«Μυστήριον ξένον»

Το συναξάρι της ημέρας των Χριστουγέννων μας δίνει σε μια απλή και λιτή πρόταση όλο το περιεχόμενο της μεγαλής εορτής: «Την 25η Δεκεμβρίου εορτάζομεν την κατά σάρκα γέννησιν Του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».

Αυτός που γεννιέται από την Παρθένο μέσα στο σπήλαιο της Βηθλεέμ και ξαπλώνει στη φάτνη των αλόγων, βρέφος αδύναμο, είναι ο Παντοδύναμος Θεός, που στα χέρια Του κρατάει όλη την κτίση. Αυτός που τη γέννησή Του γιορτάζουμε πανηγυρικά αυτή την ημέρα, είναι ο Άπειρος Θεός, που γίνεται τώρα και άνθρωπος. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Θέανθρωπος Χριστός, κατά την αλάνθαστη πίστη της Εκκλησίας μας. «Εν Αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς», μας λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του. Δηλαδή: «Σ' Αυτόν που γεννιέται ως άνθρωπος, κατοικεί όλη η θεότητα, αυτό το βρέφος, είναι ο Δεσπότης των πάντων». «Εν φάτνη κείται και την Οικουμένη σαλεύει», λέει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Δηλαδή: «Βρίσκεται στη φάτνη κι από κει κυβερνά όλη την κτίση».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία, δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο γεγονός. Αυτό είναι το πιο παράδοξο μυστήριο. Ο Θεός ήρθε στη γη κι έγινε άνθρωπος! Το σπήλαιο έγινε ουρανός και η φάτνη χωρίο, επιφάνεια δηλαδή, που χώρεσε Τον Αχώρητο. Ασύλληπτο γεγονός από κάθε ανθρώπινο νου. Είναι το σημαντικότερο και συγκλονιστικότερο γεγονός όλων των αιώνων, αυτό που μπροστά του η ιστορία κράτησε την αναπνοή της, στάθηκε θαμπωμένη και άλλαξε ροή.

Δεν μπορούμε ν' αντιληφθούμε το μέγεθος του γεγονότος, δεν μπορούμε να συλλάβουμε τις διαστάσεις του θαύματος. Μόνο από κάποια παραδείγματα και αναλογίες μπορούμε μια μικρή βοήθεια να έχουμε και να κατανοήσουμε απλώς ότι όλα είναι ακατανόητα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χρησιμοποιεί ένα τέτοιο παράδειγμα: «Σκέψου», λέει, «πόσο μεγάλο πράγμα ειναι να δεις τον ήλιο, αφού κατέβει από τους ουρανούς, να τρέχει πάνω στη γη και από δω πλέον να στέλνει σε όλους τις ακτίνες του. Αλλά αν αυτό, σε περίπτωση που θα συνέβαινε με τον αισθητό φωστήρα, θα γέμιζε με έκπληξη όλους τους θεατές, προσεξέ με και σκέψου τώρα, τι είναι να βλέπουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης να εκπέμπει τις ακτίνες του από την ανθρώπινη φύση μας και να καταυγάζει τις ψυχές μας».

Όμως ακόμη και το παραπάνω παράδειγμα, όσο εκφραστικό κι αν είναι, δεν μπορεί να παρουσιάσει το μέγεθος της αλήθειας. Ποιος μπορεί να υπολογίσει τη διαφορά του αισθητού φωστήρα, του ήλιου δηλαδή, από τον ήλιο της δικαιοσύνης; Όποιος προσπάθησε, καταλαβαίνει εύκολα, πως το να κατέβει το άστρο της μέρας πάνω στη γη, δεν είναι τίποτα, όταν συγκριθεί με την κάθοδο Του Θεού στον κόσμο.

Οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, πόθησαν σφόδρα να δουν τον ερχομό Του Χριστού. Ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, όταν είδε το Θείο Βρέφος, είπε το «νυν απολύεις». Αυτός ήταν η μέγιστη προσμονή της ζωής του. Οι προφήτες Τον είχαν προφητεύσει. Ο λαός περίμενε την ένδοξη εποχή Του. Ήταν η ελπίδα του Ισραήλ και η προσδοκία όλων των εθνών.

Εμείς ζούμε στην εποχή Του. Είδαμε την κάθοδο Του Θεού στον κόσμο. Ακούσαμε την διδασκαλία Του. Γευτήκαμε την χάρη Του που μας εξασφάλισε το απολυτρωτικό Του έργο. Και γεμάτοι ενθουσιασμό και συγκίνηση, τούτη την άγια και ολόφωτη νύχτα, προσκυνούμε το «μέγα της ευσεβείας μυστήριον». Με την ακράδαντη πίστη, ότι τη νύχτα εκείνη «Θεός εφανερώθη εν σαρκί».