Η τιμιότητα της αμφιβολίας του Θωμά

Ο Θωμάς, ήταν ένας άνθρωπος που χαρακτηριζόταν από πίστη και αποφασιστικότητα. Όταν ο Χριστός έμαθε για το θάνατο του φίλου Του του Λαζάρου και αποφάσισε να πάει στη Βηθανία, ο Θωμάς αμέσως είπε με παρρησία:

«Άγωμεν καί ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ' Αυτού».

Άνθρωπος που θέλει να πεθάνει με Τον Χριστό, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως άπιστος. Ήταν θαρραλέος, τολμηρός. Αγαπούσε Τον Χριστό, ίσως και περισσότερο απ' τους άλλους μαθητές.

Και να που εκείνο που περίμενε ο Θωμάς, συνέβη. Ήταν βέβαιος ότι ο Χριστός θα πέθαινε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν πεσσιμιστής. Ο θάνατος Του Χριστού τον αποθάρρυνε. Μετά τη σταύρωσή Του, εξαφανίστηκε. Απομονώθηκε. Δεν τολμούσε να δει κανέναν. Πως θα τους αντιμετώπιζε; Mε πόση δύναμη υποστήριζε Τον Χριστό προηγουμένως και τώρα Τον βλέπει νεκρό.. Η λύπη του ήταν τόσο μεγάλη που κατέφυγε και κρύφτηκε. Ήθελε να υποφέρει τον πόνο του ολομόναχος.

Έτσι λοιπόν όταν ο Χριστός αναστήθηκε, πως να το πάρει είδηση ο Θωμάς; Παρουσιάστηκε εκείνο το βράδυ της Αναστάσεως Του στους μαθητές Του αλλά ο Θωμάς έλειπε. Η δε είδηση ότι ο Χριστός αναστήθηκε ήταν γι' αυτόν τόσο απίθανη που αρνήθηκε να την πιστέψει.

Έτσι πέρασε μία εβδομάδα από την ημέρα της Ανάστασης Του Χριστού. Επέστρεψε και πάλι ο Αναστάς Χριστός στους μαθητές Του. Γνώριζε τι υπάρχει μέσα στην καρδιά του Θωμά. Δεν ήταν ανάγκη να Του πει ο Θωμάς για την επιθυμία του να ερευνήσει τις τρύπες στα χέρια Του και στην πλευρά Του. Στέκεται μπροστά του. Δεν φοβάται την ερευνητικότητά του. Την προσκαλεί και την προκαλεί. Οι άπιστοι ήλθαν και παρήλθαν αλλά ο Χριστός παραμένει. Έσωσε, σώζει και θα σώζει όσους έρχονται σ' Αυτόν.

Ερεύνησε κι εσύ. Στάσου αντιμέτωπος με Τον Θεό. Μη νομίζεις πως το μυαλό σου είναι τόσο ανεπτυγμένο που πρέπει ν' αποκλείσει την ιδέα του απείρου και την λογικότητα της αποκαλύψεως του απείρου και του αιωνίου, εάν πρόκειται το πεπερασμένο και το εφήμερο να γνωρίσουν έστω κάτι το ελάχιστο από τα μυστήρια του. Ερεύνησε κι εσύ όπως ο Θωμάς και μαζί του θ' αναφωνήσεις:

«Ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

Και τι του απάντησε ο Χριστός;

«Ότι εώρακάς με, πεπίστευκας. Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».

Δηλαδή:

«Επειδή με είδες πίστεψες. Μακάριοι όμως όσοι δεν με είδαν με τα μάτια τους όπως εσύ και πίστεψαν».

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστός απέκλειε την έρευνα από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα. Απλώς δεν επρόκειτο να μείνει πάνω στη γη για πάντα για να ικανοποιήσει την περιέργεια του καθενός από εμάς. Έρευνα δε σημαίνει απλώς αυτοψία αλλά πίστη σε ιστορικά δεδομένα. Και σήμερα, δόξα Τω Θεώ, πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα μπορούμε να έχουμε εύκολα.

Ας ερευνήσουμε λοιπόν. Κι όπως ο κόσμος που ακολούθησε τον Θωμά, πίστεψε στη δική του μαρτυρία, στη δική του έρευνα, ας στηρίξουμε κι άλλους στη δική μας έρευνα και στη δική μας βεβαιότητα.

Ένα μόνο ήταν το σφάλμα του Θωμά: Mετά την σταύρωση Του Χριστού, απομονώθηκε, όπως είπαμε και παραπάνω, από την κοινωνία των πιστών. Δεν βρέθηκε με τους άλλους πιστούς. Γι' αυτό και ηγέρθη η αμφιβολία του για την πραγματικότητα της Αναστάσεως Του Κυρίου και Θεού Του. Η πίστη μας ποτέ δεν θα ταλαντευτεί, αν μείνουμε πιστοί στην κοινωνία των πιστών, δηλαδή στην Εκκλησία.

Είχε όμως ο Θωμάς δύο σπάνια προτερήματα:

Το πρώτο, ήταν η ειλικρίνεια. Αρνείτο να πει ότι πίστεψε εφόσον είχε και την παραμικρή αμφιβολία. Δεν έκρυβε τις αμφιβολίες του. Τον Θωμά, τον διέκρινε η τιμιότητα της αμφιβολίας. Γι' αυτό και η πίστη του η μετέπειτα στην πραγματικότητα της Αναστάσεως, είναι καθόλα πειστική.

Και το δεύτερο προτέρημά του, ήταν ότι, άπαξ και βεβαιώθηκε για την Ανάσταση Του Χριστού, δεν υπήρχε τίποτα πλέον που θα μπορούσε να τον μετακινήσει. Ήταν πιστός στην τιμιότητα των αμφιβολιών του και αδιάσειστος στην ερευνημένη πίστη του. Οι αμφιβολίες του Θωμά, δεν ήταν διανοητικοί ακροβατισμοί αλλά η επιθυμία του για την βεβαιότητα της πίστεώς του.

Αυτό που πρέπει να μας μείνει από την ιστορία του Θωμά, είναι το εξής:

O Xριστός είναι πρόθυμος να κάνει κάτι το έκτακτο για να ελκύσει τον διστακτικό στην πίστη. Μελωδικότερα, πιο ελπιδοφόρα λόγια, απ' τα λόγια Του που απήυθηνε και απευθύνει στους κουρασμένους της γης, δεν ακούστηκαν ποτέ:

«Έλθετε προς εμέ πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».

Ο Χριστός δεν καταδικάζει τους απίστους. Τους έλκει και τους σώζει! Και η επαφή μαζί Του, διαλύει κάθε νέφος αμφιβολίας και απιστίας. Δεν φοβάται την απιστία ο Χριστός!

Να θυμόμαστε όμως και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό:

Η ζωή της αμφιβολίας είναι κόλαση αλλά η ζωή της σωτηρίας και της βεβαιότητας είναι παράδεισος επί της γης!