«Μετανοίας ο καιρός και δεήσεως ώρα»

Αγία και Μεγάλη. Έτσι χαρακτηρίζεται η περίοδος στης οποίας το κατώφλι βρισκόμαστε. Γιατί και μέγαλη σ' έκταση είναι, αφού είναι η μεγαλύτερη περίοδος νηστείας αλλά και αγιότητα μας δίνει την ευκαιρία να καλλιεργήσουμε κατά τη διάρκειά της.

Ποιο είναι όμως το βαθύτερο νόημα αυτής της πραγματικά ευλογημένης περιόδου; Είναι η πνευματική κάθαρση που μας εξασφαλίζει την απαραίτητη προϋπόθεση να γίνουμε μέτοχοι της λύτρωσης που έρχεται να φέρει ο Χριστός στον κόσμο. Είναι η νέκρωση του παλιού μας εαυτού, που πρέπει οπωσδήποτε να συντελεστεί για ν' ακολουθήσει η ανάσταση και η νέα ζωή που θα μας χορηγήσει ο Λυτρωτής. Είναι η καλλιέργεια του ευωδιαστού άνθους της μετανοίας και της συντριβής για τις αμαρτίες μας και η θερμή από καρδιάς αναζήτηση του θείου ελέους.

Δείτε πως το κατανυκτικότατo Τριώδιο, που δεσπόζει εδώ και τρείς περίπου εβδομάδες στ' αναλόγια των ιερών μας ναών, αποδίδει το βαθύτερο αυτό νόημα σε ύμνους που είναι συγχρόνως και προσευχές:

«Στέναξον δάκρυσον, ψυχή επίστρεψον μετανόησον, ήγγικεν η ημέρα, επί θύραις ο Κριτής, προς απολογίαν ετοιμάζου και βόησον: Ημάρτηκά Σοι Οικτίρμον, ελεήμον αγαθέ, Συ με οίκτειρον».

Και μαζί με τους στεναγμούς και τα δάκρυα και τη μετάνοια, ζητάει ο υμνωδός απ' Τον νεκρωθέντα πάνω στον Σταυρό Χριστό, να νεκρώσει το σαρκικό φρόνημα και να την αναστήσει σε μια νέα ζωή, αγία και αρεστή σ' Εκείνον:

«Ξύλω εμάρανας, τη φλόγα Δέσποτα, της παραβάσεως, Σταυρώ υψούμενος και απενέκρωσας εχθρόν, νεκρούμενος θελήματι. Όθεν ικετεύω σε, της σαρκός μου θελήματα, νέκρωσον και ζώωσον, την αθλίαν καρδίαν μου, νηστεία παθοκτόνω καθάρας με πάσης κηλίδος ως εύσπλαγχνος».

«Μετανοίας ο καιρός», λοιπόν. Καιρός να ερευνήσουμε τον εαυτό μας, να εξετάσουμε τη ζωή μας, ν' ανακρίνουμε τη συνείδησή μας. Άραγε τι θα βρούμε; Και τι δε θα βρούμε! Πάθη και κακίες, παρεκτροπές, παραβάσεις, πτώσεις πολλές. Ψυχική ακαθαρσία. Όσο επιεικείς κι αν φανούμε στον εαυτό μας, αυτά θα διαπιστώσουμε.

«Μετανοίας ο καιρός και δεήσεως ώρα». Πόσα χρόνια της ζωής μας πέρασαν; Πόσα μας μένουν; Πόσες Σαρακοστές; Όριστε, άλλη μία! Ας την πάρουμε ως τελευταία. Αυτό μας επιβάλλεται. Αυτό μας συμφέρει.

Ας ανανήψουμε! Ας συνέλθουμε! Ας στραφούμε πρώτα στον εαυτό μας κι ας πούμε στην ψυχή μας ό,τι μας υποδεικνύει το κοντάκιο του Μεγάλου Κανόνος:

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι. Ανάνηψον ούν ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός».

Κι έπειτα, ας στραφούμε στον Σωτήρα Χριστό κι ας Του πούμε με συντριβή και κατάνυξη:

«Εξαγγέλλω σοι, Σωτήρ, τας αμαρτίας, ας ειργασάμην και τας της ψυχής και του σώματός μου πληγάς ας μοι ένδον μιαιφόνοι λογισμοί ληστρικώς εναπέθηκαν», προσθέτοντας και το:

«Ο Αμνός ο Tου Θεού, ο αίρων πάντων τας αμαρτίας, άρον τον κλοιόν απ' εμού τον βαρύν τον της αμαρτίας και ως εύσπλαγχνός μοι δος παραπτωμάτων άφεσιν».

Εύχομαι από καρδιάς σε όλες και όλους, καλή Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καλό στάδιο και με την βοήθεια και τη χάρη Του Κυρίου, να φτάσετε στο τέρμα της νηστείας και να προσκυνήσετε τον Τίμιο Σταυρό, με την βεβαιότητα ότι θα γίνετε μέτοχοι της σωτηρίας την οποία η θυσία Του μας εξασφάλισε!

Γένοιτο!