«Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»

Δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο και πιο ωφέλιμο για εμένα, τη δεδομένη στιγμή, το αυριανό ευαγγέλιο. Ένα πρόβλημα υγείας που με ταλαιπωρεί αυτές τις ημέρες, σε συνδυασμό με μία σειρά άλλων δυσκολιών που πρόεκυψαν σχεδόν ταυτόχρονα, με στεναχωρούν και με καταβάλλουν ψυχολογικά.

Ρίχνοντας όμως πρίν από λίγη ώρα μία ματιά στο πρόσωπο που μας παρουσιάζει η αυριανή ευαγγελική περικοπή, τον παραλυτικό της Καπερναούμ, αυτό το σύμβολο του αγωνιστή που δεν υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες, αυτόν τον άνθρωπο που παλεύει με θέληση και επιμονή και φτάνει κάποτε στο στόχο του ξεπερνώντας ακόμη και τα μεγαλύτερα εμπόδια, τα πάντα μεταβλήθηκαν μέσα μου, άλλαξα τρόπο σκέψης και στάση απέναντι στα προβλήματά μου.

Αυτό το παράδειγμα, απευθύνει σ' εμένα προσωπικά αλλά και στην κάθεμία και στον καθέναν από εμάς που αντιμετωπίζουμε κάποια δυσκολία που μας αναστατώνει, ανατρέπει την καθημερινότητά μας, φέρνει τα πάνω-κάτω στη ζωή μας και μας βυθίζει στην θλίψη, ένα πολύ επίκαιρο δίδαγμα: Μας δείχνει ποια είναι η σωστή τοποθέτηση απέναντι στις δυσκολίες της ζωής και φωτίζει το δρόμο προς την υπέρβασή τους.

Κάντε ένα κόπο, όσοι δεν θα βρεθείτε αύριο στην Εκκλησία, να διαβάσετε το αυριανό ευαγγέλιο. Πρόκειται για τους στίχους 1 έως 12 από το δεύτερο κεφάλαιο του κατα Μάρκον ευαγγελίου. Θα θαυμάσετε με πόση αποφασιστικότητα διασχίζει αυτός ο άνθρωπος, μ' αυτή του την αντικειμενική σωματική δυσκολία, τους δρόμους της Καπερναούμ, πάνω στο ξυλοκρέββατό του, «αιρόμενος υπό τεσσάρων». Με πόση τόλμη ξεφεύγει από τα πλήθη που συνωστίζονται γύρω από Τον Χριστό και φράζουν κάθε δρόμο που φέρνει κοντά Του. Με τι επινοητικότητα λέει σ' αυτούς τους τέσσερις που τον σηκώνουν να ξηλώσουν τη στέγη(!) του σπιτιού που διδάσκει ο Χριστός και να κατέβασουν από εκεί ψηλά το κρεββάτι του, δεμένο με σχοινιά, μπροστά στα πόδια του Δασκάλου για να δεχθεί από τα χέρια Του εκείνος που κανένας άλλος δεν μπόρεσε να του προσφέρει. Την συγχώρεση και την υγεία. Κανένα εμπόδιο δεν στάθηκε ικανό ν' ανακόψει την πορεία του. Ούτε καν η σωματική του αναπηρία, ούτε η αδιαφορία του όχλου στις ικεσίες του για ένα πέρασμα. Μέσα στο ασθενικό, στο σακατεμένο εκείνο κορμί χτυπούσε μια αποφασιστική καρδιά και κυριαρχούσε μια γρανιτένια θέληση. Και είναι η επιβράβευση αυτής ακριβώς της θελήσεως και της αποφασιστικότητας ο λόγος Του Χριστού:

«Έγειρε, άρον τον κράβατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου».

Δύο θέσεις μπορεί να πάρει ο αγωνιστής άνθρωπος απέναντι στα δυσάρεστα απρόοπτα της ζωής: Τις ίδιες που παίρνει κι ένας ναυαγός όταν εγκαταλείπει το τσακισμένο καράβι του. Ή ν' αφήσει τον εαυτό του, πανικόβλητος και χωρίς ελπίδα στην ορμή των κυμάτων ή να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις και να παλέψει με τα κύματα ώσπου να φτάσει στη στεριά. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχει καμία πιθανότητα να σωθεί. Στη δεύτερη έχει πολλές ελπίδες να φτάσει σε κάποιο λιμάνι.

Είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος κρύβει μέσα του απεριόριστες δυνάμεις και δεν το ξέρει ως τη στιγμή που κάποια δοκιμασία, κάποια καταστροφή, θα τις δραστηριοποιήσει και θα τις κάνει να εκδηλωθούν πλούσιες και δημιουργικές. Τότε ξεπερνά τον εαυτό του και σε πολλές περιπτώσεις αναρωτιέται: «Που φύλαγα τόση κρυμμένη δύναμη;».

Και στη ζωή υπάρχουν εκείνοι που μπροστά στις δυσκολίες δειλιάζουν, τα χάνουν, απελπίζονται. Όλα τα βλέπουν μαύρα, καταθέτουν τα όπλα πριν ακόμα παλέψουν. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι που δεν καταθέτουν εύκολα τα όπλα. Από τη δυσκολία αντλούν δύναμη. Παλεύουν και νικούν όπως ο ακριβώς ο παραλυτικός του αυριανού ευαγγελίου.

Αυτοί οι άνθρωποι, επωφελούνται ακόμη κι απ' τα λάθη τους. Αποκτούν απ' αυτά πολύτιμη πείρα, απαραίτητη για μια μελλοντική επιτυχία. Τα παθήματα γίνονται γι' αυτούς μαθήματα. Ας μην ξεχνάμε πως η ευτυχία έρχεται πολλές φορές ύστερα από μία καταστροφή. Οι δοκιμασίες, τα λάθη, ακόμη και οι αποτυχίες, γίνονται για τον άνθρωπο που γνωρίζει ν' αγωνίζεται, σκαλοπάτια, που τον ανεβάζουν ψηλότερα.

Διάβασα κάπου, πως κάποτε ο μεγάλος ιταλός γλύπτης, ζωγράφος και ποιητής, Μιχαήλ Άγγελος, δούλευε πολύ καιρό για να κατασκευάσει ένα άγαλμα. Μια μέρα, όπως το περιεργαζόταν μ' έναν από τους μαθητές του, διαπίστωσε σ' αυτό κάποια ατέλεια. Άρπαξε τότε ένα σφυρί και το κατακομμάτιασε! «Τι κάνεις εκεί;», τον ρώτησε αγανακτισμένος ο μαθητής του. «Δεν λυπάσαι τους κόπους σου;». Και τι του απάντησε ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης; «Δεν πήγαν χαμένοι οι κόποι μου. Η πείρα που απόκτησα κάνοντας αυτό το ελαττωματικό άγαλμα, θα με βοηθήσει να κάνω αύριο ένα αριστούργημα».

Έχουν όμως ακόμη ένα χαρακτηριστικό οι άνθρωποι που προαναφέραμε: Ξέρουν πως η ζωή δεν έχει μόνο τη δυσάρεστη πλευρά. Έχει και την ευχάριστη. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να βλέπει μόνο την πρώτη. Θυμάμαι εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι προγονοί μας: «Ουδέν κακό αμιγές καλού». Αυτό το επιβεβαιώνει καθημερινά η πείρα της ζωής. Το πικρό βρίσκεται συχνά πολύ κοντά στο γλυκό. Το φως έρχεται πάντα μετά το σκοτάδι και η άνοιξη ύστερα από το χειμώνα. Βλέποντας και τις καλές πλευρές, γίνεται κανείς αισιόδοξος. Και η αισιοδοξία, είναι προϋπόθεση νίκης για κάθε αγωνιστή.

Μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα ο παραλυτικός του αυριανού ευαγγελίου. Μου θύμισε κάτι που παραλίγο να ξεχάσω: Ο σωστός Χριστιανός, στον αγώνα του, νιώθει κοντά του Τον Χριστό, Συμπαραστάτη και Συναγωνιστή. Στις κρίσιμες στιγμές, ακούει τη φωνή Του να του ψιθυρίζει: «Θάρσει θύγατερ», όπως στην αιμορροούσα και «θάρσει τέκνον» όπως στον παραλυτικό. Μου θύμισε και τα λόγια του Αποστόλου Παύλου από την προς Φιλιππισίους επιστολή του: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ». Αλλά και τα λόγια του Ψαλμωδού, που ακούμε από τα χείλη του λειτουργού κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου: «Συ ει Κύριε, η βοήθεια των αβοηθήτων, η ελπίς των απηλπισμένων, ο των χειμαζομένων Σωτήρ, ο των πλεόντων λιμήν, ο των νοσούντων ιατρός».

Καλή αυριανή σε όλες και όλους!