15 Μαρτίου 1822

Η πρώτη ελληνική σημαία, στη μορφή της φωτογραφίας (λευκός σταυρός σε γαλάζιο φόντο), αναγνωρίστηκε ως επίσημο σύμβολο του Έθνους, σαν σήμερα, στις 15 Μαρτίου του 1822. Πριν απ' αυτήν, κάθε οικογένεια κλεφτών στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, είχε τη δική της σημαία που λεγόταν «μπαϊράκι».

Γαλάζιο χρώμα είχε του Λάμπρου Κατσώνη. Η σημαία της Ύδρας ήταν κι αυτή γαλάζια. Στη μέση είχε έναν λευκό σταυρό. Αριστερά του μία όρθια άγκυρα περιτυλιγμένη από ένα πράσινο φίδι που στο στόμα του κρατούσε μία κουκουβάγια και δεξιά του μία λόγχη. Σ' όλα τα επαναστατικά σύμβολα, κοινό χαρακτηριστικό ήταν ο Σταυρός ή κάποιο άλλο Ορθόδοξο σύμβολο.

Η παράδοση λέει, πως η πρώτη γαλανόλευκη φτιάχτηκε και υψώθηκε από τον Παπαφλέσσα, με κομμάτι απ' το ράσο του και δυό λωρίδες απ' τη φουστανέλα του Οπλαρχηγού Παναγιώτη Κεφάλα.

Διακόσια και ένα χρόνια μετά, αν αφήσετε για λίγο την σκέψη σας να τρέξει σε πόλεις και χωριά, από τη Θράκη μέχρι το τελευταίο χωριό της Κρήτης, έως και την πιο απόμερη γωνιά της ελληνικής γης, θα δείτε να κυματίζει η γαλανόλευκη. Στα σχολεία, στα δημόσια κτίρια, στα σπίτια. Τ' απαλά της χρώματα, ο κάτασπρος σταυρός μέσα στο γαλανό φόντο της, συμβολίζουν ό,τι πιο ιερό είναι κλεισμένο στα βάθη της ψυχής μας: Την Πατρίδα μας και την Πίστη μας!

Να γιατί όπου την αντικρίζεις, Ελληνίδα, Έλληνα, πρέπει να σταθείς με δέος και σεβασμό μπροστά της. Γιατί είναι μπαρουτοκαπνισμένη, αιματοβαμμένη, δακρύβρεχτη. Γιατί περικλείει μέσα της, δύο ολόκληρους αιώνες γεμάτους αγώνες, θυσίες και νίκες. Γιατί με τη βαθιά λαχτάρα να τη δουν όπως τη βλέπεις σήμερα εσύ, στημένη σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, έζησαν και πέθαναν οι πρόγονοί μας.