Παράκληση

Μια γλυκιά γοητεία έχουν αποκτήσει τις τελευταίες έντεκα ημέρες τα δειλινά μας, στο άκουσμα της καμπάνας για την Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο, στο οποίο με λαχτάρα και πολλή προθυμία ανταποκρίνεται η ελληνορθόδοξη ψυχή μας. Γεμίζουν οι εκκλησίες από πιστούς όλων των ηλικιών, που έρχονται να καταθέσουν σ' εκείνη, τους πόθους, τις ανησυχίες, τα δράματα, τα προβλήματά τους.

Ναι, είναι γεγονός πως η κοσμαγάπητη αυτή Παράκληση, αγγίζει τα προβλήματά μας. Μικρά και μεγάλα. Κι είναι επίσης γεγονός, πως μέσα απ' αυτήν, δυναμώνει η πίστη μας στης Παναγίας τη βόηθεια. Γι' αυτό και μέσα απ' τα απαράμμιλης υμνογραφικής τέχνης τροπάρια, την παρακαλούμε όπως ένα μικρό παιδί παρακαλεί την μητέρα του:

«Από πάσης ανάγκης θλίψεως και νόσου και βλάβης με λύτρωσαι. Και τη συ δυνάμει, εν τη σκέπη σου φύλαξον άτρωτον, εκ παντός κινδύνου και εξ εχθρών των πολεμούντων και μισούντων με, Κόρη πανύμνητε», ψάλλουμε στο 3ο τροπάριο της 5ης Ωδής. Παρακαλούμε δηλαδή την Μάνα μας, που έχει τη δύναμη, να μας φυλάξει απρόσβλητους απ' τις ανάγκες της ζωής, τις θλίψεις, τις αρρώστιες, από κάθε άσχημο και βλαβερό, από κάθε κίνδυνο, από κάθε εχθρό που μας μισεί και μας πολεμά με κακία ανείπωτη.

Στο 4ο τροπάριο της 6ης Ωδής, οι καθημερινές φροντίδες και οι «ζαλάδες» του βίου, παρομοιάζονται μ' ένα θορυβώδες μελίσσι, που έχει περικυκλώσει την ψυχή μας, όπως οι μέλισσες περικυκλώνουν το κερί που εκκρίνουν. Η καρδιά μας παρουσιάζεται και είναι καταπληγωμένη απ' τα βέλη των θλίψεων. Όμως, κι εδώ μένει ακλόνητη στην πίστη. Η βοήθεια της Παναγίας, είναι ευχή σίγουρη:

«Εκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε, και την εμήν κατασχούσα καρδίαν, κατατιτρώσκουσι βέλη των θλίψεων. Αλλ' ευροίμι σε βοηθόν και διώκτην και ρύστην, Πανάχραντε».

Όμως, πολύ πιο έντονα η πεποίθηση πως η Βασίλισσα των Ουρανών θα βοηθήσει, παρουσιάζεται στο 1ο τροπάριο της 4ης Ωδής. Τη δείχνουν τα αλλεπάλληλα ερωτήματα και τη βεβαιώνει το τέλος του τροπαρίου με δύο απλές λέξεις, μα τόσο βαρύτιμες. Είναι το «εις σε μόνην ελπίζω» και το «σώσον με»:

«Και που λοιπόν άλλην ευρήσω αντίληψιν; Που προσφύγω; Που δε και σωθήσομαι; Τίνα θερμήν έξω βοηθόν; Θλίψεσι του βίου και ζάλαις, οιμοί! κλονούμενος; Εις σε μόνην ελπίζω και θαρρώ και καυχώμαι και προστρέχω τη σκέπη σου, σώσον με!».

Κι όταν πια φτάσει η πολυπόθητη λύτρωση, τι ανακούφιση! Τι χαρά! Είτε πρόκειται για ανάρρωση από βαριά ασθένεια, είτε σωτηρία από ξαφνικό δυσμενές περιστατικό, είτε για επιτυχία αναπάντεχη στο στίβο της ζωής, η ψυχή ξέρει ποιος τη βοήθησε και τρισευτυχισμένη τρέχει να εκδηλώσει σ' εκείνη την ευγνωμοσύνη της, με το 4ο τροπάριο της 5ης Ωδής:

«Τι σοι δώρον προσάξω της ευχαριστίας, ανθ' ων περ απήλαυσα των σων δωρημάτων και της σης αμετρήτου χρηστότητος; Τοιγαρούν δοξάζω, υμνολογώ και μεγαλύνω, σου την άφατον προς με συμπάθειαν».

Ας περιοριστούμε εδώ, κάνοντας την εξής σκέψη: Η Παράκληση μας σ' εκείνη που γέννησε Τον Σωτήρα μας, στα δύο χιλιάδες κοντά χρόνια που πέρασαν, δεν έχασε τίποτα από την δημοτικότητά της. Ο ελληνικός λαός, απ' το μικρό παιδί μέχρι τον ηλικιωμένο, την περιέβαλε και συνεχίζει να την περιβάλλει, με πολλή αγάπη. Με πίστη και αφοσίωση.

Ας προσευχόμαστε, αυτές τις μέρες που απομένουν μέχρι την χάρη της, μ' αυτά τα θεία λόγια της Παράκλησης κι ας είμαστε βέβαιοι για τη βοήθεια της Αγνής Μητέρας όλων μας!

Καλόν Δεκαπενταύγουστο σε όλες και όλους!