«Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων»

Απόψε μετά τον Εσπερινό, αλλά και αύριο, Ψυχοσάββατο, μετά τη Θεία Λειτουργία, θ' ακούσουμε τον τόσο ικετευτικό και ενθαρρυντικό ύμνο, τον οποίον ακούμε απ' το στόμα του ιερέα να ψάλλεται σε κάθε επιμνημόσυνη δέηση την οποία αναπέμπουμε υπέρ των κεκοιμημένων προσφιλών μας προσώπων:

«Μετά πνευμάτων δικαιών τετελειωμένων τας ψυχάς των δούλων σου, Σώτερ, ανάπαυσον, φυλάττων αυτάς εις την μακαρίαν ζωήν την παρά Σοι, φιλάνθρωπε».

Ο Απόστολος Παύλος πρώτος χρησιμοποιεί τη φράση «μετά πνευμάτων δικαίων», στην προς Εβραίους επιστολή του. Στην εν λόγω επιστολή, γράφει πως όσες και όσοι πίστεψαν στον Χριστό και αναγεννήθηκαν απ' Αυτόν, έγιναν πολίτες της ουράνιας βασιλείας και «εκκλησίας πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων... και πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων». Των προνομιούχων δηλαδή ανθρώπων, οι οποίοι υιοθετήθηκαν από Τον Χριστό και μέσα από τους πνευματικούς αγώνες που έκαναν, πέτυχαν, τελειοποιήθηκαν, όσο αυτό ήταν δυνατό και τώρα, αποτελούν την θριαμβεύουσα Εκκλησία στους ουρανούς.

Μαζί μ' αυτούς παρακαλούμε Τον Θεό να κατατάξει και τους δικούς μας ανθρώπους, απ' τους οποίους, αναπόφευκτα, μας χώρισε ο θάνατος.

Βέβαια, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία Του Χριστού, οι δίκαιοι και οι ευσεβείς, δεν απολαμβάνουν όλη τη δόξα και τη μακαριότητα της ουράνιας βασιλείας. Ακόμα και τα μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα, οι ίδιοι οι Απόστολοι, οι Προφήτες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, προαπολαμβάνουν, ας το πούμε έτσι, ένα μέρος αυτής της απερίγραπτης ευτυχίας, την οποία πλήρη και ολόκληρη επιφυλάσσει να τους χαρίσει ο Δίκαιος Κριτής εν καιρώ. Δεν στερούνται βέβαια κάτι, ούτε υπάρχει κάτι το οποίο να τους στενοχωρεί και να τους ανησυχεί. Χαίρονται μ' όσα τώρα απολαμβάνουν αλλά και με όσα η αγαθότητα Του Θεού υπόσχεται να τους δώσει την ημέρα που Εκείνος γνωρίζει.

Αυτό δεν το λέω φυσικά εγώ αλλά ο Απόστολος Παύλος και πάλι, στην επιστολή που προαναφέραμε, όπου γράφει ότι οι άνθρωποι οι οποίοι έζησαν με τρόπο αρεστό στον Θεό και είχαν αυτό που λέμε «Χριστιανά τέλη», είτε μεγάλοι και επίσημοι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι, είτε απλοί γνωστοί και άγνωστοι σ' εμάς πιστοί, «ούκ εκομίσατο την επαγγελίαν», δεν απόλαυσαν δηλαδή ακόμη πλήρως την υπόσχεση Του Θεού περί κληρονομίας της ουράνιας βασιλείας. «Ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι», λέει. Δηλαδή: Κανόνισε ο Θεός να μην απολαύσουν σε τέλειο βαθμό την σωτηρία χωρίς εμάς αλλά όλοι μαζί να μπούμε σ' αυτή κατά τη Δευτέρα Παρουσία!

Εκεί λοιπόν, μαζί με τα πνεύματα των «τετελειωμένων δικαίων», παρακαλούμε Τον Θεό ν' αναπαύσει τις ψυχές των αγαπημένων μας και να τις κατατάξει σε τόπο φωτεινό, χλοερό (καταπράσινο), τόπο αναψύξεως (ανάπαυσης), όπου δεν υπάρχει οδύνη, λύπη και αναστεναγμοί.

Όταν δε οι προσευχές μας υπέρ των κεκοιμημένων αναφέρονται μέσω του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, αναμφίβολα έχουν ιδιαίτερη δραστικότητα γι' αυτό και ουδέποτε η Εκκλησία μας παραλείπει να προσφέρει την αναίμακτο λατρεία και «υπέρ παντώς πνεύματος δικαίου εν πίστη τετελειωμένου».

Εύχομαι και προσεύχομαι λοιπόν ολόψυχα, σ' εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο Θεός να κατατάξει τις ψυχές των αγαπημένων σας που έχουν φύγει από κοντά σας «μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων» κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, ν' ανταμώσουμε όλοι μαζί στην ουράνια βασιλεία, αμήν!