«Τρέχει ταχέως προς τον αδελφόν μεταδώσει αυτώ των αγαθών ών ειλήφει»

Ήταν άραγε απλή περιέργεια αυτό που εξέφρασε ο Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος μαθητής, με την ερώτηση του προς Τον Χριστό: «Διδάσκαλε που μένεις;». Ή ήταν πόθος ασίγαστος, που ενέπνευσε η μακρά και εγκάρδια προσμονή ενός γεμάτου απλότητα και ευσέβεια Ισραηλίτη, για να δει και να γνωρίσει Τον Μεσσία, την έλευση Του Οποίου προφήτευσαν οι Προφήτες;

Ήταν κάτι περισσότερο: Ήταν πόθος και επιθυμία όχι απλώς να Τον γνωρίσει αλλά και ν' αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σ' Αυτόν και να χρησιμοποιηθεί για τις υψηλές επιδιώξεις και τους κοσμοσωτήριους σκοπούς Του.

Γι' αυτό όταν ακούει απ' το στόμα του τόσο ταπεινού και καταδεκτικού Δασκάλου την απάντηση «έρχου και ίδε», δεν χάνει καθόλου χρόνο αλλά σπεύδει να Τον ακολουθήσει και να μείνει μαζί Του εκείνη την μέρα.

Τι συναισθήματα δοκίμαζε εκείνη την ώρα η καρδιά του ταπεινού και καλοκάγαθου ψαρά; Τι γλυκύτητα ήταν αυτή που εκπορευόταν από τον Διδάσκαλο και γέμισε την ψυχή του; Τι λόγια ήταν αυτά που άκουγε; Πόσο γοητευόταν από Τον Χριστό; Τι συνδυασμός απλότητας και σοβαρότητας στεκόταν μπροστά του; Τι θεία επιβολή; Ποτέ δεν είχε βρεθεί μπροστά σε τέτοιον δάσκαλο! Και ο Ιωάννης, του οποίου υπήρξε μέχρι τότε μαθητής, ήταν προφητικός και ασκητικός. Λόγια άγια, λόγια πνευματικής οικοδομής και μετανοίας έλεγε στον λαό και στους μαθητές του. Όμως ο νέος αυτός Δάσκαλος, έχει επάνω Του κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερο, κάτι θείο! Αυτός είναι θησαυρός, μοναδικός, ανεκτίμητος! Γι' Αυτόν λοιπόν μιλούσαν οι Γραφές; Γι' Αυτόν προφήτευσαν εν Πνεύματι Αγίω οι Προφήτες; Αξιώνεται λοιπόν να συνομιλεί με Τον Θεό; Μα, αυτό είναι ευτυχία που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη! Είναι τιμή που δεν περιγράφεται! Είναι δώρο που δεν μπορεί κανείς ν' αγοράσει με κάνεναν επίγειο θησαυρό! Να μην τελείωνε η μέρα αυτή! Να μην έδυε ποτέ ο ήλιος! Να μπορούσε ώρες πολλές, ατελείωτες να βρίσκεται μαζί με Τον Ιησού!

Όμως η ώρα της κλήσεως δεν έχει έρθει ακόμη. Θα έρθει. Τότε θα είναι για πάντα μαζί με Τον Ιησού. Τώρα όμως πρέπει να επιστρέψει σπίτι του. Και επιστρέφει.

Αλλ' όταν η καρδιά είναι πλημμυρισμένη από άγια συναισθήματα, μπορεί ο άνθρωπος να μείνει σιωπηλός και ανενεργός; Ποτέ! Θα σπεύσει, θα βρει κι άλλη καρδιά που να χτυπά δυνατά και να εκδηλώνει τους ίδιους πόθους με τα χτυπήματά της, για να την καταστήσει μέτοχο και κοινωνό της χαράς και της ευτυχίας της. Το ίδιο κάνει και ο Ανδρέας. Τρέχει και βρίσκει τον αδερφό του, τον θερμό, τον πολύ, τον ζηλωτή. Ασυγκράτητος απ' την ευτυχία που τον διακατέχει, ανοίγει το στόμα του και του γνωστοποιεί την μεγάλη είδηση. Τρείς λέξεις, καυτές, μεστές περιεχομένου, βγαίνουν απ' το στόμα του: «Ευρήκαμεν Τον Μεσσίαν». Αυτόν, που τόσα χρόνια περιμέναμε, με το όραμα Του Οποίου ζούσαμε, Αυτόν για Τον Οποίον μελετούσαμε την Αγία Γραφή. Τον βρήκαμε! Μείναμε μαζί Του! Τον ακούσαμε να μας μιλάει! Η ψυχή μας ικανοποιήθηκε πλήρως! Και δεν σταματά εκεί. Τον οδηγεί στον Χριστό. «Ήγαγεν αυτόν προς Ιησούν», σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Να Τον δει κι εκείνος από κοντά, να Τον απολαύσει, να δοκιμάσει κι εκείνος την χαρά και την πληρότητα που δοκίμασε ο ίδιος.

Τι ευγενής, τι άγια ψυχή ο Ανδρέας! «Ο Ανδρέας ού κατέσχε παρ' εαυτώ τον θησαυρόν, αλλ' επείγεται και τρέχει ταχέως προς τον αδελφόν, μεταδώσει αυτώ των αγαθών ών ειλήφει», σημειώνει επιγραμματικά ο Ιερός Χρυσόστομος. Δηλαδή: Ο Ανδρέας, δεν κράτησε για τον εαυτό του τον θησαυρό που βρήκε, αλλά έσπευσε τάχιστα να μεταδώσει την ευχάριστη είδηση στον αδελφό του και να τον καταστήσει της δικής του χαράς μέτοχο. Αυτό δεν είναι αγάπη; Γνήσια, αληθινή αγάπη; Να μη γεμίζει η ψυχή μας, αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε κι άλλους κοινωνούς της δικής μας χαράς!

Κι έτσι, ο Πρωτόκλητος μαθητής, γίνεται αφορμή με την αγάπη του και τον ζήλο του, να γνωρίσει Τον Χριστό και να γίνει αργότερα Απόστολός Του, εκείνος που τόσο σπουδαίο ρόλο έμελλε να διαδραματίσει στη ζωή της πρώτης Εκκλησίας, ο Απόστολος Πέτρος.

Πόσο, αλήθεια, χαριτώνει ο Θεός τις ταπεινές καρδιές! Και πόσο τις αναδεικνύει όργανά Του, για έργα μεγάλα κι υψηλούς σκοπούς! Ενδέχεται να μην έχουν προσόντα θεωρούμενα από τους ανθρώπους σπουδαία. Ενδέχεται να μην έχουν μόρφωση μεγάλη και κοσμική προβολή. Είναι όμως καρδιές που αγαπούν Τον Θεό. Είναι άνθρωποι με βαθείς, αγίους, υψηλούς πόθους. Είναι καρδιές που χτυπούν δυνατά για την δόξα Του Θεού. Και τους δίνει ο Θεός ευκαιρίες να λάμψουν και να φωτίσουν, να διδάξουν τους σοφούς του κόσμου.

Δεν χρησιμοποιεί συνήθως ο Θεός για τα έργα Του την σοφία αυτού του κόσμου. Χρησιμοποιεί την δύναμη του Αγίου Πνεύματος και την φλόγα των πιστών, των αφοσιωμένων σ' Εκείνον. Αρκεί να γνωρίσει ο άνθρωπος Τον Χριστό, αρκεί να Τον δεχτεί ως Σωτήρα Του, αρκεί να κατανοήσει την μυστηριώδη δύναμη η οποία εκπορεύεται απ' Αυτόν και αναγεννά την καρδιά.

Ίσως κι εσύ, που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, να μην έχεις προσόντα που σ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε θεωρούνται σπουδαία. Αν όμως καίει στην ψυχή σου η φλόγα της θείας αγάπης, μπορείς να καταφέρεις πολλά!

Αυτό μας διδάσκει ο Άγιος της αυριανής ημέρας!

Να έχουμε τις πρεσβείες του! Χρόνια καλά και υγιεινά σε εορτάζουσες και εορτάζοντες!