Συνέπειες της υποκρισίας

Μία γυναίκα, που για 18 ολόκληρα χρόνια έπασχε, μας παρουσιάζει η αυριανή ευαγγελική περικοπή. Μία γυναίκα γυμνασμένη στην υπομονή της ελπίδας. Δεν ήταν σαν τους πολλούς από εμάς που πηγαίνουμε στην εκκλησία, ζητάμε κάτι απ' Τον Θεό κι αν δεν μας το δώσει αλίμονό Του..! Ούτε Τον Θεό, ούτε την εκκλησία θέλουμε να ξαναδούμε! 18 χρόνια άρρωστη ήταν! Αντί να την βρίσκουμε στο κρεββάτι της, όπου πιθανότατα θα βρισκόμασταν εμείς, την βρίσκουμε στον καθορισμένο χώρο λατρείας. Μάθημα σπουδαίο για την κάθεμία και τον καθέναν από εμάς. Να θέτουμε τους εαυτούς μας, εκεί που υπάρχει η μεγαλύτερη πιθανότητα να μας συναντήσει ο Χριστός.

Χρόνια πέρασαν ίσως και στην δική μας την ζωή πηγαίνοντας στην εκκλησία. Ζητάμε την θεραπεία μας, σωματική και ψυχική. Σκοτεινός ο ορίζοντας. Ας μην απογοητευόμαστε όμως. Υπάρχει ελπίδα. Θα περάσει ο Χριστός. Θα μας προσέξει.

Όσο πιο ταλαίπωροι είμαστε, τόσο περισσότερο θα μας προσέξει ο Χριστός. Έτσι και με την συγκύπτουσα γυναίκα της αυριανής ευαγγελικής περικοπής. Μπαίνει στη συναγωγή. Δεν κάθεται με τον συναγωγό. Ούτε αρχιερατικές τιμές ζητά. Δεν ζητά να Τον υπηρετήσουν. Ούτε καταπιάνεται σε θεολογικές συζητήσεις με τους Εβραίους ιερείς. Τη ματιά Του καρφώνει εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη δυστυχία: Στην άρρωστη συγκύπτουσα γυναίκα. Ποιος ξέρει σε ποια γωνιά αυτή καθόταν. Παρακάμπτει τους μεγάλους και τρανούς ο Χριστός και φανερώνει τη δύναμή Του στους μικρούς, στους απερριμένους.

Διάβαζα κάπου, πως μία μέρα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν, ήταν άρρωστος. Δεν δέχτηκε να δει κανέναν από τους Υπουργούς ή διπλωμάτες. Ήρθε όμως μια φτωχή γυναίκα που ικετευτικά ζήτησε να δει τον Πρόεδρο. Ήταν ρακένδυτη, χλωμή, λυπημένη. Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα μωρό. Της είπαν ότι ο Πρόεδρος ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να τον δει. Αυτή όμως επέμενε. Κάποια στιγμή, ένας από τους υπαλλήλους του Λευκού Οίκου, πήγε να ενημερώσει τον Λίνκολν. Αμέσως, ο μεγάλος εκείνος άνδρας του είπε να την φέρει μέσα. Τους μεγάλους και σπουδαίους αρνήθηκε να τους δεχτεί. Αλλά την φτωχή μάνα, που ήρθε να τον παρακαλέσει να δείξει οίκτο, αν δεν κάνω λάθος, στον στρατιώτη σύζυγό της, την δέχτηκε.

Τέτοιος είναι ο Χριστός. Εκεί που υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη, εκεί σκορπά περισσότερο την χάρη Του, εκεί φανερώνει σε πλήρη έκταση την αγάπη Του. Το μόνο που πρέπει να κάνει αυτός που την χρειάζεται, είναι να πάει εκεί που μπορεί να τον δει. Θα τον αγγίξει και θα τον σώσει, όπως άγγιξε την συγκύπτουσα γυναίκα και την θεράπευσε, ασχέτως πόσο μεγάλο ήταν το φορτίο της.

Την θεράπευσε την γυναίκα λοιπόν και αντί ο συναγωγός να χαρεί, προσπαθεί να επιπλήξει Τον Χριστό. Ήταν Σάββατο και την ημέρα εκείνη δεν επέτρεπε ο νόμος να εργάζεται κανείς. Κόπτονταν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι για τον νόμο. «Δεν βαριέσαι, άσε τους ανθρώπους να πεθάνουν, να υποφέρουν, εμείς το γράμμα του νόμου να προστατεύσουμε».

Υπομονητικός ο Χριστός και με λεπτούς τρόπους. Όμως αυτή τη φορά δεν χαρίστηκε στον συναγωγό. Ούτε τ' όνομα του δεν αναφέρει. Του λέει: «Υποκριτά! Δεν λύει έκαστος υμών εν τω Σαββάτω το βούν αυτού ή τον όνον από της φάτνης και φέρων ποτίζει;». Δηλαδή: «Υποκριτή! Δεν λύνει ο καθένας από εσάς το βόδι του ή το γαϊδούρι, το Σάββατο, από τον στάβλο για να το πάει να πιεί νερό;».

Τα καλά και συμφέροντα..

Εκείνοι που μπήκαν στην ρουτίνα της ζωής, οι μεγαλύτεροι ηλικιακά συνήθως, έχουν τον πειρασμό να δείχνουν ότι είναι πιο θρησκευόμενοι απ' ότι ενδεχομένως είναι. Υποκρίνονται την πίστη. Συχνάζουν στην εκκλησία. Είναι πιστοί στα εξωτερικά, αλλά πολλοί απ' αυτούς δεν έχουν καμία ψυχική σύνδεση με Τον Χριστό. Ασχέτως πόσης εξωτερικής εκτιμήσεως χαίρουν. Μέσα τους, δυστυχώς, είναι γυμνοί.

Είναι κι εκείνοι που μέσα τους διατηρούν πίστη αλλά ντρέπονται να την εξωτερικεύσουν. Αυτοί συνήθως είναι οι νεότεροι ηλικιακά. Μέσα στην καρδιά τους υπάρχει η επιθυμία της ψυχικής τους λύτρωσης. Είναι πιστοί, αλλά ντρέπονται να εξωτερικεύσουν την πίστη τους, γιατί φοβούνται πως θα τους πουν τρελούς, οπισθοδρομικούς ή ό,τι άλλο απ' την μπιζουτιέρα με τα «κοσμητικά» επίθετα με τα οποία μας στολίζει η εποχή μας.

Και σ' αυτούς λοιπόν έρχεται εκείνο το φοβερό «υποκριτά» Του Χριστού να συγκλονίσει την συνείδησή τους. Διότι δεν αρκεί η πίστη. Χρειάζεται και η ομολογία της πίστης. Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά ο Απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους Επιστολή του: «Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου Τον Κύριον Ιησούν και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θέος ανέστησε Αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή. Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην και με το στόμα, γίνεται ομολογία προς σωτήριον».

Kαλή αυριανή εύχομαι σε όλες και όλους!