Ο φωστήρας της Καισαρείας

Kαλή και ευλογημένη χρονιά σε όλες και όλους!

Ο Άγιος που τιμούμε και εορτάζουμε σήμερα, υπήρξε Μέγας μεταξύ των μεγάλων. Εκλεκτός μεταξύ των εκλεκτών. Αστέρας φωτεινός, δάσκαλος οικουμενικός, πολύπλευρη προσωπικότητα, επίγειος άγγελος, ουράνιος άνθρωπος. Ασφαλής οδηγός, ποιμένας και επίσκοπος, μιμητής Του Καλού Ποιμένος. Φιλόσοφος στον νου, άγιος στην καρδιά. Πιστός μέχρι τέλους στο χρέος του.

Τέτοιος αναδείχθηκε ο Βασίλειος, ο Αρχιεπίσκοπος της Καισαρείας. Είχε λοιπόν πολύ δίκιο ο φίλος και συμμαθητής του ο Γρηγόριος, να τον συγκρίνει με τους μεγάλους άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης και να τον βρίσκει υπέρτερο. Και του Ενώχ και του Αβράαμ και του Ιακώβ και του Μωϋσή και του Δαβίδ. Αλλά και έναντι των μεγάλων της Καινής Διαθήκης δεν υστέρησε. Μιμήθηκε τον ζήλο του Πέτρου και τη σταθερότητα του Παύλου. Το μεγαλόφωνο των υιών του Ζεβεδαίου και όλων των μαθητών την απλότητα και την λιτότητα.

Ο Μέγας Βασίλειος, κατάφερε αυτά τα εννέα χρόνια που διήρκησε η αρχιερατεία του, να επιτελέσει τόσα αξιοθαύμαστα έργα πολύπλευρης εκκλησιαστικής δραστηριότητας, τα οποία άλλοι δεν θα κατάφερναν ούτε αν εργάζονταν για δεκάδες χρόνια. Ζαλίζεται ο νους όταν σκέφτεται τα μεγάλα του κατορθώματα. Τα θαύμασαν οι σύγχρονοι του, τα θαυμάζουν όλοι οι αιώνες.

Πως όμως τα κατάφερε όλ' αυτά; Πως έφτασε μεν σε τέτοιο βαθμό πνευματικής τελειότητας και απ' την άλλη επιτέλεσε τόσο σπουδαία έργα;

Ήταν πρωτίστως άνθρωπος της ζώσας, της ακλόνητης πίστεως. Αυτή τον ενέπνεε, αυτή τον ενδυνάμωνε, τον έπειθε, πως όλα γίνονται όταν κάποιος έχει πρωτοπόρο Τον Θεό στα έργα του και γι' Αυτόν μόνο εργάζεται. Σ' αυτήν την πίστη, την πίστη η οποία κατά τον Απόστολο Παύλο είναι: «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων», στηρίχτηκε και μ' αυτής τη δύναμη θριάμβευσε.

Κατείχε βέβαια και πολλές γνώσεις. Εκπαιδεύτηκε στις καλύτερες και πλέον ονομαστές σχολές της εποχής του. Τον θαύμαζαν όλοι για τη σοφία του. Αυτά όμως όλα τα θεωρούσε ανάξια λόγου, μωρία μπροστά στη σοφία Του Θεού, με την δύναμη Του Οποίου προχωρούσε πάντοτε προς νέες κατακτήσεις. Γκρέμιζε κάστρα αντίστασης, εξουδετέρωνε βασιλείς και αυτοκράτορες, κατατρόπωνε αιρετικούς, οικοδομούσε την Εκκλησία, υλοποιούσε θαυμαστά έργα αγάπης. Πίστευε, ότι η δύναμη που χορηγεί ο Θεός, είναι δύναμη όχι μόνον θαυματουργική αλλά δύναμη που οικοδομεί.

Δεν ήταν όμως μόνον της πίστεως άνθρωπος ο Βασίλειος. Ήταν και του αγώνα, του αγώνα του πνευματικού που οδηγεί στην τελειότητα. Πόθησε αυτό το «έσεσθε υμείς τέλειοι» που είπε ο Χριστός, το οποίο έθεσε ως σύνθημα της ζωής του. Και το κατάφερε. Νέκρωσε παντελώς τον εαυτό του. Ζούσε για Τον Χριστό και μόνο για Τον Χριστό. Μοίρασε την μεγάλη περιουσία του στους φτωχούς, ήταν ολιγοδιαίτος, ζούσε σαν να ήταν άσαρκος.

Και μαζί με όλ' αυτά, ομιλίες και συγγραφές, σχέδια καταπολέμησης των αιρετικών, διοίκηση της επισκοπής του και οργάνωση των μοναχικών ταγμάτων, ίδρυση και συντήρηση της Βασιλειάδας. Εργάζεται ακατάπαυστα. Εργάζεται προσευχόμενος και προσεύχεται εργαζόμενος. Και δεν σταματά, παρά μόνο όταν και οι τελευταίες του δυνάμεις τον εγκαταλείπουν. Όταν πλέον αδυνατούν να υπακούσουν τα μέλη του σώματός του τις επιταγές του πνεύματος. Μόνο τότε.

Τι το παράδοξο λοιπόν, αν έπειτα από τόσους αγώνες, ονόμαστηκε Μέγας;

Aυτόν τον μεγάλο δάσκαλο της πίστης, της αρετής και της αγάπης, τον οποίο η αγαθότητα Του Θεού μας χάρισε, τιμούμε σήμερα, πρώτη του νέου έτους. Δεν είναι τυχαίο. Ας έχουμε μπροστά μας το παράδειγμά του όλη τη χρόνια κι ας προσπαθούμε να τον μιμούμαστε καθημερινά!

Όσες και όσοι δε φέρουν το ένδοξο ονομά του, να έχουν την χαρά τ' ουρανού στην καρδιά τους!