτε όμως εσείς οι "υγιείς" να μάθετε τι σημαίνει αυτό που διαβάζετε στις Γραφές σας: "έλεον θέλω και ου θυσίαν"».

«Θέλω συμπάθεια», λέει ο Θεός «κι όχι εξωτερικές, επίπλαστες εκδηλώσεις συμμόρφωσης, τάχα με το νόμο. Συμπάθεια, αυτό θέλω. Κι Εγώ, γι' αυτό ήρθα στη γη, για να καλέσω κοντά μου όχι αυτούς που θεωρούν ότι είναι δίκαιοι αλλά τους αμαρτωλούς. Για να μετανοήσουν και να σωθούν».

Αυτά τους είπε ο Χριστός. Και μέχρι εκείνοι να μάθουν τι είν' αυτό που τους είπε, εμείς, ας κοιτάξουμε με δακρυσμένα μάτια Τον Χριστό μας, τον δικό μας Κύριο, τον φίλο μας, Εκείνον που δέχτηκε όσο ζούσε και τον περιφρονητικό χαρακτηρισμό «ο φίλος των αμαρτωλών», Εκείνον που κάλεσε κοντά Του όσους νιώθουν κουρασμένοι απ' το βάρος των σφαλμάτων τους, ας Τον ευχαριστήσουμε που παρά τη ρυπαρότητά μας από την αμαρτία, Εκείνος δεν παύει να μας θεωρεί φίλους Του κι ας Τον παρακαλέσουμε να δεχτεί τη μετάνοιά μας και να θεραπεύσει τα τραύματα της ψυχής μας, ως Ιατρός Συμπαθής και Εύσπλαγχνος.