«Το τραπέζι είναι πάντοτε στρωμένο»

Με τη χάρη Του Θεού φτάσαμε γι' άλλη μια φορά στο κατώφλι ενός ακόμη σαρανταημέρου, μιας ακόμη χρονικής περιόδου δηλαδή η οποία μας προετοιμάζει για τη μεγάλη γιορτή της Γεννήσεως Του Χριστού.

Η χρονική αυτή περίοδος των σαράντα ημερών μέχρι τα Χριστούγεννα, χαρακτηρίζεται από τη νηστεία αλλά και από την ευλογημένη συνήθεια του «σαρανταλείτουργου», της τέλεσης δηλαδή καθημερινά της Θείας Λειτουργίας, από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι και τις 25 Δεκεμβρίου.

Παρατηρούμε αυτές τις ημέρες, τον πιστό λαό να προσέρχεται στους ιερούς ναούς και να κομίζει τις προσφορές του, (πρόσφορο, νάμα, θυμίαμα κτλπ), μαζί με τα ονόματα των προσφιλών του προσώπων, ζώντων και κεκοιμημένων, για να μνημονεύονται σ' αυτές τις σαράντα συνεχείς λειτουργίες. Και ορθώς πράττουν.

Εκείνο όμως που επίσης παρατηρούμε, είναι, αυτοί οι ίδιοι, να μην έχουν φυσική παρουσία σε καμία απ' αυτές τις λειτουργίες, να μην συμμετέχουν δηλαδή στην τέλεσή τους, με αποτέλεσμα οι ναοί, όλην αυτήν την ευλογημένη περίοδο, να είναι σχεδόν άδειοι ή κάποιες φορές, χωρίς ούτε έναν πιστό να στέκεται μέσα τους.

Πρέπει ν' αντιληφθούμε, πως η Θεία Λειτουργία, δεν είναι ατομικό, αποκλειστικό έργο και υπόθεση των κληρικών, στους οποίους αναθέτουμε την διεκπεραίωσή του κι εμείς απολαμβάνουμε τα οφέλη αυτής από την άνεση του σπιτιού μας (εξαιρούνται βεβαίως οι δι' ευλόγους αιτίας απολειφθέντες). Είναι έργο και ζωή της Εκκλησίας, του Εκκλησιαστικού Σώματος, δηλαδή όλων ημών. Όλοι εμείς, αποτελούμε το λειτουργικό σώμα, όχι οι μόνον οι παπάδες και οι ψάλτες.

Ο λαός σε μία Θεία Λειτουργία, δεν είναι θεατές και ακροατές ενός θεάματος. Όυτε οι ιερείς είναι τοποτηρητές ή «αντιπρόσωποι» Του Θεού. «Ιερατείο και πιστοί», γράφει ο π. Παύλος Νικολάιεβιτς Ευδοκίμωφ, στο βιβλίο του "Η Ορθοδοξία", «σχηματίζουν ένα μοναδικό λειτουργικό σώμα, όπου ο καθένας εκπληρώνει το δικό του λειτούργημα». Ο ιερέας δεν ιερουργεί μόνος του αλλά με ολόκληρο το εκκλησίασμα.

Εκκλησία δεν είναι τα ντουβάρια του κτίσματος που λέγεται ιερός ναός. Η Εκκλησία δεν είναι απλώς ένας φορέας, θεσμός, σωματείο, σύλλογος. Η Εκκλησία είναι βίωμα, κοινωνία, ενότητα, σύμπραξη, χαρισματική συνεργασία. Είναι η ορατή πραγματικότητα της ενώσεως μας με Τον Θεό και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει. Είναι η εισόδος στη Βασιλεία Του Θεού από τώρα, από το παρόν. Είναι η μετοχή όλων μας στο θρίαμβο επί του θανάτου και στην χαρά της Αναστάσεως. Το θαύμα της καταργήσεως του εγωκεντρισμού και της απομονώσεως.

Η δε Λειτουργία, είναι το έργο της παρατεινόμενης σωτηρίας όλων μας μέσω Του Χριστού. Η μεταμόρφωση του εαυτού μας που παραμορφώθηκε με την πτώση και κάθε μικρή ή μεγάλη, καθημερινή πτώση μας, μέσω της κοινωνίας με Τον Θεό, μέσω της αγιαστικής χάρης των μυστηρίων. Αμαρτάνουμε καθημερινά και σωζόμαστε σε κάθε Θεία Λειτουργία, όλοι, καθένας μαζί με όλους τους άλλους και για τους άλλλους.

Αυτό άλλωστε σημαίνει και η λέξη «λειτουργία»: λειτός δηλαδή δημόσιος, κοινός. Μια λέξη που προέρχεται ετυμολογικά από τον λεών, δηλαδή τον λαό. Έργο του λαού λοιπόν, έργο κοινό, συμπροσφορά.

Φέτος λοιπόν, σ' αυτό το σαρανταλείτουργο, ας μη μείνουμε μόνον σ' αυτήν την ψυχρή, σχεδόν απρόσωπη προσφορά των απαραίτητων υλικών αγαθών για την τέλεση της Θείας Λατρείας. Ας γίνουμε πραγματική κοινωνία ευχαριστίας. Όπως είπε και ο ποιμενάρχης μας κ. Γαβριήλ στην πρόσφατη ιερατική μας σύναξη: «Το τραπέζι είναι πάντοτε στρωμένο». Εκείνος που από την απέραντη Αγάπη και Ευσπλαχνία Του για εμάς, πήρε τη μορφή και τη φύση μας και τη θέωσε, μας καλεί και μας περιμένει στο Δείπνο που ετοίμασε για εμάς.

Θ' αγνοήσουμε την πρόσκλησή Του;

Καλό κι ευλογημένο σαρανταήμερο εύχομαι σε όλες και όλους!